نظم: لِيلا رام
آھي حياتي پنڌ رڳو
ساڳئي ماڳ پُراڻي بيٺا آھيون
منزل ڏک ۾ روئي پئي
چاھي ٿي، ڪو ماڻي ان کي
پر سڀ رستا، رستي ۾ گم ٿي ويا
سِج سمھي پيو آ ننڊ ڊگهي
ڪو نہ سُڻي ٿو يار اسان جيِ
اڌ صدي کان روز ٻُڌان پيو
رات جو پويون پھر ھلي پيو
ڄاڻ کُٽو، جو قھر ھلي پيو
پر ڪھڙو آ، ھِي پَھر نڀاڳو
ڳوٺ ڳري ويا، شھر مري ويا
ڪونہ کُٽي ٿو، ڪونہ وڃي ٿو
بس رات جي ڇپر ڇايا ۾
پاڇن جو ھڪ ھجوم ھلي پيو
ڳالھين جي ڳھر ۾ ورتل
عَملن کان آجو آجو
سچ کان ڪافي ڏُور پري
پاڇن جو ھڪ ميڙ جيئي پيو
شايد رات ھِنن کي
خوب وڻي ٿي
رات ۾ پاڇن جو قد وڌي ٿو
رستا، رستي ۾ گم ٿي ويا
منزل ڏُک ۾ روئي پئي
پاڇن کي ڪا پرواھ ناھي!