غزل: عبدالله ’آس‘ هنڱورجو
جيسين يار ڀاڪُر ٻکِيو ڪونہ ٿيندو.
تُنھنجي سُونھن تي جو لِکِيو مون غزل آ،
اهو ٻئي جي آڏو رکيو ڪونہ ٿيندو.
جڏهن سنڌ توتي ڏکيو وقت ايندو،
پڪل طعام مون کان چکيو ڪونہ ٿيندو.
وظيفو پڙهيو مون جڏهن هِن وطن جو،
ڪارِيھر پوءِ تو کان ڪکيو ڪونہ ٿيندو.
ٽُٽُل لِير جھڙي حياتي سَندم کي،
سواءِ تو ٻيو ڪو بکيو ڪونہ ٿيندو.
منھنجا هار سينگار تو لئہ تہ آهن،
ڇڏي وئين اگر مَکُ مکيو ڪونہ ٿيندو.
اٿم ’آس‘ تو ساڻ گذري حياتي،
سوا تنھنجي ٻيو ڪو اکيو ڪونہ ٿيندو.