پنهنجا سهنجا
عزتِ نفس به ڪا شيءِ ٿيندي آهي. مان عام ليکڪ ۽ مڊل ڪلاس جو ماڻهو ضرور آهيان. پر مون کي ست گرن جي اها سکيا مليل آهي، جيئن ڀڳت ڪبير چيو آهي :
مانگن مرن سمان هئي، مت ڪوئي مانگو ڀيک
مانگن تي مرنا ڀلا، يه ست گرو ڪي سيک
مان جڏهن انهيءَ آپدا ۾ آيس، ته منهنجي سٻيلي سنگت سان گڏ، منهنجي خاندان جو هڏ ڪُرڪي پيو.منهنجي ٻروچاڻي زال مراد خاتون منهنجي سنياٽيل ڄنگھ ۽ ٻانهن کي اهڙي آئڍ ڏني يا فزيو ٿراپي ڪئي، جو فزيو ٿراپسٽس جي به جاءِ ناهي. وڏو پٽ بالاچ حسين ۽ روحل جان پرديس ۾ هوندي به اسڪائپ تي ويهي پرگھور لهندا هيا.ننڍي پٽ شيراز حسين، ڀائٽين هالارجان ۽ سِيدل جان صبوح شام منهنجن سُن ٿيل پيرن کي اهڙا زور ڏنا، جوائين لڳو ته پيرن ۾ساه پئجي ويو آهي. صفا ننڍڙي ڀائٽي وينجھار جون مٺڙيون لاتيون منهنجي بلڊ پريشر کي ائين گھٽايو، جيئن سانوڻ جي تپش کي وسڪاري جي وس ماٺو ڪري. ٽنهي نياڻين زينت رضا، گل بانو۽ زر بانو جي دل سان ڪيل خدمت ڄڻ منهنجي اندر ۾زنده رهڻ جي شڪتي ڀري ڇڏي. ماءُ ۽ ڀيڻ جي دعائن رنگ لاتو.وڏي ڳالھ ته ننڍي ڀاءُ درمحمد جي سُڀاءَ ۽ هر وقت نظرداري مونکي نوبنو ڪري ڇڏيو.ان کي چئبو آ، هڏ ڏئي سَڏُ. ويڄن، طبيبن ۽ ڊاڪٽرن منهنجي سڌرندڙ صحت کي ڏسي اطمينان جو اظهار ڪيو.
موت ۽ زندگي هڪ سڪي جا ٻه پاسا آهن. زندگي سان پيار ڪجي، پر موت کي ڊڄجي به نه!هڪ ڏينهن اَوس اچڻو آهي. ڀڳت ڪبير ان حوالي سان ڇا خوب چيو آهي:
مرئي تو مر جائيي، ڇوٽ پڙي جنجار
ايسا مرنا ڪو مري، دن ۾ سؤ سؤ بار