ڏيک پهريون
] رنگ ڀومي (سانگ ڪرڻ جي مخصوص جاءِ) جي کاٻي پاسي تي هڪ نوجوان بين وڄائيندي نچي رهيو آهي. هڪ خوبصورت ۽ حسين ڇوڪري ساڄي پاسي کان نچندي داخل ٿئي ٿي . ٻئي ان مڌر ۽ من موهيندڙ ڌن تي مستي ۽ موج ۾ نچندا رهن ٿا. جڏهن نوجوان بانسري جي ڌن وڄائي ختم ڪري ٿو ته خوبصورت ڇوڪري ڄڻ رسي هڪ ڪنڊ ۾ اچي بيهي ٿي .[
نوجوان: (پڇندي) ڇو، ڇاٿيو ماهتاب ؟
ماهتاب: ( ڪنڌ ڦيرائي ڪاوڙ ۾ ٻڌائيندي) اهو پڇ ته ڇا نه ٿو ٿئي، آفتاب؟..هر روز منهنجو واڪ ٿو لڳي. توکي ته خبر آهي ته منهنجا مائٽ لالچي آهن . هو مون کي ٽڪن تي وڪڻڻ گھرن ٿا. پر تون آهين ،جيڪو مون کي هر ڀيري گھاڙ ڀڪ تي بين جي آلاپن سان عشق جي ڀڙڪندڙ جوالا مکي کي ٿڌو ڪري ڇڏين ٿو.
آفتاب: ( پريشانيءَ وچان) ماهتاب، توکي ته خبر آهي ته منهنجو پيءُ ڪنجوس مکي چوس آهي.مان جڏهن به ان کان پئسا گھران ٿو ته هو چوي ٿو ته توکي حال في الحال پئسن جي ڪهڙي ضرورت آهي. جڏهن مان مرندس ته پوءِ سڄي مال ملڪيت جو وارث بڻجانءِ .
ماهتاب: ان جو مطلب ته جڏهن تنهجو پيءُ مرندو، پوءِ تنهجي منهجي شادي ٿيندي؟
آفتاب: ماهتاب، مان پاڻ ان بي وسي واري زندگيءَ کان تنگ اچي چڪو آهيان. هل ته ڀڄي هلون،ڪنهن اهڙي سانتيڪي جاءِ تي، جتي ڪو اسان کي جدا نه ڪري سگھي.
ماهتاب: آفتاب، دنيا ۾ ڪٿي به اهڙي جڳھ ڪونهي جتي پيار جا ويري نه هجن .ان ڪري خوابن ۽ خيالن جي دنيا مان نڪري،جي تون مونکي حاصل ڪري سگھين ٿو ته ڪر،نه ته پيار ۽ محبت کي اتي ئي ختم ڪر،ته جيئن عاشقن جي اجائي بدنامي نه ٿئي.
آفتاب: ماهتاب، تنهنجي ميار پنهنجي جاءِ تي صحيح آهي. مان توسان اهو واعدو ٿو ڪيان ته مان هاڻي ئي سکر وڃي پنهنجي هڪ سيٺ زادي دوست کان پئسا اڌارا وٺي، سڀاڻڪي سج ۾ واپس ورندس. اهي تنهنجن مائٽن کي ڏيئي ضرور راضي ڪندس. بس سڀاڻي جي سج لهڻ تائين انتظار ڪجانءِ!.. مان هر صورت ۾ واپس ورندس!
ماهتاب: سچ آفتاب ؟
آفتاب: بالڪل، سورنهن آنه سچ!
(آفتاب، رنگ ڀوميءَ مان تيزيءَ سان نڪري وڃي ٿو ۽ ماهتاب خوشيءَ مان ڦيراٽيون پائيندي گيت ڳائيندي نچڻ لڳي ٿي.)
دل، دلبر سان هڪ ڏينهن ملندي
جيئن جيئن ملندي، تيئن تيئن کِلندي
وري ڪونه لڳندا،وڇوڙي جا جھولا
جڏهن محب ملندا،تڏهن هير گھلندي
لڳي واء سڻائو، منجھ لاڙڪاڻي
محبت جي ٻيڙي،وڃي پار پوندي
(جيئن ئي گيت ختم ٿئي ٿو ،ته رنگ ڀومي ۾ هڪ نوجوان ڇوڪري ساڄي پاسي کان نچندي داخل ٿئي، کاٻي پاسي پهچي ٿي )
ماهتاب: (ڇوڪري کي ڏسي ،خوش ٿي ٻڌائيندي) نورجھان، منهنجي ڀيڻ!.... اڄ آفتاب واعدو ڪيو آهي، ته هو سڀاڻي ضرور ايندو ۽ پوءِ مونکي وٺي ويندو.
نورجهان : (نڪ کي موڙو ڏيندي) اهو ڪهڙو واعدو جيڪو وفا ٿئي. هتي ته عاشقن جا واعدا پاڻيءَ جي لڪير هوندا آهن.هاڻي گھر هل جو سج لهڻ وارو آهي. امان ٻين ڀينرن سان سانگ رچائڻ لاءِ باڊھ ويل آهي. کيس خبر پوندي ته حشري مچائي ڇڏيندي.
]ٻئي نچندي تيزيءَ سان ساڄي پاسي ڄڻ گھر ڏانهن وڃن ٿيون.[