ڏيک پهريون
[/b]
]رنگ منچ (چوڪنڊي کليل اسٽيج) تي هلڪي روشني ڄڻ رات جي منظر کي ظاهر ڪري رهي آهي. وچ اسٽيج تي گاسليٽ وارو گولو ٻري رهيو آهي. هڪ خوبصورت ڳائڻي اربيلي قنبر شهر جي نيرولي گھٽيءَ جي وچ تي بيٺي آهي. ڀر سان باجي وارو ۽ ڌڪڙائي سر ملائي رهيا آهن. آهستي آهستي ماڻهو گڏ ٿيندا وڃن ٿا.[
اربيلي: ( ٿڌو ساه ڀريندي، ڪن تي هٿ رکي ڳائڻ شروع ڪري ٿي)
عمر اباڻا،
الائي ڇو نه آيا........
اٿن زنگ ڪهڙو
انهن ڏينهن لايا
عمر اباڻا!........
بس ته ويهان نه
تن کي وساري
ملڪ ملير جو
ڏاتر ڏيکاري
انهن جي درميان
دونهان ته دکايا
عمر اباڻا..............
گڏجي گلڻ شل
تن سان گذاريان
نيڻ کڻي هتئون روز نهاريان
سيد ڪندو سولي
ساه ستايا...........
عمر اباڻا!
(ماڻهو جھومڻ لڳن ٿا. جيئن ئي اربيلي ڪلام ختم ڪري ٿي. صرف هڪ ماڻهو باجي واري جي ڀرسان وڇايل ڪپڙي تي هڪ چانديءَ جو روپيو اڇلائي ٿو ۽ ٻيا ماڻهو ڪنڌ کنهندا ڄڻ اڻهوند جو اظهار ڪندي نڪرڻ لڳن ٿا)
اربيلي: ( حيرت وچان باجي واري کي ڏسندي) وڪيا فقير!..قنبر ۾ ڪڏهن کان وٺي ايڏو ڪال پيو آهي،جو اڄ پڙ ۾ صرف هڪ روپيو پيو آهي.اڳ ته اسان جو قنبر امبر هوندو هيو، پنجاه سو روپيه ته ڪاڏي نه ويا؟
وڪيو: اربيلي، جڏهن کان خريف جي فصل کي جيت لڳو ۽ ربيع جي فصل کي پاري سٽيو، تڏهن کان اهي حال ٿيا آهن.
اربيلي: (حيرت ۽ مايوسيءَ وچان ) قنبر ۾ اهڙو ڪال ته ڪڏهن نه ٻڌوسي !؟
وڪيو:اربيلي، هڪ سج ٻه پاڇا...هاڻي هتي رهنداسي ته بک مرنداسي....هل ته لاڙڪاڻي ساه سيباڻي هلئون!
اربيلي: ڀلي بک ڀرم جي شل نه وڃي شان....لاڙڪاڻي هلي پاڻ نه لڄائبو...جن سکن ۾ ساٿ ڏنو ،انهن کي ڏکن ۾ ڏسي ڇڏي نه وڃبو....لطيف سائين چيو آهي وڪيا!
ڏک سکن جي سونهن،
گھوريا سک ڏکن ريءَ
وڪيو: جيئن تنهنجي مرضي، اربيلي!...جتي تون اتي اسان. پوءِ جيڪو داڻو پاڻي نصيب ۾ هوندو پيا چڳنداسي.
]باجي وارو ۽ ڌڪڙائي سامان کڻن ٿا ۽ اربيلي سان گڏ ٻاهر نڪري وڃن ٿا.[