ڏيک ٻيو
جڳت راءِ: ( هڪ پئنچ سان مخاطب ٿيندي ) ساڌ رام! لڳي ٿو ته هيءَ مند به ڀاري گذرندي ؟....
ساڌرام : ( ٻئي کٽ تي ويٺل پئنچ ،موٽ ڏيندي) ها مکي، هن ڀيري به ٻئي فصل هليا ويا....خبر ناهي ته ڇا ٿيندو؟.
خوبچند: ( ٽيون پئنچ جيڪو ساڌرام جي ڀر ۾ ويٺو آهي، شهر جي حالت جي باري ۾ ٻڌائيندي) ڇا ٻڌايانوءَ، قنبرگام جي حالت؛ عام ۽ خاص ماڻهن جي کيسي مان ته ڄڻ پئسو ئي نڪري ويو آهي.
ايسرداس: ڪلھ جي ڳالھ آهي ،ته وڏي گھٽي م اربيلي اچي ڳايو،ته ويچاري کي صرف هڪ روپيو پيو. باجي واري چيس ته ڇڏ قنبر کي هل ته لاڙڪاڻي هلئون، ته چيائينس ته جن سکن ۾ ساٿ ڏنو،انهن کي ڏکن ۾ ڇڏي نه وڃبو.
جڳت راءِ: ماڻهو ويچارا ته اڃا به آسرو ڪيون ويٺا آهن ....ڌڻيءَ کي پارت آ ...باقي ته چڱا ڀلا زميندار به وڃي گوڏن ڀر لڳا آهن،سواءِ نواب غيبي خان جي.
باشو مل: ماتو، نواب غيبي خان کي ڪهڙي لکا پوندي...زمين جو ته ڪاٿو ئي ڪونهيس .غيبي ديري کان هل، هڪ پاسي حمل ته ٻئي پاسي جھَل کڻ، ايڏيون زمينون.
ساڌ رام: صرف نواب صاحب آسودو ناهي ،نواب صاحب جي ڳوٺ جا واڻيا به آسودا آهن...هرهڪ وٽ ڪين هوندي ،ته به لک سوا لک جي املاڪ هوندي.
جڳت راءِ: جي واڻيا آسودا ٿيا آهن ته به نواب مان...نواب صاحب جو اصول ئي اهڙو آ، ته هو سودو پادو سمورو هڪ ئي واڻئي کان ڀريو سال وٺندو. بس سال ۾ واڻيو آسودو ٿي ويندو.وري نواب صاحب ٻئي سال سودو وٺندو ٻئي واڻئي کان ته اهو به سيٺ !.
خوبچند: نواب غيبي خان جي ڪهڙي ڳالھ ٿا ڪيو،جڏهن سَرِ گرهام سنڌ جو گورنر ٿي آيو ته ساڻس ڪوٽ ۾ ملڻ ويو ، ته نواب صاحب ڪوٽ جي در کان وٺي اوطاق تائين چانديءَ جا روپيه وڇرائي ڇڏيا هيا.
جڳت راءِ : پر اهو به ته ٻڌاءِ نه، ته اُهي روپيه نواب صاحب ديري جي ڪڙمين، ڪاسبين ،ڌنارن ۽ اوٺين ۾ ورهائي ڇڏيا هيا. خوبچند!....ملڪيتن وارا نواب ته کوڙ ملڪ ۾ ،پر ڌڻي ڪنهن کي دل به ته نواب ڏي نه!؟... اهڙي دل صرف نواب غيبي خان وٽ آهي.
باشومل: ڇو ڀلا اڄ نواب نواب کڻي کنيو اَٿو...ما تو، نواب آ ته هرڪو پنهنجي لاءِ، جي سخاوت ڪئي ٿئين ته پنهنجي مشهوريءَ لاءِ.....هرڪو پنهنجي چنتا ڪري .....نياپو آيو آهي، ته ٽن چئن ڏينهن ۾ سکرائي ۽ شڪارپوري ڀلاوڻا ٻڌي ڪيون ٿا اچن،ته هر صورت ۾ قنبر وارن کان پائي پائي جي اڳاڙي ڪبي.
جڳت راءِ: انهيءَ چنتا ۾ ته ڳران ٿو،ٻه مندان ته سيٺين رکت ڪئي،پر هاڻي لڳي ٿو ته ڪونه رکندا .جي سختي سان گھر ڪيائون ته ڇا ٿيندو؟
باشو مل: مکي، توڏي ايڏي رهت اٿن ڇا؟
جڳت راءِ: منهنجو ته خير آهي .مون ڏي ته کڻي وڌ ۾ ست اٺ سو هوندن،پر ٻيا به ته آهن نه؟
باشو مل : ماتو، مونڏي به وڌ ۾ وڌ ايترا هوندن ،ڪِرڪِر ڪيائون ته ٻوٿ ته هڻي ڇڏيندومانِ.
ايسرداس: تون ته آ،کارُ جو واپاري،پر اسان اَن جا واپاري ته پاڻ کي چڪ ٿا وجھئون . اهو ڪونهي جو صوتلي وٺي ڦاهو کائون.اَن جي سٽي ۾ ڳاٽي ڀڳو گهاٽو پائي وڃي ڏيوالپڻي تي پهتا آهيون.
جڳت راءِ: ڳالھ صرف اسان جي ناهي،پر ڳالھ آ سڄي قنبر گام جي، سڄي شهر جي سيٺين ۽ وڻڪن جي...اهي نه ڏئي سگھيا ته به اسان جي بي عزتي آ. ڳالھ سمجھندو ڪر، باشو مل!
باشومل: ( اٿندي ) مکي هرڪو پنهنجو پاڻ ڄاڻي ،تون هروڀرو پرائو سور پنهنجي مٿي ۾ وڌو آهي .
]باشو مل نڪري ٿو. مکي ۽ ٻيا پئنچ به آهستي آهستي نڪري وڃن ٿا [