ڏيک نائون
باشومل : ( ڏسندي) اچو، اچو موٽو مل،قيمت راءِ!... ويهو،ويهو!
(موٽو مل ۽ قيمت راءِ، ٻئي ڄڻا سندس ڀرسان ويهن ٿا.)
باشومل: (پڇندي) ڇا کائيندءُ، ڇا پيئندءُ؟
موٽو مل: (ڪاوڙ وچان) ڀائي، اسان کائڻ پيئڻ ناهيون آيا.اسان ليکو چوکو چڪتو ڪرڻ آيا آهيون.
قيمت راءِ: ( ڍيڪ واري انداز ۾) جنهن به قنبرائي سيٺ ڏانهن وڃئون ٿا، ني!... ته اهو رڳو کائڻ پيئڻ جي صلاح ٿو ڪري ، ڏيڻ جي ته ڪري ئي نه ٿو،ني!....
باشو مل: ماتو، مان انهن ٺوٺيوال سيٺين مان ناهيان ،ٻڌايو حساب گھڻو آهي .پوءِ ٿا باقي ڪچهري ڪيون؟
موٽو مل: ( نظر واري عينڪ پائي ،بندي ڪڍي ڏسندي) ست سو سترنهن روپيه،پنج آنا ،هڪ پئسو.
باشو مل: ( اٿندي) توهان ويهو ،مان ٻي ڪوٺيءَ ۾ وڃي ٽجوڙي مان پئسا ڪڍي اچان ٿو.
قيمت راءِ: جلدي کڻي اچجانءِ ني!..ايئن نه ته گم شم جي ٽوپي پائي هليو وڃي ني!... ۽ اسان ويٺا انتظار ڪيون.
موٽو مل: نه چئيس، خبر نه ٿي، ته سيٺ پوپٽ مل شڪارپوري جو ڏوهٽو آ.
قيمت راءِ :( کلندي) اهو به تڏهن مڃون ،ني !...جڏهن روڪڙا اکين سان ڏسون.
باشو مل : ( ڳوٿري ۾ پئسا کنيون داخل ٿئي ٿو ۽ سندن آڏو پئسن جي ڳوٿري رکندي) ماتو، هي توهان جا پئسا،هاڻي ويهي ڳڻيو.
موٽومل:هاڻي ڀلي پاپڙ کاراءِ ، بھ کاراءِ، ددن ڪراءِ!
باشو مل: (نوڪر کي سڏ ڪندي) ماتو، سڀايا،ڀلاوڻن لاءِ ڀلي ماني ٺهراءِ!..کائن ته چپ چٽيندا رهجي وڃن!
سڀايو : حاضر، سيٺ!
(سڀايو ٻاهر نڪري وڃي ٿو. موٽو مل ڳوٿري کولي پئسا ڳڻڻ لڳي ٿو)
قيمت راءِ: باشو مل ،تو وٽ جڏهن روڪڙا آهن ني،ته پوءِ ٻيا ڪيئن جواب ٿا ڏين ني؟.... ڀائي، سکديو جھڙو سيٺ،اسان کي ڏسي، لاهي چاڙهي واري گھٽي وارو دوڪان ڇڏي کسڪي ويو.
باشو مل: ماتو، قنبر جا ٻيا هڙئي سيٺ ڪنگال ٿئي...ٺن ٺن گوپال ٿئي،مونکان سواءِ....
موٽومل: ( پڇندي) ۽ مکي؟
باشومل: هڙ ۾ هريڙون،گوڏ ۾ پتاشا
اندر اڳڙيون ،ٻاهر ٺاشا
قيمت راءِ: پوءِ مکي ته توکي هجڻ گھرجي ني.
باشومل:ماتو، قنبر جي سيٺين ۽ پئنچن جو ڪارو آ منهن،نيرا اٿن پير...پر اوهان چاهيو ته مکي کي چُکي بڻائي سگھو ٿا...جي ان صدمي ۾ مکي چکي ٿي مئو،ته پٺيان ڪجھ ڪونهيس،پوءِ متان مون کي وارو ملي وڃي. نيٺ ته مان به ته پراڻو پئنچ آهيان،گھٽ ته ناهيان.
موٽو مل : اهو ڪيئن،مکي چُکي واري ڳالھ ته سمجھاءِ؟
باشومل: (سڙٻاٽن ۾ ڳالهائيندي) ماتو، قنبر جي سيٺين کان قرض نه گھرو،سنئون سڌو مکيءَ تي زوربار رکو ، ته سڀني قنبرائي سيٺين کي گھرائي پئسا وٺي ڏي يا ٻڏي کنڌي لکرائي. ٻڏي کنڌي لکرائي ويئو، ته پورو هزار ڏيندوسانو ۽ ان خوشيءَ ۾ انگريزي دارون به پياريندسانوَ.
قيمت راءِ : ڏسندو وڃ ته اسان ڪهڙو ٿا ڇيڏڪ وجھئون ني. قنبر جي مکي کي چُکي نه بڻايوسي ته اسان ٻنهي جو نالو ڪارن ڪتن تي رکجانءِ ني!....
] ٽنهي جا مڪروه ٽهڪ فضا ۾ گونجڻ لڳن ٿا[