ڏيک ڇهون
دلبر: ( ڪاوڙ وچان پڇندي)
شهر ۾يل گھمندي ٿي وتين
سونهن پنهنجيءَ کي رلائيندي وتين؟
بي شرم او بي حيا ڪجھ هوش ڪر
منهنجي عزت کي به ڏس، ڪجھ ڌيان ڌر
ماهتاب:( ست سريون ٻڌائيندي )
هجي ناڻو ته گھمجي لاڙڪاڻو
هت پئسي بنان ناري ته ڇا،
نر به ويڳاڻو!.......
ڇا پنهنجن سان ملڻ آهي گناه
جن سان جڙيل جند ۽ آهي ساه؟
ڇا منهنجي قسمت ٿي وئي آهي، بد
جو هر خواهش منهنجي ٿي آهي رد؟
دلبر:( نرم ٿيندي)
هر دفعي ائين پنهنجي قسمت نه لوءِ
اي گلربا! هار ۾ ڪنڊا نه پوءِ!
بس، حڪم ڪر! هاڻي توکي ڇا کپي؟
جيئن چونديئن، اونئن ئي ٿيندو، هر دفعي
ماهتاب: ( پڇندي) سچي، پچي تون ڪرين ٿو واعدو،
ائين آهي ته، پوءِ کڻ منهنجو قسم؟
دلبر:
سچي دل سان مون ڪيو آ، واعدو!..
منهنجي مٺڙي ماهتاب ، تنهنجو قسم!...
ماهتاب: (جھمر هڻندي لوڪ گيت واري انداز ۾ ڳائيندي پنهنجا مطالبا پيش ڪريس ٿي.)
منهنجا مور لاڏا
او شهزور لاڏا!....(شهزور لفظ ٻڌڻ تي ،دلبر فخر وچان پنهنجو سينو تاڻيندي نچڻ ٿو)
جلدي ڪر تون مون کي
هاڻي هاڻي وٺي هل
شاهي بازر گھماءِ
سٺا وڳا تون ڍڪاءِ
منهنجا مور لاڏا
او شهزور لاڏا.......
سرهيه پڌر پساءِ
عطر عنبير هڻاءِ
منهنجا مور لاڏا
او شهزور لاڏا!......
نانو پڌر گھماءِ
شيءِ شَڪلِ کاراءِ
منهنجا مور لاڏا
او شهزور لاڏا!.......
صرافڪي بازر هليِ
خاشي دهري ڏي ٺهراءِ
منهنجا مور لاڏا
گھاڙ واه تي هلي
چڪر ٻيڙيءَ تي کاراءِ
منهنجا مور لاڏا
او شهزور لاڏا!....
]ماهتاب ڳائي پورو ڪري ٿي ته سيٺ دلبر کيس ٻانهن کان وٺي رنگ ڀومي جي وچ تي ڄڻ شهر ۾ وٺي اچي ٿو.[