ڏيک نائون
همراز: (اعتماد ٻڌائيندي) ديسي حاڪم! هاڻي ائين سمجهو ته اوهان جي حڪومت تا قيامت بغير ڪنهن مخالفت جي هلندي رهندي ۽ ڪنهن کي به چون چران ڪرڻ جي جرئت ئي نه ٿيندي.
(اوچتو پس منظر ۾ پر جوش نعرن وارا آواز ٻڌڻ ۾ اچن ٿا.(
آواز: ديسي حاڪم؟
مرده باد!
ديسي حاڪم؟
هاءِ هاءِ!
حاڪم خان: (گهٻرائجي) همراز هي ڇا آهي؟
همراز: سمجهه ۾ نٿو اچي، شايد اوهان جي خلاف ڪا وڏي سازش ٿي رهي آهي.
(پس منظر ۾ نعرن جا آواز وڌندا رهن ٿا.(
آواز: نه کپي!... نه کپي!...
ٻوڙو حاڪم؟
نه کپي!....
ٻوڙي تي؟....
لعنت!....
حاڪم خان: (پريشاني وچان پڇندي) هي ڪرخت آواز ڇا جا آهن؟
همراز: ديسي حاڪم! لڳي ٿو ته ماڻهو اوهان جي خلاف نعره هڻي رهيا آهن، مان هلان ٿو!
حاڪم خان: ڀلي هل!. تو جهڙا کوڙ وزير... هڪ ڦوسي اڏڻ سان جبل بيٺو رهندو.
همراز: پاڻ کي جبل سان تشبيھ ڏيڻ بيڪار آهي. اوهان ته ان شڪري جيان آهيو، جنهن جي آشياني کي وقت جو واچوڙو اڏائڻ وارو آهي.
حاڪم خان: مون کي هن ڪرسيءَ تان ڪير به نٿو لاهي سگهي. منهنجي بازن ۾ وڏو ٻل آهي.
(اوچتو محافظ جان ۽ سندس ماتحت اندر اچن ٿا، همراز صفائيءَ سان کسڪي ٻاهر نڪري وڃي ٿو.)
محافظ جان: (حاڪم خان سان مخاطب ٿيندي) اوهان نا اهل ۽ ڪرپٽ حڪمران آهيو.... هاڻي قوم اوهان کي وڌيڪ برداشت نٿي ڪري سگهي، انڪري اوهان کي هيءَ ڪرسي خالي ڪرڻي پوندي.
حاڪم خان: تون!؟....منهنجي جان جو محافظ ٿي ڪري!؟....
محافظ جان: مان صرف تنهنجي جان جو محافظ نه، پر سڄي قوم جو محافظ آهيان.
حاڪم خان: اها آئين سان غداري آهي.
محافظ جان: پر پنهنجي خيالن سان وفاداري آهي.
حاڪم خان: توکي خبر آهي ته آئين سان غداري جو نتيجو موت آهي.
محافظ جان: مان نوي ڏينهن جي اندر اليڪشن ڪرائي آئين سان وفاداري جو ثبوت ڏيندس.
حاڪم خان: مان نه لهندس.... هيءَ ڪرسي منهنجي آهي.....
محافظ جان: هونهه!.... اِها ڳالھ آهي، ته پوءِ ڏسئو ٿا ته تون ڪيئن نٿو ڪرسيءَ تان لهين !؟...
]محافظ جان، حاڪم خان کي گريبان کان ڇڪي ڪرسي تان زوري اٿاري ٿو ۽ محافظ جان جا ماتحت حاڪم خان کي گرفتار ڪري ٻاهر نڪري وڃن ٿا ۽ پس منظر ۾ نعرن جا آواز گونجندا رهن ٿا.[
آواز: ديسي حاڪم تي؟
لعنت!.
ٻوڙو ڌوڙو؟
هاءِ! هاءِ!
ديسي حاڪم!
مرده آباد!
[پس منظر ۾ وائلن جي ڏکوئيندڙ ڌن گونجڻ لڳي ٿي.]
پردو ڪري ٿو