ڏيک پنجون
چنچل: ( وڏي گھٽيءَ مان لنگھندي، سيتا کي ڏسي، هڪدم شرارتي انداز ۾ ڦوڪ سان ڏيئو وسائي،پرسا د کڻي پوءِ مخاطب ٿيندي) سيتا! جڏهن تنهنجي حسن جي ڙوشني،قنبڙ شهڙ کي ڙوشن ڙکڻ لاءِ ڪافي آهي،ته پوءِ هن ڏيئي کي ٻڙڻ جي ڪهڙي جڙوڙت آهي؟..
سيتا: ( ڪاوڙ وچان ) بي شرم راوڻ! تون ولايت راءِ جي درٻار جي جوت وارو ڏيئو وسائي چڱو ناهي ڪيو!...مان تنهنجي ماتا پتا کي ٻڌائيندس۽ توکي چِٿ ڏياريندس..
چنچل: اهي مونکي ڪجھ نه چوندا ..اهي ته مونسان پياڙ ڪندا آهن،پياڙ!..... تون به پياڙ جي ڪا نشاني ڏي (سيتا اڳيان ڳائيندي ۽ نچندي )
اڙي! مان ته چچ مچ چنچلداس
چنچلتا جو پتلو آهيان
آهيان برڙ باڪاس
اڙي مان ته، چچ مچ چنچلداس...
گُھڙجي ٿي مونکي پياڙ نشاني
ڏئي وڃ، ڇلو ڪوئي خاص
مان ته چچ مچ چنچلداس!....
( سيتا جي چني لاهيندي) ڀلا، هيءَ ئي نشاني ڏئي وڃ!
سيتا: ( ڪاوڙ وچان ) اڙي دشٽ ! مون کي پنهنجي چني موٽائي ڏي،نه ته مان توکي چڱيءَ طرح چِٿَ ڏياريندس!
چنچل: ( ڌمڪي ڏيندي ) اهي ٻئي ڪن کولي ٻڌي ڇڏ، جھمٽ مل جي ڌيءُ!...قنبڙ شهڙ ۾ چچ مچ چنچل داس کي ڏياڙڻ واڙو اڃا ڪو ڄائو ئي ڪونهي...جنهن کي چوڻو ٿي وڃي چئو...مان سيٺ باشي مل جو پٽ آهيان، ڪو ٺاشي مل جو ناهيان!..جو مون کي ايئن ڊيڄاڙين ٿي.
سيتا : چڱو ڏسجانءِ ته مان توکي ڪيئن نه ٿي ذليل ڪرايان!..ٿڪاڻڪا!
]سيتا ڪاوڙ وچان نڪري وڃي ٿي...چنچل، سيتا جي چني کڻي هٿن ۾ وڪوڙيندي ٻئي پاسي کان ٻاهر هليو وڃي ٿو [