ڏيک ٻيو
نورجھان: ( ٿڌو ساه ڀريندي) شڪر ٿي منهنجا مولا، جو امان جي اچڻ کان اڳ گھر پهچي وياسي!
ماهتاب: (نورجھان جي ٻانهن کان پڪڙيندي) سچي ٻڌاءِ، نورجھان ، ڇا هو مونکي ڌوڪو ڏيندو؟ خبر ناهي ڇو ،مونکي اهو يقين آهي ته هن جو واعدو پٿر تي لڪير آهي.
نورجھان: هر عورت کي مرد کان ڌوڪو کائڻ جو شوق هوندو آهي ، نه ته هر عورت کي خبر آهي ته مرد جي ذات بي وفا آهي. هر مرد صرف عورت کان وفا جي اميد رکندو آهي. ماهتاب منهنجي وڏي ڀيڻ ! بهتر اهو ٿي ته ڪوڙي عاشق جي ڪوڙي واعدي کي وساري ڇڏ!..اسان جو سچو عاشق صرف اهو آهي، جيڪو اکين آڏوهوندو آهي ۽ جيڪو نه آهي ،اهو مئل سمجھ.
ماهتاب: نه نورجھان،نه!..اهي لاڙڪاڻي جي دوڪاندارن ۽ دلالن واريون ڳالهيون نه ڪر! ..عشق آب حيات آهي، جيڪو عشق ڪندا آهن،اهي ڪڏهن به ناهن مرندا.
نورجھان : چڱو، چڱو تنهنجو ئي ڀت گھاٽو!..مرندا ناهن پر شهيد ته ٿي ويندا آهن، نه...۽ شهيد عاشق ڪهڙي ڪم جا، انهن کي صرف ختمو ئي ڏبو آهي.
ماهتاب : (جذباتي ٿيندي) مونکي اهو ٻڌاءِ ،نورجھان...ڇا سسئي ۽ پنهون جو عشق ختم ٿي ويو؟.. ڇا هير رانجھي جي محبت مري وئي؟...ڇا سهڻي ميهار جي پريت جو انت اچي ويو؟.... جيستائين هيءَ فاني دنيا موجود آهي، انهن جي عشق جو چرچو هلندو رهندو ۽ انهن جا ڪردار امر رهندا. مان به محبت جو امر رس پيئڻ چاهيان ٿي.
نورجھان : (ٻانهون ٻڌي معافي وٺندي) معاف ڪر منهنجي ماءُ!...مون کان غلطي ٿي وئي (اوٻاسي ڏيندي) اڌرات ٿي وئي آهي. مونکي ته ننڊ ٿي اچي، مان هلان ٿي، تون سج اڀرڻ ۽ پنهنجي محبوب جي واعدي جو انتظار ڪر. ٿي سگھي ٿو ، پاڻي برف ٿي وڃي ۽ سندس واعدي جي نڪتل لڪيرجو نشان قائم هجي. پر اها ڳالھ ڪن کولي ٻڌي ڇڏ، ته جيڪڏهن تو وارو اهو عاشق نامراد سڀاڻي نه آيو ۽ ڪو ٻيو عاشق بامراد پهچي ويو، ته امان صاحب جان، کي پئسي کان سواءِ ٻي ڪنهن جي به پرواه ناهي هوندي. هن کي نَوَ ڌيئرون آهن.تنهنجي وڃڻ کان پوءِ به حسن ۽ فن جي بازار ۾ اٺن ڌيئن سان راڄ ڪندي.
( نورجھان رنگ ڀومي کان ٻاهر هلي وڃي ٿي)
ماهتاب : ( ڪاوڙ وچان) هيءَ ڀيڻ ٿي ڪري به منهنجي ڦٽن تي صرف لوڻ ٻرڪيندي رهندي آهي. هن ڪڏهن به منهنجن زخمن تي پها ناهن رکيا. خبر ناهي ڇو، منهنجا سڀ مٽ مائٽ دشمن ٿي ويا آهن. شايد سڀ منهنجي محبت تي سڙن ٿا. مونکي يقين آهي ته هو ضرور ايندو ،عاشقن جا واعدا پٿر تي لڪير مثل هوندا آهن.
(ماهتاب انتظار واري ڪيفيت ۾ ،پريشانيءَ ۽ مايوسيءَ وچان آسمان ڏانهن ڏسڻ لڳي ٿي، ڄڻ رات جي تارن کي تڪي رهي آهي )
ماهتاب : ( ٿڌو ساه ڀريندي پنهنجي منهن ڳالھائيندي) آفتاب! مون کي يقين آهي، ته تون ضرور ايندي. تون ته منهجي نيڻن جوٺارآهين، منهنجو دلدارآهين،منهجو ڳهڻو، منهنجو سينگار آهين. مان تو کان سواءِ هرگز پري رهي نه ٿي سگھان.
(ماهتاب بي چيني منجھان گول ڦرندي نچي رهي آهي .جنهن ۾ رات جي گذرڻ جو گھرو احساس سمايل آهي. آهستي آهستي جھرڪين ۽ ٻين پکين جا آواز، پس منظر ۾ ٻڌڻ ۾ اچن ٿا، جيڪي صبوح ٿيڻ جو احساس ڏيارين ٿا. ماهتاب انتظار ۾هيڏانهن هوڏانهن ڦرندي، بيقراري ۾ نچندي رهي ٿي.جنهن مان سندس بيچيني ۽ بي آرامي صاف بکي رهي آهي. )
ماهتاب : (انتظار واري ڪيفيت ۾ڏسندي) صبوح جو سج اڀريو آهي، خبر ناهي ته آفتاب ڪٿي هوندو؟. ............. (ڳائيندي)
دل بي قرار آ
من بي قرار آ.....
تڙپان لڇان ٿي
راهون ڏسان ٿي
پل نه قرار آ....
وقت وڃي ٿو
هيانءُ هڄي ٿو
سر تي ترار آ......
] ماهتاب زور زور سان سڏڪا ڀريندي رهي ٿي. [