ڏيک پنجون
ماهتاب: ( ڏسندي، بي تابي وچان )
او آفتاب!.. پيارا منهنجا آفتاب
منهنجي لاءِ بڻجي ويو آ خواب
ڪاٿي هئين، ڪيئن هئين؟
جلدي ٻڌاءِ!جلدي سڻاءِ!............................
آفتاب: (ڪاوڙ ۾ گھوريندي )
بي وفا ، او بي وفا،او بي وفا!..
ڇو ڪيئي مون سان جفا،
اهڙي جفا،او بيوفا؟
ماهتاب: (ٻڌائيندي )
ڪون ڪئي آهي جفا، توسان صفا!
روئندي رهيس،رڙندي رهيس
هر گھڙي مرندي رهيس
جيئندي رهيس!
توکي اچڻو هو، مگر آئين نه تون
مون نهاري راه تنهنجي ڪيئي دفعا .
تون ٻڌاءِ ڪيئن هئين، ڪاٿي هئين ،
ڇو وقت تي پهتين، نه تون منهنجا مٺا؟
آفتاب: ( غمگين لهجي ۾ ٻڌائيندي )
ڇا ٻڌايانءِ محبوب ، منهنجا ڇا ٿيو
جيڪو ٿيو، بس اهو قسمت ڪيو
ايندي سکر کان وئي ٻيڙي ٻڏي
ان ڪري پنهنجي قسمت وئي ڦِٽي
جيئن موٽيس، پئي خبر
ائين لڳو وڄ ڪا مونتي ڪري
ماهتاب: ( ٻڌائيندي )
جي تون هُتين ڦاٿل هئين
ته مان هتي مجبور هيس
ڇا ٻڌايان حال هت ماڻهن جو مان
ڪهڙي ڪهڙي ڳالھ مان توسان ڪيان
لاڙڪاڻو، ساه سيباڻو آ مگر
پر رقيبن جو به مرڪز آ شهر
هن شهر ۾ سيٺ ڪيئي ٿا رهن
پئسي سان هر شيءِ خريدي ٿا وٺن
تن بدن وڪجي وڃن ته به خير آ
پر روح به هت وڪامي ٿا وڃن
ماءُ وڪڻي ڇڏيو مونکي، مٺا
مان ڇا ڪيان، مجبور هيس،
مان ڇا ڪيان؟... مان ڇا ڪيان؟
(ماهتاب ڍنڍڪار ڏيئي روئڻ لڳي ٿي )
آفتاب : ( مضبوط ارادي سان سمجھائيندي )
ٻڌ! ڏڌو کير نه ٿڻي پوندو آهي
ڇٽل تير ڪمان ۾ نه ورندو آهي
پرآهي، عشق اهو ترياق ،سانئڻ!
لڳڻ سان ناسور به ڇٽي ويندو آهي
ماهتاب: ( پڇندي ) مون اڃا تائين اهو نه ڄاتو آهي؟
ته، عشق ترياق ڪيئن بڻبو آهي؟
تو وٽ حل آهي ته ٻڌائي ڇڏ
جلدي ڪر، ڪا ترڪيب سڻائي ڇڏ!
آفتاب:
ڪن هيڏي ڪر ته ٻڌايانءِ توکي
راز مگر راز رهي، افشان نه ٿئي .
(ماهتاب پنهنجو ڪن آفتاب ڏانهن ڪري ٿي. آفتاب، ماهتاب جي ڪن ۾ سس پس ڪري ٿو)
ماهتاب : ( مشڪندي )
چڱو ٺيڪ آ!
ته پوءِ ملي وٺنداسين
جيڪو به قسمت ۾ هوندو
اهو ڏسي وٺنداسين.
آفتاب: ( الوداع چوندي ) چڱو،خدا حافظ!
ماهتاب: الله حافظ!
] آفتاب رنگ ڀومي مان نڪري وڃي ٿو.ماهتاب گھونگھٽ هڻي هيڏانهن هوڏانهن شڪَ هڻندي گول ڦيرا پائيندي ، موٽڻ لڳي ٿي؛ ته اوچتو سيٺ دلبر رنگ ڀومي جي ساڄي پاسي کان اندر داخل ٿئي ٿو، سندس نظر ماهتاب تي پئجي وڃي ٿي.[