ڏيک چوٿون
ساڌرام: خبر ناهي ته ڇا ٿيندو،مکي؟
جڳت راءِ: بس اڳتي جو ڌڻيءَ کي ننگ آ!
خوبچند: (پريشانيءَ وچان ) ٻڌئون ٿا ته قنبر جا ڪافي ماڻهو لاڙڪاڻي لڏڻ جو سوچن پيا....
باشومل: ماتو،ڀلي لڏن،ڀڳڙن مٺ تي مال مڏي ويندن!
ساڌرام: پر اهو به وٺندن ڪير؟..هرڪو جو ٺن ٺن گوپال لڳو پيو آهي.
باشو مل: ( ٽهڪ ڏيندي ) مان وٺندو مانِ!...وري جڏهن موٽيا ته ٻيڻي اگھ تي ڏيندومانِ.
جڳت راءِ: باشومل هيءَ دنيا دم گذر آ..ڪنهن جي مجبوري جو فائدو نه وٺجي.ڪهڙي خبر سڀاڻي اهو وقت توتي به اچي.
( سورٺ اندر داخل ٿئي ٿي.سڀني جو ڌيان ان ڏانهن ڇڪجي وڃي ٿو )
سورٺ: ( ٻانهون ٻڌندي) نياز ٿئي مکي جڳت راءِ...سدا آباد رهي قنبر جي پئنچائت!..
جڳت راءِ : ڪيئن اچڻ ٿيو آ فقير؟
سورٺ: مکي، توکي دانهن ڏيڻ آئي آهيان.
جڳت راءِ: چئو، بابا؟
سورٺ: سيٺ باشو مل جي پٽ،چنچل وڏي گھٽيءَ ۾ مونکي ماڻهن جي سامهون ڇيڙيو ۽ ٻانهن به مروٽي اٿئين!..مونکي چئي پيو ته تون منهنجي هير آهين؟
باشومل: ( کلندي ۽ خوش ٿيندي) ماتو،ڇيڙيائين ته خير آ، پر ٻانهن به مروٽيائين؟...ڏاڍو شرارتي ٿي پيو آهي...ماتو سمجھائيندومانس!...
ساڌرام: سمجھائڻ مان ڪم نه هلندو...ڪن مهٽ ڪريس!
باشومل: ساڌرام ، مون کي هڪڙو پٽ آ..دادلو ڪري نپايو اٿم..ما تو ان تي آڱر به اڀي نه ٿو ڪري سگھان ..باقي جيڪو پئنچائت ڏنڊ هڻندي، ڀري ڏبو!
جڳت راءِ: بابا فقير، جيئن تون چئين هاڻين؟
سورٺ: مکي، مان فقيرياڻي ڪهڙو ڏنڊ وٺندس، بس اڳتي اها حرڪت نه ٿئي..باقي دان ۾ جيڪو سري سگھيو ،ڏئي ڇڏيو.....
(مکي ۽ پئنچ کيس دان ۾ سڪا ڏين ٿا، جيڪا سورٺ رئي جي پلوَ ۾ وٺي ٻاهر نڪري وڃي ٿي)
جڳت راءِ: ( باشي مل کي ڏسندي) باشو مل!.ڇڙيءَ جو صرفو ڪبو ته ٻار کرندو.
( باشو مل جواب ڏيڻ بجاءِ ڪاوڙ جو اظهار ڪندي اٿي وڃي ٿو...سڀئي کيس حيرت ۾ تڪيندا رهجي وڃن ٿا)
ساڌرام : ( رايو ڏيندي ) پٽ، ڀلي هڪڙو هجي ،پر ايڏو موه به چڱـو ناهي!
]سڀئي سندس راءِ سان اتفاق ڪندي ڪنڌ ڌوڻين ٿا [