ڏيک ستون
گامو:( ٻين ماڻهن کي سڏي ٻڌائيندي)
او ڀائو!....او ادا!...او سائين!....
هيڏي ته نهار!...هيڏي ته نهار
ڏاڏي جيڏي ڏگھ سان,
ٽنگ جيڏي ڪنوار.........
ڪنوار ڪڏي ٿي هرڻي جان
هي هلڻ کان لاچار.......
ڏاڏي جيڏي ڏگھ سان
ٽنگ جيڏي ڪنوار..........
(واٽهڙو انهن کي ڏسي ٽهڪ ڏين ٿا ۽ ڪورس واري انداز ۾ ڳائيندي ٻنهي کي چيڙائن ٿا)
واٽهڙو: ڏاڏي جيڏي ڏگھ سان،
ٽنگ جيڏي ڪنوار.......
گھوٽ آهي پيءُ جيڏو،
ڌيءَ جيڏي ڪنوار........
ڏاڏي جيڏي ڏگھ سان،
ٽنگ جيڏي ڪنوار.........
دلبر: ( ڪاوڙ وچان گامو مشڪري تي ڇڙي اولاريندي )
اڙي،ڪنهن کي ٿو پوڙهو چوين؟
پوڙهي هوندي ماءُ تنهنجي
پوڙهو هوندئي پيءُ!
دل آهي منهنجي جوان
اي بي حيا، اي بد زبان!
گامو : (ويجھو ايندي)
چڙ نه چاچا، مهربان!
مان چوان ٿو ڪونه، پر ماڻهو چون ٿا
( سامهون ويٺل درشڪن ڏانهن اشارو ڪندي)
اڇي ڏاڙهي پوڙهي جي، اٽو خراب
آ هن عمر ۾ ان جو ٿيو خانو خراب!
دلبر: (ڇڙي اولاريندي)
او مشڪرا، مٿي ڦريا، ڳالهين ڳريا
ڀڄ هتان تون ڀڄ! او سورن سڙيا.
تون سڃاڻي ڪونه، مان آهيان ڪير
رهين ٿو لاڙڪاڻي ۽ وجھين ٿو مونسان وير؟
(سيٺ دلبر مشڪري گاموءَ کي ڇڙي هڻندي ڊڪائي ٿو ، گامو ۽ عام ماڻهو کلندي، ٻاهر ڀڄي وڃن ٿا .سيٺ دلبر کي ماهتاب سمجھائيندي چوي ٿي.)
ماهتاب: جي دنيا سڙي ٿي، ته ڀل دنيا کي سڙڻ ڏي
جي ڪنهن دل جلئي، جي دل جلي ٿي، ته جلڻ ڏي!
منهنجا پيارا گھوٽ، اڻموٽ! پاڻ کي پرواه ناهي
خلق جو ڪم آهي کلڻ، کلي ٿي ته کلڻ ڏي.
دلبر: منهنجي پياري ماهتاب!...دل خوش ڪري ڇڏيئي!... هيانءُ ٺاري ڇڏيئي!... ناهي دنيا جي، اسان کي ڪائي پرواه !... تن جدا آهن ضرور، پر آهن ٻنهي جا گڏيل ساه!...ڪري ڌار دنيا جي ڪا طاقت نه سگهندي، ڀل هجن ڪيڏا رقيبِ رو سياه.......هاڻي، هل ته توکي مان گھمايان گھاڙ واه!..
]ٻئي ڄڻا نچندي ڪڏندي،رنگ ڀومي جي کاٻي پاسي ڄڻ گھاڙ واه جي ڪناري ڏانهن وڃن ٿا.[