ڏيک ستون
باشو مل: ماتو، اڳلو حساب ڇڏائيندي ،ته مال ملندئي، نه ته ڇڪِ پنڌ کي!
همراه: سيٺ ائين نه ڪر،ڏسين پاڻ ٿو، ملڪ ۾ جُوکائي لڳي پئي آهي...
باشو مل : ماتو،پوءِ مان ڇا ڪيان؟....اسان کي به ته منهن ڏيڻو آهي،نه...ٻئي ڏيهاڙي ڀلاوڻا ۽ دلال اچن ٿا .اسان کي به اوڌر چُڪتو ڪرائڻي آهي.
گراهڪ: چڱو، سڀاڻي پٽي سٽي ڪٿان نه ڪٿان آڻبو، پوءِ ته ڏيندي نه؟
باشومل: ماتو،حساب ڪتاب ڇڏاءِ کوڙ مال!
(گراهڪ اٿي ٻاهر هليو وڃي ٿو، ايسرداس اندر اچي ٿو)
ايسر داس: رام، رام ڀائي!
باشو مل : ( اٿي هٿ ڏيندي ) رام رام!...اچ اچ ايسرداس..( هڪ موڙهي تي ويهڻ جو اشارو ڪندي) ويھ!
ايسرداس: ( موڙهي تي ويهندي) تڪڙو حوال وٺ! ..ڳالھ به ضروري ڪرڻي آهي...تنهنجي گراهڪي به جيئن خراب نه ٿئي.
باشو مل: جيءُ!؟
ايسرداس: حوال خير، تنهنجي لاءِ تنهنجي پٽ قنبر ۾ باه ٻاري ڇڏي آهي.
باشو مل : ماتو خير ته آهي !؟
ايسرداس: خير وري ڪهڙو؟ تو واري ڇوڪري سيٺ جھمٽ مل جي نياڻي سان ڇيڙڇاڙ ڪئي آهي...۽ ان جي چنري به لاهي کڻي ويو آهي!
باشو مل: جواني ديواني هوندي آ، ايسر داس !...ماتو، ويھ اوڻويھ ٿي ويندي آهي.اها ڪا ايڏي وڏي ڳالھ ته ڪونهي ...مان سمجھيو ته ڪو خون ڪيو اٿئين !؟
ايسرداس: مکي جڳت راءِ ڏاڍو ڏمريو ويٺو ٿي.چئي ٿو ايترو ڏنڊ هڻندومانس ،جو چيلھ چٻي ڪري ڇڏيندو مانس...شهر ۾ منهن ڏيکارڻ جھڙو نه هوندو....ڀلو ان ۾ ٿي ته هلي جھمٽ مل کان معافي وٺ!
باشومل : معافي ته باشي مل جي جتي به نه وٺندي. ماتو، ڪيترو ڏنڊ هڻندومکي، ڪو توکي اندازو آهي؟
ايسرداس: جي پنج سو هڻئي ته پوءِ؟
باشومل: اتي جو اتي ڏيندس....
ايسرداس: مکي شام جو فيصلو رکيو اٿئين ،چيو هيائين ته ٻڌائي ڇڏيس ته پنهنجي ڇوڪري کي به وٺيون اچي....منهنجو ڪم هيو توکي ٻڌائڻ ،وڌيڪ پاڻ منهن ڏجانءِ!
باشومل : ماتو،تون ڳڻتي نه ڪر! ...مان هزار کنيون ايندس..باقي پنهنجي چنچل تي آنچ آڻڻ نه ڏيندس...مکي ته آ نڀاڳو جو هڪڙو پٽ به نه بچيس....جيئي منهنجو چچ مچ چنچل داس!....ڀلي وٺي قنبر جي ولڙين جو واس!
ايسرداس: ايڏو به اڀمان چڱو ناهي،ڀائي!..
باشو مل: ماتو،ڌن، دولت ۽ اڀمان به ڌڻي ٿوڏي نه...جي ڏي ٿو ته ڇو نه ڏيکارڻ گھرجي؟
ايسرداس: چڱو ڀائي مان هلان ٿو.
( ايسر داس اٿي وڃي ٿو.)
باشو مل: (اٿي ٽهڪ ڏيندي) مکي جڳت راءِ!...سيتا جي چنري لاهڻ جو ملھ گھڻو پنج سو يا هزار؟....ماتو،چچ مچ چنچلداس جي مٿان گھوري ڏيندس!
] دوڪان تي باشو مل مڳيءَ ۾ ٽهڪ ڏيندو رهي ٿو[