ڏيک ٽيون
توتاري وارو : (ٻڌائيندي) رامداس بامبي والا ٿيٽر ڪمپني ،پاران اڄ قنبر ۾ هير رانجھا ڊرامو پيش ڪيو ويندو. جنهن ۾ هندستان جا مشهور اداڪار شام ڪمار، عيدن ٻائي ،راجا جاني ۽ حُسن جي پري نيلم ٻائي پنهنجي اداڪاري جا جوهر ڏيکاريندي.
( لنگھندڙ چار پنج نوجوان سندس چوڌاري گڏ ٿي وڃن ٿا)
توتاري وارو: شهر جي شوقين حضرات کي گذارش آهي ته پوليس گرائونڊ تي پهچي، شام جو جلدي ٽڪيٽ وٺن...پهريان اچو ۽ پهريان وٺو...نه ته ٻي صورت ۾ مايوسي جا ذميوار پاڻ هوندا....اڳين سال کان به ٽڪيٽ سستي، آنڪ نه !..صرف هڪ ٽڪو..هڪ ٽڪو!.. وڻيو ته گھور ڏجو، نه ته موٽائي کڻي وڃو!
( توتاري وارو نڪري وڃي ٿو)
هڪ نوجوان: ( ٻئي کي چوندي )اڙي ڀيڙو مل!(ڀيرو مل) هل ته گھڙئون (گھرئون) پئسا وٺي شام جو ٿيٽڙ ڏسئون.
ڀيرومل:نه يارچنچل ، مونکي ته پنهنجو پيءُ ماريندو.
چنچل : تنهنجو پئءُ ايسڙداس ،ڪنجوس مکي چوس آ...مان پنهنجي پيءُ کان ڙوپيو گھڙندس ته ڙوپيو ڪڍي ڏيندو...چوندو ،وڃ !...وڃي منهنجا چچ مچ چنچلداس عيش ڪڙ!...
ڀيرومل: تنهنجو پيءُ باشو مل ته کار جو وڏو واپاري آ...توهان کي ته لکا ئي ڪونهي...۽ تون پٽ به اڪيلو آهينس.اسان ته ڏھ ڀائر ڀينر آهيون.
چنچلداس: ماڻهين جيتلي ٻائي، ٻاڙ ڄڻيندي ڍنگڙن تي اڇليندي ٿي وڃي،ان ۾ باشي مل جي پٽ جو ته ڏوھ ڪونهي ني!...پڙ تون پڙواه نه ڪڙ!..مان وڏو ٿي ٿيٽڙ ڪمپني کوليندس،’چچ مچ چنچلداس قنبڙ والا ٿيٽڙ ڪمپني...تون اچي مفت ۾ ڊڙامو ڏسي وڃجانءِ....
ڀيرومل : (ايلاز ڪندي ) يار، تون مونکي ان ۾ هيرو ضرور ڪجانءِ!
چنچل داس: نه مان پاڻ هيڙو ٿيندس.
ڀيرومل: ڀلا اهو ٻڌاءِ، نيلم جھڙي هيروئن ڪاٿئون آڻيندي؟
( اوچتو هڪ ڪچ کدڙي تاڙيون وڄائيندي لانگھائو ٿئي ٿي)
چنچلداس: ( کدڙي فقير کي ڏسندي ۽ ان جي ٻانهن جھليندي) مان هن کي پنهنجي هيڙوئن ڪندس!...او منهنجي پياري هيڙ ڇا حال ٿئي؟...ڇا چال ٿئي؟... پنهنجي ڙانجھي کي ڇڏي ڪاڏي ٿي وڃي ؟
ڪچ کدڙي : ( ٻانهن ڇڏائڻ جي ڪوشش ڪندي) منهجو نانءُ سورٺ آ ...مون سان کڇٽ نه ڪر نه ته مکي جڳت راءِ کي دانهن ڏئي دمچي ڪٽائي ڇڏيندي سانءِ.
چنچلداس: ڇا ڪندو مکي چُکي جڳت ڙاءِ!؟.. مکي جڳت ڙاءِ کان ته منهنجو پيءَ باشو مل شاهوڪاڙ آ...
سورٺ : چئبو ته تون مکي جڳت راءِ کي ڪجھ نه ٿو سمجھين؟...شام جو پاڻهين خبر پئجي ويندئي.
ڀيرومل : ( وچ۾ پوندي) چنچل، ڇڏيس ته جائي وڃي پئنچائت ۾ دانهن نه ڏيئي!
چنچل داس : ( سورٺ کدڙي جي ٻانهن ڇڏيندي) ياڙ، ڀيڙومل ! تون اجايو گھٻڙائيندو آ...مان سيٺ باشي مل جو پٽ آهيان ،ڪو ٺاشي مل جو ناهيان.
(سورٺ ڪاوڙ ۾ تاڙيون وڄائيندي، جلدي ٻاهر نڪري وڃي ٿي )
ڀيرو مل: هرڀرو پنهنجي پئيءُ تي ايڏو بانور نه ڪر !
] ٻئي ڄڻا چنچلداس ۽ ڀيرو مل رنگ منچ کان ٻاهر نڪري وڃن ٿا.[