لکڻ جو فن صفا ڪون ڄاڻان
اها حقيقت آهي ته جي شاعري جي صدين واري قدامت تي نظر وجهنداسين ته ڪل پوندي ته شاعري ان احساس کي سڏيو ويو آهي جيڪو اندر جي پيڙاهه، غم، خوشي ۽ محبت نفرت کي لفظن جي مالها ۾ پوئي ۽ موسيقي ۾ ڳائڻ واري تربيت ۽ ڪورس جي انداز ۾ لوڪ گيتن ڳائڻ کان شاعري شروع ٿئي ٿي
هر ٻولي جو هڪ پسمنظر هوندو آهي جيئن سنڌي زبان ۾ ادب جي ٻولي جو لهجو الڳ ۽ عوامي انداز الڳ ۽ پارلياماني انداز الڳ آهي محبت نفرت جا انداز الڳ آهن مگر ٻولي ساڳي آهي اهڙي طرح شاعري ۽ موسيقي ٻئي ڪن اصولن ڪن قائدن جون قائل رهيون آهن ۽ رهنديون
فن ۽ فڪر جو سنگم شاعري جي ذائقي کي خوشبو ۽ حسن بخشيندو آهي . شايد ان ڪري جو اسان جنهن ڪائنات سان ڳنڍيل آهيون اها ڪائنات به اصولن سان واڳيل آهي شايد فطرت به تربيت ۽ تعمير کي ترجيح ان ڪري ڏني جو موسمن جو حسن به اصولن۽ قائدن کانسوا بي رنگ ٿي پوي ها. رات کي خبر آهي ته شام جي شفق جي الڳ سڃاڻپ آهي . ۽ ڏينهن کي سحر و امتياز معلوم آهي . جيئن آزادي جو متوالو نظرياتي جدوجهد تحت زندگي گذاري ٿو ۽ آواره ۽ ڇڇورو ڇورو خواهشن جي رڻ ۾ ڊوڙي ڊوڙي زندگي بي معنيٰ گذاري ڇڏي ٿو.اهڙي طرح هڪ شاعر لاءِ لازمي آهي ته هو نظم غزل ڪافي وائي بيت شاعري جي تمام صنفن کي مد نظر رکندي به شاعري جا ڪي نوان گس گهڙي ٿوته کيس تخليقڪار تسليم ڪرڻ هر اهل قلم جو فرض بڻجي ٿو
هاڻي آئون منهنجي انتهائي پياري دوست رحيم سرائي کي مبارڪ ڏيندس ته ڀاءُ رحيم تون تنقيدي نه پر تخليقي شاعر آهين شاعري ۽ عاشقي ۾ ڪنهن استاد جي ضرورت انهي ڪري گهٽ پوندي آهي .جو شاعري ۽ عاشقي جا دريا پنهنجا گس پاڻ ٺاهيندا آهن. باقي تنقيد ۽ تعريف جوانتظار اهي ماڻهو ڪندا آهن جيڪي دولت ۽ شهرت جا طالب هجن . پاڻ فقير ماڻهن هميشه سونهن سلامت سنڌ سلامت واري زندگي چاهي آهي. باقي ائين نه ٿئي جو هڪڙو ڪتابڙو اسان لاءِ اماڻي تون وڪالت مان چار ڏوڪڙ ڪمائڻ ۾ مصروف ٿي وڃين.اها سنڌ ۽ سنڌي شاعري سان ٻيائي نه ڪجان
(دعاڳو مصطفيٰ موج جنون)
2016-6-20
1
2