چري جواني ڪري اڪيلي
جڏهين ڀي نيري شام ڌاري
گهٽيون ڳهر ۾ ٻڏي ويو هن
وڻن تي ويٺل پنڇڙيون ڀي
ٿڪي ٽٽي ڄڻ اڏي ويون هن
ٻڌي ٻوڪاني جڏهن ڀيءَ آڌي
گهرن جهرن ۾ ڦري اڪيلي
ٻکي ٻانهون وهاڻن سان
چري جواني ڪري اڪيلي
جڏهن ڀيءَ جاني پکين اڏارون
اڪيلو اُڀ کي ڇڏي ويون هن
اوهان سان گهاريل حسين شامون
هينئين ۾ گهرڙا اڏي ويون هن
ڌڻ اڏاري سدائين ڌوڙون
اڳيان ائين منهنجي مٽي ويا هن
اکين جون پنبڻيون پسائي ڳوڙها
نِشان غم جا چٽي ويون هن
مگر او صاحب تنهنجو ڪو پيرو
نشان خاطر ڪٿي ڀي ناهي
اداس واٽن ڪنان پرين جا
ڪجن پڇائون گمان پائي
ڇتن تي ڳهريل ٿڌي خاموشي
سرگوشين جا سمورا ماحول
صدين کان ڄاڻي ستل لڳن ٿا
جڏهن جڏهن ڀيءَ حسين ڇاتيون
کٽن جي ٻانهن ڀڳل بدن تي
ڦڪيون ڦڪيون بس ستيون رهيون هن
چپن جا جانم گلاب ڪورا
ظلم آ تنهنجي چمڻ بنا ڏس
صدائون بڻجي سمهي پيا هن
ننڊن جا وڌوا بدن هي اڪثر
آڌي جو ڇرڪي اُٿي پياهن
نه لاڙ ۾ تنهنجو ملي ٿو پاڇو
نه پتو ڪو ڏئي ٿو ڪاڇو
نگر نگر ۾ پرين مون ڳولي
پٿر پٿر کان پڇيو آ تنهنجو
سنڌو جون ڪيٽيون ماٺڪيون ٿي
ويون هن منهنجو هينئون منجهائي
ڪٿي تون آهين ڪانڌمنهنجا
ڪٿي هوائون ويئي لڪائي
♦
(ڪنهن اڻڄاڻ ٽارچر سيل ۾ اذيتون ڀوڳيندڙ باغي جي وني تان گذرندڙ اذيت جو هڪ لمحو)