جي اٿيون ڪٿي به عداوتون
جي ماڳ ڪو فٽل ڏسين
۽ لاوارثيون ڊگهيون ڊگهيون
اداس گهنڊ وڄن جڏهين
ادس ٻرن ميڻ بتيون
ڪٿي به جي فطرتون
بتيلن جيان لڏن ٻڏن
۽ چاندنين جي سفر ۾
جي نه مرڪون ڪي اڏن
سوڳ ٿي وڃن جڏهين
خوشا مڙيون ڪي طبيعتون
سرد ٿي وڃي سفر
درد نه ڏي ڪي فرحتون
پيار جا سنگيت سڀ
مرنا جي تار ۾
مجذوب ٿي وڃن جڏهين
ڪيڏار جي ڪٽار ۾
اُداس ٿي وڃي نظر
عڪس هر ادس ٿئي
محبتن جي خواب جي
ساڀيان نراس ٿئي
تڏهين اجهامي تون متان
ٻه چار لڙڪ ڪي
نظر آب ڪجا ن کڻي
ڏجان تون چئي نقادکي
هي محبتن جواصول آ
عزيز آ هر خوِشي
درد هر قبول آ
اسان پريمي فرد هُون
اسان جا آڳر مندرون
اسان جا اندر مسجدون
اسان جي تقدسن ۾
نه ڪلفتن جو دخل آ
نه لالچن جي ڊوڙ آ
اسان جي ڪنهن به خيال ۾
نه سوچ ۾ ڪا سوڙ آ
اسان ته ڪنهن به آهه کي
نه پاڻ کان پري ڏٺو
اسان ته لڙڪ لڙڪ سان گڏ
لڙڪ آ ڀري ڏٺو
اسان جي زندگي سڄي
ڪنهن دردجي مزار آ
ڪنهن ماءُ جي پُڪار آ
ڪنهن جوانڙي جي معيار آ
نه اسان وٽ ڪو ڀيد آ
نه سرحدون نه ورهاستون
اسان جو روح لڇيو ٻريو
جي اٿيون ڪٿي به عداوتون
♦
(يارهين سيپٽمبر جي موقعي تي جڏهين آمريڪا ٻري اٿيو ۽ پوءِ اُها تپش افغانستان ۽ عراق جي هزارين ونين جي ورن، لکين معصوم ٻارن جي شفقتن ۽ لکين ممتائن ۾ بي سهاڳي جو درد ٻري وٺي)