ڇوٿي ڇيڙين هوا
ڇوٿي ڇيڙين هوا
هن جي آنچل کي
هو نيل پري
ابابيل پري
ڏس ڪيڏي ابهم
گل جيڏي ابهم
سندس رابيل جسم
سندس نرگس اکيون
خود چنڊ جهڙي
ڄڻ تارا سکيون
تتل جذبن تي
انڌو ويساهه رکي
آ ليٽي پئي
نرم اراهه رکي
ڇوٿي ڇيڙين هوا
ڇو ٿي ڇيڙين هوا
هوءَ ته ٻارن جيان
ٿي ڊڄندي رهي
پنهنجي پاڇي وٽان
هٿ ڇاتي مٿان
ڏيو ڪيئن ٿي اچي
وچن پنهنجا مگر
پوءِ به پاريو وڃي
وڏي ڳالهه اٿس
وڏو حيف اٿس
ٽٽل انگ سندم
ڪيئن ٺاريو وڃي
پهر جيڪي مٺي
مون سان گهاريو وڃي
ڄڻ ته ڪوثر ۾
مون کي واريوڃي
ڪنهن بارش جي
هوءَ پاڻ هوا
ڪک پن جيان
ڄڻ اڏاريو وڃي
تنهن جي جهانجهر کي
تون ٿي ڇيڙين هوا؟
ڇو ٿي ڇيڙين هوا؟
♦