گهٽي ۾ گُلابي ڄڻ موسمن مرجهايو
هٿ هوا ۾ کڻي اوهان جي موڪلايو
گهٽي ۾ گلابي ڄڻ موسمن مرجهايو
تارون دلين جي حدن کي لڳي ويون
بر صغير جيان ڄڻ وڇوڙن ورهايو
اوهان جي رخصت جا منظر اسان جي
اکين کي ڪيڏارا هزارين ڏيئي ويا
دل کي انديشن ٻارن جيان پڙهايو
ويل وقت پنهنجي نه توازن ۾ آيا
کنڊر ٿي ويل چاهت جي ديوارن ۾ اڄ ڀي
اميدن جي ديوي ڪا چنڊ کي تڪي ٿي
جئين موئن جي دڙي جي آثارن جا ٽڪرا
راجستانين جي سيني کي سرور ڏين ٿا
جيئن اياز ۽ بخاري جي ڌرتي تي اڄ ڀي
شيام جي خوشبو تازي ئي رهي ٿي
جيئن اڃا تائين گانڌي جي ديش ۾
لطيف جي سٽن جا وچن ٿا ڏجن
سرحدن جي کلڻ جي آٿت ۾ ڪيرت
اخبارن جي پنن کي غور سان پڙهي جيئن
ائين اجڙيل اسان جي وطن جي اندر ۾
اڪيلي محبت جي خالي گهرن ۾
رڳو ياد تنهنجي جا پنڇي ٻرن ٿا
اسان جي ترين جي ريکائن ۾ اڄ ڀي
سڌو عڪس تنهنجي بدن جو رهي ٿو
اندر جي ڏيئن ۾ سرگم وفا جا
تنها رات ۾ تنهنجي ڳولا به ڪن ٿا
اڃان جنهن مٽي جو قسم تو کنيو آ
دلاسا اسان کي اها ڀي ڏئي ٿي
دامن ۾ بسنتي گهڙين سان هلي آ
دل جي مندر ۾ ديپ جيئن جلي ڪو
مٺڙي ”ڀون“ کي خوشبو ملي ڪا
جوڀن ۾ نئون رنگ ڀرجي پوي ڪو
♦