وڌايون قدم
هميشه همت سان وڌايون قدم
غم کي ڏيئي غم ڪيون غم ختم
تڙي غير گھر کان ختم ڪيون ستم
هلون هم قدم ٿي کڻي هڪ عَلم
رکون جوش جذبو رکي دل صفا
ڪريون قوم پنهنجي سان هردم وفا
صدا ساھ صدقي ڪريون سئو دفعا
نه گھرجن ٿيون ڳالهيون مگر گھرجي ڪَم..
جيڪو عيش عشرت ۾ هردم گذاري
اهو پاڻ روئي ۽ پويان روئاري
ويو وقت هر ڪنهن کي هرهر پڪاري
اٿي قوم سا سور جو ڪر ملم..
ڳوٺن م پکڙي وڃون عام جام
پڙهون ڪي مقالا پڙهون ڪي ڪلام
آزاد ٿيا ايئن دنيا جا غلام
اي ”ارڏا“ اهي ڪم ڪريون دمبدم..