7. گنگهه گهارين ڏينهڙا
سندس جوان هوندي، مڙس جو گذاري وڃڻ… پر پوءِ… ڪنهن کي به قبول نه پوڻ… سبب گهڻا ٻار… هن جي دل ۾ اهي جذبا ته ساٿ هجي، ته ڏينهڙا ۽ راتيون سکيون گذرن.
ٻالپڻ ۾ اسان جو گڏ پڙهڻ… سڃاڻپ اسڪول ۾ ٿي…… مئٽرڪ تائين هڪ ٻئي جي گهر اچڻ وڃڻ… اسان جا ناتا ويجها ٿيندڙ… پوءِ وڇڙڻ… انهيءَ ڳالهه تي ته هن جي جواني سبب مائٽن کي منهنجو اچڻ… ناگوار لڳڻ…
ڪن سالن بعد ٻڌم ته سندس شادي هڪ پنجاهه ساله مرد سان… پاڻ 19/18 سالن جي… صرف انهيءَ ڪري ته پنهنجن ۾ ڪوبه جوان نه هو… هن جي ڀاڳ ۾… پير مرد… پر پنهنجو… آءٌ هن جو هم عمر… هم خيال… پر ڌاريو… مائٽن سڱ ڏيڻ ته ٺهيو… پر مون کي اچڻ وڃڻ کان به روڪي ڇڏيو.
هن جي پوڙهي سان زندگي گذارڻ، خوشي يا ڏک سان… سا ته خبر هن کي…
اڃا پنج ڇهه سال مس گذريس ته پوڙهي جو انتقال… هم عمر… جوان ته هئي…
جوان جذبا اڃا زنده آهن……
هڪ دفعي ملڻ… هن جو چوڻ… ڪنهن جوان ساٿي لاءِ منهنجو چوڻ… ته… مائٽن جي پراڻين رسمن کي اتارڻ… ڌارين کي… اهو ممڪن ئي ڪونهي… پر مون… دل نه جهلي رسمن کي ٽوڙڻ جي.
لڙڪ وهي پيم، جڏهن هن جا لفظ ٻڌم… ته مائٽن زندگي کي رانديڪو سمجهي ڦٽو ڪيو…
ڀلا هاڻ… پڇيومانس… هاڻ ٻارن جا گنگهه… مائٽن جي ڪوشش جي باوجود… ڪنهن کي قبول نه پوڻ. بس جذبن کي ساڙڻو ئي پوندو…
پر مان… شادي شده آهيان… ڪنهن ٻي جي زندگي برباد نه ٿو ڪري سگهان… دل ۾ سوچيم.
سوچ ۾ ڏسي، هن چيو… مون بابت نه سوچ اقبال… پنهنجو نصيب انهيءَ ميلاپ تائين هو.
بس وڌيڪ مان ڇا ٿي ڪري سگهيس… پئسي ڏوڪڙ، ڪپڙي لٽي… ٻارن جي پڙهائي تائين، مون ساجده جو بار کنيو… پر آءٌ هن جي جذبن تائين پهچڻ جي سگهه ساري نه سگهيس…
(ماهوار سنڌي ڊائجسٽ 19 جون 1981ع)