13. پنهل ڪاڻ مياس
ارڙهن سالن جي نوجوان حسين ۽ پتڪڙا جذبا رکندڙ پيار جي ڌڙڪندڙ دل… اڌمن ۽ جذبن واري…
ياسمين جي هر روز چاليهه پنجاهه روپين جي ڪمائي گهر کي پئي سنڀاليو. سندس پيءُ جو پينشن تي لهي چڪو هو ۽ سندس هڪ ئي وڏو ڀاءُ اول نمبر جو جواري هو. سڄي گهر کي سنڀالڻ واري ياسمين تي مائٽن جو ظلم ۽ اجائي ڪنٽرول کي به هوءَ برداشت ڪري رهي هئي.
هن لاءِ ڪيترا ئي سڱ اچڻ لڳا، هرڪو چوي ته اسان جي گهر جو ڀاڳ کلي. هيڏانهن مائٽ جو هئا، جو ڪنهن کي به سڱ ڏيڻ لاءِ تيار نه پئي ٿيا.
ياسمين جو پنهنجي سڳي سؤٽ امجد سان ننڍي هوندي کان پيار هو. ڪڏهن لڪي ملي وٺندا هئا ۽ ائين هو ٻئي سهانا سپنا ڏسڻ لڳا هئا.
امجد ڊاڪٽري جو شاگرد هوندي معصوم ياسمين سان وعدا ڪيا هئا.
عيد رات هجي. ڪنهن بهاني سان ياسمين امجد وٽ پهتي.. ڪاش پنهنجون عيدون ائين گذرن بنا ڊپ جي. تڏهن مائٽن کيس ڏسي ورتو. تڏهن ياسمين کي گهر مان نڪرڻ تي به پابندي لڳائي وئي.
ياسمين ۽ امجد جا نياپا ساڳيا واعدا، ساڳيا سپنا…
هاڻ ته ياسمين پنهنجي جوڀن ۾ هئي. هن کي اهي پيار ڀريون گهڙيون ياد اچڻ لڳيون، امجد سان ڪيل واعدا ۽ وچن تڙپائڻ لڳا.
هن جي سوچ ته مان مائٽن جي ظالم چنبي مان آزاد ٿيان، پر مجبوري، بيوسي ۽ ظلم هن کي خاموش رهڻ تي مجبور ڪيو.
پر ڪيستائين…
هڪ ڏينهن امجد ڏانهن نياپو موڪليائين ته منهنجا مائٽ گهر ناٺي تي راضي ٿي ويندا. توکي قسم آ منهنجو، منهنجي زندگي ڪاڻ اها قرباني ڏي ۽ پنهنجن مائٽن کي سڱ لاءِ موڪل.
حالانڪه امجد گهر ناٺي خراب رسم کان سخت نفرت ڪندو هو. پر ياسمين جي جيتڻ ڪاڻ هن شڪست قبولي.
ياسمين جي نياپي ۾ هي اکر به شامل هئا ته منهنجا مائٽ اڃا به راضي نه ٿين ته پوءِ جو ڪم مون تي ڇڏ.
ياسمين هاڻي ڪنهن به حالت ۾ پنهنجي جواني کي ويهي لٽائڻ جي خلاف ٿي چڪي هئي، هاڻ هن منصوبا پئي سوچيا، پنهنجي گهر ۽ ور لاءِ.
ياسمين جي جرئت ڀرئي نياپي امجد جي دل وڌائي.
هيڏانهن امجد صفا انڪار ڪيو ته ياسمين کان سواءِ مان شادي نه ڪندس.
ياسمين جي نياپي تي امجد پنهنجن مائٽن کي موڪليو، پر وري به مايوس. انڪار کان پوءِ ياسمين جي دل تڙپي اٿي، جذبات ۾ اچي بغاوت جو سوچيائين. وري سوچ صبر ۾ بدلجي وئي.
بابا، توهان ٻه ٻه شاديون ڪيو ويٺا آهيو. جذبات هر ڪنهن کي هوندا آهن، توهان منهنجن پئسن ۽ ڪمائي ڪري منهنجن جذبن سان راند پيا ڪريو. آءٌ وعدو ٿي ڪريان ته هي گهر پوءِ به منهنجي حوالي هوندو.
پيءُ چيس: اسان کي امجد وارن کي سڱ ڏيڻو ئي ڪونهي. ياسمين تپندي چيو ته ٻيو گهوٽ آءٌ به نه ڪنديس. ته پوءِ ڪنواري ئي ٺيڪ آهين. ماءُ به خلاف ٿيس.
هن سوچيو ته جيتري قدر شرافت واري زندگي گذارجي اوترو ٺيڪ، پر اڳيان ڇلڪندڙ جواني، جذبا، احساس ۽ اڪيلائي ڏنگيو پئي.
هڪ ڏينهن امجد ڏانهن نياپو موڪليائين ته فلاڻي رات منهنجو انتظار ڪج.
هڪ ڏينهن گم رهڻ بعد ٻئي ڏينهن اخبار ۾ اشتهار آيو ته امجد ۽ ياسمين ڪورٽ ۾ نڪاح ڪيو.
ڪجهه هفتن بعد ٻئي واپس آيا ۽ امجد پنهنجي ڪنوار سان خوشگوار زندگي گذارڻ لڳو.
هيڏانهن ياسمين جا ماءُ پيءُ بکن ۽ فاقن ۾ گذارڻ لڳا. ياسمين پنهنجو گهر ٺاهيو ساڳيو هن جو ڪم. امجد ڊاڪٽر ٿي ويو، انهن هڪ دفعو وري پنهنجن مائٽن کي سنڀاليو. ياسمين وٽ پنهنجو دل گهريو ور هوس ۽ جنت نما گهر هوس.
(عبرت مئگزين 17 اپريل 1985ع)