15. ثبوت
حسين ڇوڪرين سان ته دنيا ڀري پئي آهي، پر مون کي هن جي حسن ايترو ته موهيو جو دل ئي دل ۾ فيصلوڪيم ته نازو سان ئي شادي ڪندس. پوءِ نازو سان شادي ڪرڻ لاءِ راهون تلاش ڪيم… نيٺ نازو سان ڳالهائي راضي ڪيومانس. منهنجا مائٽ سمجهائڻ ۾ ته ابا اهي وڏا ماڻهو اٿئي، هنن سان نينهن جا ناتا نه اٽڪاءِ… دوست سمجهائڻ ۾ ته يار، نازو خود به خراب چال چلت جي آهي، هن سان شادي نه ڪر. پر آءٌ سڀني کي ٺڪرائيندو رهيس. نازو جي راضي ٿيڻ، ويتر تڪڙ ڪرڻ تي منهنجي دل بيچين ٿيڻ لڳي. هيڏانهن مٽ مائٽ، دوست سنگت، ساٿي ۽ ڀائر سمجهائڻ ۾ ته نازو جهڙي خراب ڇوڪري سان توهان ته نه هلي سگهندا.
آءٌ انهيءَ ضد ۾ ته توهان وٽ نازو جي بد ڪرداري جو ڪهڙو ثبوت آهي؟
آءٌ جيستائين اکين سان نه ڏسندس، تيستائين نه مڃيندس. هونئن ته نازو جي مون سان چال چلت، هلڻي گهمڻي، رهڻي ڪهڻي سٺين ۽ اخلاق وارين ڇوڪرين جيان هئي.
هڪ دوست به اچي هن جي بدڪرداري بابت سمجهايو.
مون دڙڪو ڏئي چيو ته تو وٽ ڪهڙو ثبوت آهي؟ هن منهنجي ڳالهه تي بيزار ٿيندي چيو ته “ثبوت ٿو گهرين ته وٺ… هن جي ساڄي پاسي جي سٿر تي تِر جو نشان اٿئي.”
مون به “هون” ڪري هن جي ڳالهه هڪ ڪن مان ڪڍي ڇڏي.
وري اها شادي جي لهر ۽ ائين نازو سان شادي ڪيم. شادي جي رات… ها… سيج جي رات…
بنا ڪنهن سوچ جي… ڪابه ڳالهه ذهن ۾ نه هوندي هن جي سٿر تي تِر جي نشان تي نظر پئجي ويم… ۽ پوءِ… مون تي ڇا ٿي گذريو…
يڪدم سوچن ۾ غرق ٿي ويس.
(روزانه عبرت حيدرآباد 18 جنوري 1987ع)