24. سٺي ٽيبل
“اها غربت آهي ڇا…؟”
رکي رکي منهنجو پٽ، اهڙا سوال پڇندو آهي جو ڪڏهن ڪڏهن آءٌ به مُنجهي پوندو آهيان. هن کي ذهين بنائڻ لاءِ مون کي هن جي هر سوال جو جواب ڏيڻو پوندو آهي.
آهي ننڍو نيٽو… ڪڏهن ڪڏهن سوال وڏن جهڙا پڇندو آهي.
“پٽ! غريب انهيءَ کي چوندا آهن جنهن وٽ ڪو گهر نه هجي، پائڻ لاءِ لٽو نه هجي ۽ نه ئي کائڻ لاءِ اٽو هجي.”
“ته بابا پاڻ به غريب آهيون.”
“نه پٽ نه.”
ڳالهه اڌ ۾ ڪٽيندي، چيائين:
“مسواڙ جي جاءِ ۾ جو ويٺا آهيون. پنهنجو به ته گهر ڪونهي.”
“ماڻهو اڃا به غريب آهن. جن وٽ رهڻ لاءِ ڪو زمين جو ٽڪرو به نه آهي.”
“بابا اهي ڪٿي ٿا رهن…؟”
“پٽ… اهي هميشه ڀٽڪندا ٿا رهن.”
“بابا… پاڻ وٽ به ڪهڙو کاڌو آهي، نه کير پيئون، نه ميوا کائون، نه ٻوڙ پلاءُ کائون…؟”
منهنجي پٽ جو هڪ ٻيو معنيٰ خيز سوال ٺڪاءُ مٿي تي ٿي ويو. “بابا ماڻهو الائي ڇا ڇا ٿا کائن…؟”
“پٽ اهي آفيسر آهن.”
“بابا… توهان آفيسر ڇو نه ٿا ٿيو…؟”
“پٽ ڪلرڪ ئي رهان… اهو به ڪافي آهي. ماڻهن کي اها خصيص ڪلارڪي نٿي ملي.”
منهنجو پٽ ڪجهه خاموشي کان پوءِ وري پڇي ٿو ۽ سوال ڪري ٿو ڪپڙن بابت… جواب ڏيندي چيومانس “پٽ هر ڳالهه تي صبر ۽ شڪر ڪبو آهي.”
هو به صبر ڪري ويو ۽ ڪجهه مهينن بعد… اسان جي به گهر سٺا سٺا کاڌا اچڻ لڳا، بهترين ڪپڙا اچڻ لڳا، سٺو فرنيچر اچڻ لڳو ۽ سال ڏيڍ بعد پنهنجي جاءِ ٿي وئي.
هيڏي ساري تبديلي کي ڏسي منهنجي پٽ ڳري سوالن جي بوڇاڙ ڪئي.
“بابا… پاڻ ايترا شاهوڪار يڪدم ڪيئن ٿياسين.”
“پٽ آفيس ۾ مون کي ٽيبل ملي آهي.”
“بابا… ٽيبل ڪيئن ملندي آهي؟”
“پٽ سٺي ٽيبل پئسه ڪمائي ڏيندي آهي.”
“ها…” ڄڻ منهنجي پٽ ڪجهه به نه سمجهندي، سڀ ڪجهه سمجهي ورتو هجي! چپ ٿي ويو…
(خادم وطن 21-22 فيبروري 1991ع)