14. اهي شاديون
آفيس ۾ سوچيان ٿو…
گهر ۾ پهچندي ئي هي آواز ٿو ٻڌان… “ڀلا پپو جا پيءُ… تنهنجي ڀائٽي ۽ ڀاڻيجي جي شادي جا ڏينهن اچي ويجها ٿيا آهن… ڇا ٿو ڪرين…؟”
“ڇا ڪريان…؟”
“ڪجهه ته تياري ڪر.”
“گندي گندي ڏينداسين… موڙن جي گهور… سرگس… لاڳ… گهور… ۽ ڀت جي پاٽ ۾ به ٻه ٽي سؤ لڳي ويندا. سي کڻي اوڌر سوڌر ڪندس.”
مون ڪنجوسپائي مان ڪم ورتو…
“اڙي انهن کي ڇڏ… پهرين اسان جي ته ڪر…”
“ڇا مطلب…”
“ميان ٻه شاديون آهن.. چار نه ته ٻه وڳا منهنجا نوان کپن… ٻه وڳا بيبي جا، ٻه وڳا پپو جا…”
“اڙي ته توهان کي ته هميشه پيو وٺي ڏيان… توکي ته گذريل مهيني ئي وٺي ڏنا اٿم…”
“اڙي… اهي ته سڀ مون پاتا آهن… پاتل وڳا پائي ڳوٺ ته نه کلائينديس… اسان کي ڪپڙا ضرور کپن…”
“ڀلا جهڙوڪر توهان جون شاديون هجن…” مون ٽوڪ واري انداز ۾ مذاق ڪيو…
“۽ پوءِ ڪنوار… ڪنوار لاءِ هڪ وڳو… ڏاج پوت… گهورون… ريتون، رسمون… مون کي پنج ڇهه سؤ ٻيا به کپن…” مون واري بيگم هڪ وڌيڪ مغز وارو ڪاپاري ڌڪ هنيو…
“ڀلا هزار پگهار مان ڇا ٿيندو…؟ پننداسين ته ڪونه…” مون سمجهائيندي چيو.
“سائين مرضي وارو آهين… اوڌر وٺي به ڪم هلائڻو پوندئي… اسان کي خوار ڪونهي ٿيڻو…”
“ها سائين…”
آءٌ دل جو سور دل ۾ سانڍي پنهنجي بيگم اڳيان شڪست کائيندي پنهنجو سر جهڪايان ٿو… ۽ سوچيان ٿو ته اهي شاديون ته اسان جو ڏيوالو ٿيون ڪڍن…
(نئين زندگي 15 مئي 1986ع)