8. سون ورنيون دليون
روتي ۽ منهنجو پيار ٿيو ڄڻ وڄ ڪري هجي، ماڻهن مٿان – ڳائڻ لڳا اسان کي- ڳايو ٿي جيئن- ٻڌبا پئي وياسين پيار جي مضبوط ٻڌڻن ۾. آءٌ ڪاليج ڇڏي آفيس ۾ ٿيس ڪلرڪ ۽ روتي انٽر ڪري وسايو پنهنجو گهر، تنهن هوندي به جدائي ڪڏهن به محسوس نه ڪئي سين. آءٌ ويندو هوس ۽ ملندو هوس، هن سان گهر ۾… ۽ شهر جي باغ ۾ ٻئي ٽئي ڏينهن.
روتي دادلي هئي، پنهنجن مائٽن کي، انهيءَ ڪري جو هوءَ اڪيلي اولاد هئي. روتي جا مائٽ هن جي هر خوشي کي، پنهنجي خوشي سمجهندا هئا.
روتي کي جڏهن مون پنهنجي آفيس ۾ رکايو ٽائيپسٽ جي حيثيت ۾، پوءِ ته هن جا مائٽ ڀائڻ لڳا هئا مون کي ۽ اسان به ويجها ٿي ويا هئاسين هڪ ٻئي کي، ائين ڄڻ ازل کان هو اسان جو ناتو.
کن پل لاءِ به نه چوندي هيم دل ته جدا ٿيان هن کان ۽ گذارڻ لڳو هوس راتين جون راتيون هن وٽ. روتي ڏنو هو هر پل جو پيار. بهارن مثل سمجهندو هوس پنهنجي زندگي کي، هن جي پيار ڪرڻ مهل.
ڏس جاني- پنهنجو پريم ڪيئن- ڪٿي جدا نه ٿجانءِ مون کان- پيار ڪيو اٿم توسان ته زندگي ڀر ساٿ ڏيندم تنهنجو. منهنجي اک به نه ويندي ٻي ڪنهن ڏانهن. هن کي معصوم ڏسي ڪڏهن ڪڏهن- آءٌ دلاسو ڏيندو هوس هن کي.
ڏس جاني، نه ڪر اهڙيون ڳالهيون، آءٌ ائين سمجهه ازل کان تنهنجو آهيان ۽ رهندس ابد تائين.
هر روز آفيس مان موٽندي هن جي گهر ماني گڏ کائيندا هئاسين ۽ شام موٽي ايندو هوس ڳوٺ.
موڪلائيندو هوس شام جو ته روتي چوندي هئي روئي- جاني تون وڃين ٿو، منع نٿي ڪريان پر دل چويم ٿي ته کن پل لاءِ به اکين کان اوجهل نه ٿئين.
آءٌ هن کي روئندو ڇڏي ٻئي ڏينهن ملڻ لاءِ دعا وٺي ايندو هوس پنهنجي ڳوٺ- دل ته منهنجي به نه چوندي هيم ته جدا ٿيان پر منهنجن مذهب پسند مائٽن کان لڪايم پئي ته منهنجو پريم آ- هڪ غير مسلم ڇوڪريءَ سان.
ڪڏهن ڪڏهن رات رهندو هوس روتي وٽ، ته مائٽن کي بهانو ڏيڻو پوندو هوم ڪنهن نه ڪنهن ڳالهه جو.
ڀلا ٻڌاءِ جاني- ڇو ٿو ايڏو ڊپ ٿيئي- توکي پنهنجن مائٽن کان. تون آهين ته مرد، مون کي ڏس ته آءٌ عورت ٿي ڪري پريم ڪيو اٿم توسان. جڏهن آءٌ نه ٿي ڊڄان زماني کان به ۽ تون ڊڄين ٿو مائٽن کان.
محسوس ٿيندي هيم ڦڪائي- پر تڏهن به آءٌ ويجهو پنهنجن مائٽن کي انهيءَ ڪري هوس ته آءٌ ڪلرڪ هوس- معمولي پگهار وارو.
منهنجا مائٽ ته ٺهيو پر ڳوٺ وارا به هئا مذهب پسند. انهن کي اها خبر پوي ها ته مون کي گهر مان ته ٺهيو، پر ڪڍن ها ڳوٺ مان به.
آءٌ ڊنس صرف انهيءَ ڳالهه کان پئي ته ڪٿي ڳوٺ مان تڙجي نه وڃان.
هيڏانهن آءٌ سکيو نه هوس ته روتي سان شادي ڪري جدا گهر هلائي سگهان شهر ۾ ۽ هوڏانهن روتي وارا به ايڏا شاهوڪار نه هئا جو آءٌ به هنن تي بار ٿيان. آءٌ هونئن به ناپسند ڪندو هوس گهر ناٺي واري ٻنڌڻن کي.
جاني تون ڊڄ نه، آءٌ اتي هلنديس جتي تون چوندين هلڻ لاءِ، ٿر وٺي هلين يا بر، وڻن ۾ وٺي هلين يا جهنگلن ۾، مون کي ساٿي ڀانئجانءِ پنهنجو هر هنڌ. تنهنجا مائٽ راضي نه ٿين ته ڪورٽ مئريج ڪنداسين ۽ آءٌ هن کي رهائيندو آيس ته ٺاهي وٺان پنهنجن مائٽن کي. روتي هڪ دفعي چيو:
جاني! پيار ڪرڻ وارن جو ڪوبه نه هوندو آهي مذهب، متان مذهب جي آڙ ۾ جدا ڪرين.
ڪڏهن ڪڏهن روتي کيسي مان ڪارڊ ڪڍي چمڻ لڳندي هئي، منهنجي لڳل فوٽو کي. يڪدم چهٽي پوندي هئي، ڄڻ ته پيار مون لاءِ ئي هجيس. اهڙو پيار، جيڪو ٻئي ڪنهن لاءِ به نه هجيس. مون هڪ پل به جدا نه ٿيڻ جو تصور ۽ آءٌ هن کي سمهاريندو هوس پنهنجي سيني تي. هٿ ڦيريندي Kiss ڪندو ہئومانس ہن جي نصيب تي، دعا ڪندو هئومانس، شال سوايو ٿئي تنهنجو بخت روتي.
چون ٿا ته ڀتين کي به ڪن هوندا آهن. عشق ڪيترو به لڪائجي، پر هيءَ شيءِ ئي اهڙي آهي جا لڪي نٿي سگهي. اسان جو عشق ۽ پيار به لڪي نه سگهيو. باوجود لڪائڻ جي خبر نيٺ پئجي وئي هنن کي، ته مون به ٻڌائي ڇڏيو صاف صاف ته روتي بنان هڪ پل به جدا رهي نه سگهندس. ته مون کي پنهنجي گهر کان نيڪالي ڏني وئي ۽ جدا ڪيو ويو ملڪيت کان. اچي رهيس روتي وٽ… روتي لاءِ ته موسم اچي وئي بهار جي. ڄڻ ته هن کي پسند ئي اهو هو ته آءٌ هن کان اڳ هن وٽ ڇو نه آيس. خبر پئي ڳوٺ وارن کي ته مون پيار ڪيو آهي هڪ غير مسلم سان ته چوائي موڪليائون ته ڳوٺ به نيڪالي ڏني وئي آهي.
۽ پوءِ نئين دنيا وسايم روتي سان وهانءُ ڪري. روتي وٽان سک مليم هر قسم جو، پيار ته اڳي ئي هو ڄڻ ازل کان، گڏجي هلايوسين گهر.
گلشن اسان جو گل گلزار بنجي ويو. مڌم گيت گونجڻ لڳا اسان جي ننڍڙي گهر ۾. خوشين جا قدم، اسان جا قدم چمڻ لڳا. اسان جون دليون سون ورنيون ٿي پيون. جنهن گهر ۾ خوشيون، کلون، سڪون هجن، اتي جرئت ڪيئن ٿيندي غم کي ته چانئٺ ٽپي. اسان ٻنهي کي مليو هو پنهنجو پسنديده دن- ته پوءِ اسان خوش ڇو نه گذاريون. وقت گذرندي نه ڪئي ڪا دير. منهنجو ننڍو ڀاءُ ٿي ويو ڊاڪٽر. جڏهن ڊاڪٽر بنجي ڳوٺ آيو ته ڳوٺ جا سڀ ماڻهو هن جا قدم چمڻ لڳا. منهنجي ننڍي ڀاءُ جي سخت رويي ۽ ترقي پسندانه خيالن سبب ٺهي ويا هئاسين پر دنيا الڳ الڳ هئي هر ڪنهن جي.
اهو ڏينهن آيو جو منهنجي ڀاءُ جي شادي هڪ غير مسلم ڇوڪريءَ سان (لو مئريج) ٿي رهي هئي. سينگاريو ويو هو سڄي ڳوٺ کي… دهل، شرنايون، بينڊ، باجا، ڪارون، موٽرون، جيپون، اسڪوٽر… منهنجي انهن مائٽن، جنهن مون (ڪلارڪ) کي انهيءَ ڪري ڪڍي ڇڏيو گهر ۽ ڳوٺ مان ته آءٌ ڇو ٿو ڪريان هڪ غير مسلم سان شادي… ۽ اڄ جڏهن اهو ساڳيو پيو ڪري منهنجو ننڍو ڀاءُ ته خوشين ۾ شريڪ آهن منهنجا مائٽ، ننڍا، وڏا، ٻار، پوڙها، مذهب پسند راڄ وارا… فرق صرف حيثيت جو… جو آءٌ معمولي پگهار وارو هوس ۽ ڀاءُ ڊاڪٽر، جيڪو اسيمبلي ميمبرن ۽ وزيرن جو ماڻهو هو.
پر مون کي ڪابه خوشي نه هئي… ماتم هو منهنجي دل ۾… افسوس هوم دنيا جي رنگيني تي… زماني جي حالتن تي ڳوڙها ڳاڙيندو ڀاءُ جي ڇني مان نڪري آيس.
(عبرت ميگزين 1 جولاءِ 1981ع)