19. شرم جا ڳوڙها
ها ها، ڇا آهي هن کي… ڪجهه ڪيو ته نه آهيس. مون پڇيو.
نه ادا، ڪجهه به نه… منهنجي ڀيڻ نجمه مون کي جواب ڏنو.
ته پوءِ؟
ادا، انهيءَ سان منهنجي هتي هن گهر ۾، اڪيلائي ۾ ملاقات ڪرائي سگهندين؟ مون پنهنجي ڀيڻ جا اهي لفظ ٻڌا ته تپي باهه ٿي ويس ۽ يڪدم دروازو بند ڪري ٻاهر نڪري ويس.
اسان جو پيءُ هڪ اعليٰ عهدي تي فائز هو… اسان جي عاليشان بنگلي اڳيان ٻه ٻه… ٽي ٽي ڪارون بيٺل هونديون آهن. چار پنج نوڪر چاڪر… منهنجي ڪار جدا… اسان جي گهر جو تعليم يافته ماحول ۽ خوشگوار زندگي (Co-Education) جو ماحول… يونيورسٽي جي فيشن جي دنيا ۾ سڀ کان اڳتي… ڇڙواڳي، آزادي، لاڏ ڪوڏ ۽ پيار ته اسان کي ورثي ۾ مليو هو. ننڍي هوندي کان اسان پيار جي زندگي پئي گذاري. اسان جي زندگي ۾ ياد نه آهي ته ڪو ڏکيو ڏينهن آيو هجي. بابا ۽ امان طرفان هر سُک مليو.
انهيءَ هوندي به بابا جي آفيسري ۽ رعبدار شخصيت سبب اسان ڪڏهن به خراب چال چلت ۽ بري صحبت جي ويجهو به نه هئاسين ۽ پنهنجي تعليم کي سٺي نموني سان پئي پڙهيو.
اسان وٽ جيتري آزادي هئي، پئسي وڃائڻ جي… کائڻ پيئڻ جي… گهمڻ ڦرڻ جي، ته اوتري اسان جي عزت هئي. انهيءَ ڪري جو بابا جو عاليشان مقام ۽ مان مرتبو هو، کيس هرڪو عزت جي نگاهه سان ڏسندو هو.
آءٌ نجمه کان سال وڏو هوس ۽ نجمه بي.اي جي پهرين سال ۽ آءٌ ٻئي سال جا هوشيار شاگرد هئاسين.
اسان جي گهر نجمه جون سهيليون ۽ منهنجا دوست ته ائين ايندا ويندا هئا. اسان جي ماحول ۽ اسان جي گهر ۾ شرافت ته ضرور هئي، پر مشرقي پرديداري ايتري نه هئي، جو آءٌ نجمه جون سهيليون ڏسي گهر ڇڏي وڃان يا نجمه منهنجا دوست ڏسي ڪمرو ڇڏي وڃي. هونئن به يونيورسٽي گڏ هئڻ سبب سڀني سان گڏ رهڻو پوندو آهي ۽ عليڪ سليڪ سڀني سان هئي. اسان جو بابا ۽ امان Welcom ڪري اسان جي دوستن کي Receive ڪندا هئا.
يونيورسٽي ۾ هونئن به اجنبيت نه رهندي آهي ۽ اسان جي گڏ هئڻ سبب هن جون سهيليون ۽ منهنجا دوست هڪ ٻئي سان حجاب نه ڪندا هئا ۽ ائين مون کي نجمه جي سهيلي فريده تي دل ٿيڻ لڳي ۽ هڪ ڏينهن نجمه سان ڳالهه ڪيم.
نجمه ٽهڪ ڏيندي چيو…
سچ ادا… فريده توکي پسند آهي؟ نجمه ائين چيو ته منهنجي دل وسوسن کان آزاد ٿي. مون سوچيو ته هاڻي ڪم ٿي ويندو.
مون چيو نجمه، منهنجي فريده سان، هن گهر ۾ اڪيلائي ۾ ملاقات ڪرائي سگهندينءَ؟
ها ها ڇو نه…
۽ پوءِ ڪجهه ڏينهن ۾ نجمه فريده کي وٺي آئي. پاڻ چانهه ٺاهڻ جو بهانو ڪري هلي وئي ۽ پوءِ ڪچهريون ٿيون، وعدا وچن ٿيا، قربتون ۽ پيار جا وچن ڪيا ويا.
اچ اچ نجمه… نجمه چانهه ٺاهي آئي.
هيلو فري… ڪم ٺهيو يا نه…
۽ ائين اسان ٻنهي جو ڪم نجمه ٺاهيو ۽ پوءِ ڪجهه مهينن بعد فريده ۽ منهنجي شادي ٿي وئي.
هاڻ ته اسان جي کل ۽ خوشين جي ٽهڪڙن ۾ وڌيڪ اضافو ٿي ويو.
ڪيترا مهينا گذريا، هڪ ڏينهن نجمه مون کي چيو ته…… ادا، اهو آهي نه…… تنهنجو دوست… جيڪو ڪلهه پنهنجي گهر آيو هو. ها ها… منهنجو ڪلاس فيلو ايوب آهي، ڇا ٿيو انهيءَ کي…؟
ادا، هن سان، منهنجي ملاقات، هن گهر ۾، اڪيلائي ۾ ڪرائي سگهندين؟ ۽ پوءِ… تپي باهه ٿي ويس ۽ هليو ويس…
ٻئي ڏينهن منهنجي اچڻ کان اڳ اسان جي بنگلي جي ڊرائنگ روم ۾ نجمه ۽ ايوب ڳالهيون ڪندي چانهه پي رهيا هئا.
ايوب جي وڃڻ بعد، مون نجمه کي پهريون دفعو دڙڪو ڏنو هو.
نجمه مون کي سڀ ڪجهه سمجهائيندي چيو ته ادا… فريده سان ملاقات ڪرائڻ لاءِ تو مون کي چيو هو، انهيءَ مهل توکي غيرت نه آئي هئي ۽ مون اوهان جي ملاقات ڪرائي، شادي به ڪرائي هئي ۽ هاڻ منهنجي شادي جو وقت آيو آهي ته تون…
بس بس نجمه… مون کي ائين نه ڪرڻ کپندو هو، جو نياڻي يا ڀيڻ کي… ملاقات ڪرائڻ لاءِ چوان ها.
ايتري حد جي آزادي يا ڇڙواڳي جي شروعات مون ڪئي هئي، نجمه تنهنجو ڪوبه ڏوهه نه آهي.
منهنجو ڪنڌ جُهڪي ويو ۽ پهريون ڀيرو، “حيا ۽ شرم جا ڳوڙها” منهنجي اکين مان وهي نڪتا.
(عبرت ميگزين)