26. لک سوا لک
ساري نو ويڪنسي… پر سائين ڪلهه تائين توهان فلاڻا فلاڻا ڀرتي ڪيا آهن… بابا ڳالهه صاف آهي، اهي وڏن ادارن ۽ وزيرن جا سفارشي آهن.
آءٌ ٻاهر نڪري آيس، گهر اچان ٿو… روز جيان اداس اداس. ننڍڙا ٻار راهون نهاريندڙ ته بابا ٿو اچي کائڻ پيئڻ جي شيءِ وٺيو…!
زال…… پنهنجي معصوم ٻارن ڏانهن نهاريندڙ، جيڪي ٿڃ نه هئڻ ڪري ٻاڪاريندڙ ۽ روئندڙ…! ايترو به گهر ۾ نه آهي جو ٻارن جي ماءُ پنهنجي ٿڃ ٺاهي سگهي. پرائي نياڻي ۽ پنهنجن ٻارن جي قسمت تي سوچان ٿو…
مرحوم بابا سائين جي اڻپوري پينشن جي پيسن تي سوچيان ٿو، جيڪا ٻارن جي بيمارين ۾ پوري ٿيو وڃي…
ٻڍڙي ماءُ… ڇنل کٽ تي منهنجون راهون ڏسندڙ ته منهنجو پٽ اڄ ٿو دوائون وٺي اچي.
گهر ۾ گهڙي غربت جا سڀ رنگ ٿو ڏسان، محسوس ٿو ڪريان، يا خدا گهر ۾ گهڙڻ کان اڳ نانگ نه ڏنگي ويم، جو ڪجهه به نه ڏسي سگهان ها، يا اهڙو دور اچي جو انهن ريٽائرڊ جنرلن ۽ ڪرنلن مان نجات ملي.
تيلي کڻي باهه ٿو ڏيان، انهن سرٽيفڪيٽن ۽ ڪاغذن کي… اداس اداس ۽ پريشان حال ۽ سوچيان ٿو اهي جيم ۽ ڪاف… سرڪاري نوڪري ۾ لکن جا مالڪ… رٽائر ٿين ڪروڙن جا مالڪ، تڏهن ته چيو اٿن “هاٿي جيئرو ته لک، مري ته سوا لک…”
رلي رلي ٿڪجي پيو آهيان، سرٽيفڪيٽن جا ڍير هٿن ۾… اخبارن جون ڪٽنگس.
کيسا ڀريل… انٽرويو جا ليٽر کوڙ سارا… بيروزگاري سبب گهر ۾ فاقا…