16. اکيان رو رو ٿڪيان
هن جيئن مون کي ڏٺو، مون مان اک به نه پئي ڪڍيائين. آءٌ هن کان چار پنج سال وڏو، تقريبًا هڪ جيڏو نوجوان هوس. هن جي مون ڏانهن نهارڻ تي آءٌ به هن ڏانهن نهارڻ لڳس. آءٌ ڊپ کان هيڏانهن هوڏانهن ڪنڌ ڦيرائڻ لڳس ته متان هن جو ڪو مرد تاڙي وٺي. پر هن ڪنوار، پنهنجي ڀرسان ويٺل مائٽياڻين کان بي نياز ۽ بي پرواهه ٿي مون مان هڪ پل به اک نه ڪڍي.
آءٌ ڏسان ته ذري ذري پئي اکيون اگهي. ڪنهن ڪنهن مهل ته مون هن جا ڳوڙها صاف پئي ڏٺا. ڏٺائين پئي ته رني پئي، رکي رکي ٿڌا ساهه پئي کنيائين ۽ مون سوچيو پئي ته ڪنوار ۽ ان جي هيءَ حالت! آخر ڇو؟
مون کي ٿورو پريشان ٿيندو ڏسي منهنجي ڀرسان بيٺل هڪ همراهه رازداري سان ڪن ۾ سُس پُس ڪئي: “يا ته سٺ سالن جو پوڙهو مليو اٿس، يا اٺن سالن جو ٻار!”
شايد ٻڌي ورتائين جو ڦسي پئي. اسان جي لهڻ جو هنڌ اچي ويو. دل ته لهڻ جي نه پئي ڪري، پر لهندي اوچتو گهوٽ تي نظر پئجي ويئي. سهرا سجايو پيءُ جي هنج ۾ ويٺو هو، 7-8 سالن جو ٻار! ڪنوار سڏڪو ڀري هٿن ۾ منهن لڪائي منهن ڦيري ڇڏيو.
(نئين زندگي خاص نمبر اگست 1987ع)