33. ڌرتي ڌڻي ويچارا
منهنجو دوست ڪراچي ۾ رهي ٿو. مهيني ٻي مهيني… مون وٽ اچي ٿو ۽ شام جو مون سان گڏ واڪ به ڪندو آهي. هڪ رات يا ٻه راتيون رهندو آهي.
اتي پهتاسين ته چيائين يار… هي ڇا آهي. هنن سنڌين کي ڇا ٿيو آهي. آئون جڏهن به اچان ٿو ته هتي اهي ئي ۽ ائين ڏسان ٿو. دنيا وڃي ڪٿي پهتي آهي، پنهنجا سنڌي انهن بک هڙتالن ۾ پورا آهن…
مون ها ڪئي… ۽ هونئن هونئن پئي ڪيم. پنهنجي ڳالهه وڌائيندي چيائين… يار چون ٿا ته اسين ست هزار سال پراڻا سنڌي آهيون. اسان جي تهذيب دنيا جي پراڻي ۾ پراڻي تهذيب ۽ مالا مال ۽ شاهوڪار تهذيب آهي. پر يارن جا حال اهي اٿو جو اڃا تائين بک هڙتالن ۾ پورا آهن…
اسان جا يار… (مهاجرن ڏانهن اشارو ڪندي) ڏسو 50-60 ساله تاريخ ۾ انهن پراڻي ڌرتيءَ تي اچي ڪيئن ڪنٽرول ڪيو اٿن، ڪيئن ترقي ڪئي اٿن… جو قومي اسيمبلي، صوبائي اسيمبلين، Senate ۽ ملڪ جي هر اداري ۾ انهن جي نمائنده شامل آهن.
منهنجي ڪلهي تي هٿ رکندي چيائين ته ادا… ترقي ته ائين ڪبي آهي نه… جو ملڪ جي هر اداري ۾ اسان سنڌين جي نمائندگي هجي… باقي رڳو جيئي سنڌ، جيئي سنڌ ڪري… نسلن جون نسلون ختم ٿي ويون.
يار… 2013 جي ڪهڙي اسيمبلي ۾ جيئي سنڌ جيئي سنڌ ڪرڻ وارا پهتا آهن.
هن جو هينئر اشارو جيئي سنڌ وارين پارٽين ڏانهن هو.
اسيمبلي ۾ ته ڪو هڪ همراهه به نه پهچائي سگهيا آهن جو خدا جي پناهه ۾ رکي سنڌ ڌرتي کي… جو سنڌ ۾ سنڌين تي ڪو ڏکيو وقت اچي وڃي ته ڪو تقرير ڪرڻ وارو هجي…
مون هن جي بدن کي جهليندي چيومانس… ادا سنڀال… واڪ ڪندي ذري گهٽ گاڏي ٿي لڳس. ڏس ادا… ايڏي ساري قاسم آباد ۾ ڪا اهڙي جوهه آهي فضيلت واري جو واڪ ڪري سگهون… مورڳو ٿي مئاسين… اهي ڇڙواڳ ڇوڪرا موٽر سائيڪلون هلائيندي ڏسن به ڪونه ٿا. يا پاڻ مرندا يا ٻين کي ماريندا…
مون کي چيائين… ادا تون به ته ڳالهاءِ… مون وارو وٺائيندي چيو… ادا سچ ٿو چوين… اسان دعويٰ ته وڏي ٿا ڪريون ته اسان 6 ڪروڙ سنڌي آهيون. ڇا ڇهه ڪروڙ سنڌين مان هڪ به ڪو عبدالستار ايڌي جهڙو پيدا نه ٿيو آهي جو هڪڙي ڪا ايمبولينس وٺي… نسيم نگر ۾ ڪنهن ماڻهوءَ کي اٽيڪ ٿئي ته جيجل ماءِ اسپتال يا سول اسپتال پهچائيس…
ڪو هڪڙو مرد مجاهد اڃا تائين نه نڪتو آهي جو سنڌ اسمبلي جي پليٽ فارم تان اٿي بيهي ڳالهائي سگهي. باقي جوشيلي تقريرن، قومي گيتن… بک هڙتالي ڪئمپن… مان ڇا وريو اٿن… ۽ ڇا ورندن… هن به مون سان سهمت ٿيندي چيو… ادا… پهرين ننڍن ننڍن ڪمن ڪارن ذريعي عام عوام جي دلين تائين پهچبو آهي… اهي پنهنجا ليڊر اڃا عوام جي دلين تائين پهتا ئي ڪونهن جو عوام جي دلين تي حڪمراني ڪن.
هي سڀ… ڀتا خوري ۾ پورا… ڀتا خور ڪير آهن؟ قاسم آباد ۾ چور ڪير آهن… ڌاڙيل ڪير آهن… لٽيرا ڪير آهن… رهزن ڪير آهن… اکيون بند ڪري سوچ ته جواب ملي ويندو.
واڪ تان واپس گهر ويندي وري انهيءَ بک هڙتالي ڪئمپ وٽان گذر ٿيو… سرمد سنڌي جو گيت بلند آواز ۾ هليو پئي… (مُنهَن، ڇپرن، لوڙهن ۾، گهر گهر ۾ گوليون، فوج، پوليس چوي، ڌاڙيل پيا ڳولهيون……)
منهنجي دوست جي دل ۾ ڄڻ سالن جي ڪا باهه هئي رکيل… جيڪا ڀڙڪي پئي هئي. چيائين… اڃا ڌاڙيل پيا ڳولهين… سڀ ڪجهه پاڻ… ويچاري سرمد سنڌي جي انقلابي گيتن کي گهڻي بدنام ڪيو اٿن.
مون چيو… ها ادا… انهن کي عوام جي دلين تائين پهچڻ کپي… ننڍن ننڍن ڪمن ذريعي… ننڍين ننڍين خدمتن ذريعي… پهرين ٻڌي ڪن… هڪ قوم ته ٿين… جيئي سنڌ جي نالي تي جيئي سنڌ فلاڻو گروپ، جيئي سنڌ فلاڻو گروپ… ڏهن گروپن ۾ ڏهه پارٽيون…
هئڻ ته ائين کپي جو جيئي سنڌ… جي نالي تي صرف هڪ پارٽي هجي.
سنڌي سٻاجهڙن جي دلين تائين پهچڻ جا رستا ڳولهجن ته انهن جي دلين تائين ڪيئن پهچجي…
واڪ ڪندي گهر اچي ويو…