9. روپا جو محل
روپا کي آءٌ صرف ايترو سڃاڻندو هوس ته هوءَ آهي منهنجي پاڙيسري. سال کن اڳ جڏهن پيءُ هن جو لڏي اچي ويٺو پاڙي اسان جي، ته حال هيڻا هيس بيماريءَ ۾. ايترو ته خرچ نه هوس جو علاج ڪرائي سگهي پنهنجو… ڀانءَ ڌيءَ جا هٿ ميندي رتا ڪرائڻ ته رهيو تمام پري… ۽ هو گذاري ويو ۽ روپا جي ماءُ… پورهيو ڪرڻ لڳي. هونئن به سٺي هئي اچ وڃ هنن جي گهر جي… ۽ پهرين پهرين چيائين اسان کي ته ڏيوم پورهيو… ڇو جو اشراف جو گهراڻو اسان جو پاڙي سڄي ۾… ڪوبه مرد اسان جو ڪنهن ڏانهن به نه کڻندو هو ڪا اک… انهيءَ ڪري روپا جي ماءُ، پنهنجي جوان ڌيءَ سان پسند پئي ڪيو اسان جو گهر… ۽ منهنجي ماءُ هنن جي غربت ڏسي ڏنو هنن کي ڪم… ۽ گهر سڄي جو ڪم، ڪپڙا ڌوئڻ… ٿانو… ٻهارو… صفائي… ڇنڊ ڦوڪ… سؤ سوا جي پگهار تي هنن جي پئي گذري زندگي معمول جيان. ماني کائي وڃي آرام ڪندا هئا پنهنجي گهر.
آءٌ ڪاليج وڃڻ لاءِ اٿندو هوس دير سان… ۽ ٻيا سڀ هليا ويندا هئا سوير ڊيوٽين تي… گهڙي منهنجي ڪمري ۾ اٿاريندي هئي پهرين پهرين مون کي… ۽ ائين حرڪتون ڪندي… آهستي آهستي ٿي وئي مون سان فري ۽ پوءِ تمام گهڻي فري.
روپا هئي پندرهن سالن جي ۽ عمر جي لحاظ کان هوءَ مست لڳندي هئي پنهنجي جواني ۾… رنگ سانورو، سٺي شڪل شبيهه تي لڳايو بيٺو هو چار چنڊ.
اڀريل ڇاتي ۽ ٽالمٽول جسم مان هوءَ لڳندي هئي پُرڪشش… حرڪتن ۾ گهڻي فري هوندي به هوءَ محدود رهي پنهنجي ڳالهائڻ ۾.
هڪ ڏينهن ڇڪي منهنجو هٿ لاٿائين ڇلو ۽ وڌائين پنهنجي چيچ ۾… پوءِ وڌائين منهنجي چيچ ۾ پنهنجي هٿ جو ڇلو… ۽ ڀري ٿڌو ساهه، نڪتي ڪمري مان ائين چئي… “سنيل… توتي خبر نه آهي ڪيئن دل لڳي اٿم…”
عجب لڳندو هوم ڪڏهن ڪڏهن مون کي… ته روپا جهڙي اشراف ڇوڪري، ڪيئن حرڪتون ٿي ڪري مون ڌارئي نوجوان مرد سان. پر هتي سچي لڳم سياڻن جي چوڻي ته دل ڪنهن تي نه آهي ايندي… جي آئي دنيا جي ڪنهن به شخص جي نه آهي ڪندي ڪابه پرواهه ۽ پيار ٿي ويندو آهي پاڻهي…
سو پيار ٿيو مون سان روپا جو، مون به ڏني موٽ پيار سان… جنهن ڏينهن نه ڪري وڃان kiss ہن کي ڪاليج، ڀانءِ منهنجي زهر ڀريل هجي اهو ڏينهن… ۽ موٽي ايندو هوس ڪاليج مان ته سجايل هوندي هئي، هر شيءِ سليقي سان… منهنجي ڪمري جي.
سنيل… ڀلا روپا… صرف تنهنجي ڪمري جي ايتري صفائي ڪري ڇو ٿي…
ڀانءِ… گهروارن کي ٿي پيو شڪ…
خبر ناهي ڇو…؟ نٽائي هليو ويندو هوس ائين چئي… نيٺ پئجي وئي خبر مائٽن کي… ته پيار ڪرڻ لڳي آهي روپا سنيل سان…
خبر پوندي ئي منهنجي مائٽن ڪڍي ڇڏيو روپا وارن کي سؤ روپين واري نوڪري مان… ۽ چيائون… ڪٿي اسان جو پٽ شهزادو ۽ ڪٿي نوڪرياڻي ٽڪي جي… کاري ٿي اسان جي پٽ کي… ۽ هوڏانهن لٽجي وئي دنيا منهنجي… ۽ ويڳاڻو ويڳاڻو گذارڻ لڳس پنهنجو وقت ۽ ڇڏي ڏنم ڪاليج وڃڻ.
روپا وارن، وسايو وڃي ٻيو ڪو گهر… ۽ مون کي موڪلي ڇڏيو مائٽن پڙهڻ بهاني يونيورسٽي ۾… پر نه وسريم پئي ڪڏهن به روپا جو پيار… ۽ گذريو به پئي يونيورسٽي جي باوقار ۽ پياري ماحول ۾ سٺو وقت.
هڪ ڏينهن خبر پيم ته شادي ٿي وئي… روپا جي… هڪ غريب پر خوشين واري گهر… منهنجي به شادي ڪئي وئي…
منهنجي زال… دولتمند… هينڊسم… بيوٽيفل… وڏو گهراڻو، چاهت مائٽن جي… هجن مٿيون شيون ڇوڪري ۾… ملي انهن کي اميرن وٽان نُنهن… فريال… هڪ ڌيءَ لکا پتي جي… هن جا شوق… گهمڻ… ڦرڻ… سهيلين سان، دوستن سان… ڪلب… سئنيما… ڪاليج… ڪارون… موٽرون… ڀانءِ زمين تي پير ئي نه رکيو هجيس. مان ڪو کنيو آ ڇا تنهنجي گهر جو ٺيڪو… ’شادي‘ ته عيبن کي لڪائڻ جو طريقو آهي آسان، اسان وڏن ماڻهن لاءِ… سو تون منهنجي عيبن کي ڍڪڻ لاءِ آهين هڪ سهارو حيثيت مڙس جي…
صفائي جو چيم… ته مٿيان لفظ ٻڌي هوش ئي ٿي ويم خطا، ۽ آءٌ خاموش ياد پئي ڪرڻ لڳس… “صفائي ۽ پيار روپا جو…”
اسان اچي ڦاٿا آهيون آواره ۽ ڪني رن مان… جيڪا پئي سدائين گهمي… نه گهر جو خيال… نه مڙس جي خدمت…
مائٽ به تنگ نظر اچڻ لڳا فريال مان.
ڪيئن امان روپا…
بس ابا! ڪهڙي کنيو کٽيءَ جو ٺڪرايوسين روپا جهڙي سلڇڻي ڇوڪري.
۽ روپا جهڙي خوش… ڪابه نه هئي سڄي پاڙي ۾ ۽ گهر هن جو پيو ٻهڪندو هو هڪ ننڍي جنت جيان… ڀانءُ دنيا جي هر خوشي هنن جي قدمن هيٺان هجي…
سوچيم… ڀانءِ…
اهو ئي ته تفاوت… هڪ لکا پتي جي ڌيءِ… ۽ غريب جي ڌيءُ جو… سوچيندو ئي ويس رهجي…
(عبرت مئگرين 16 آگسٽ 1982ع)