دوا درمل جي سهوليت
اسپتال جي وڏي ڊاڪٽر مون کي چيو ته اهڙن خطرناڪ ڦٽن جو علاج رڳو هڪ سٺي سهوليتن واري اسپتال ۾ ئي ٿي سگهي ٿو. خوش قسمتيءَ سان مون کي ٽن اسپتالن مان ڪنهن هڪ جي چونڊ ڪرڻ لاءِ چيو ويو، اهي جيل جي اسپتال، خاص فوج واري اسپتال ۽ فوجي اسپتال هيون. مون بنا ڪنهن هٻڪ جي جيل جي اسپتال جي چونڊ ڪئي. ڇاڪاڻ ته مون سوچيو ته پاڻ کي فوجي اسپتال جي ڪاسائين جي حوالي ڪرڻ بدران اهو بهتر آهي ته اڻپوري سهوليتن واري اسپتال جي چونڊ ڪجي، جڏهن ته اتفاق سان ائين ڪو نه هو.
ٻين ساٿين جي اڃا به خراب حالت هئي. ڪن جي پيٽ ۾ مشين گن جون گوليون هيون ته اهي گوليون وري ڪن جي هڏين ۾ گهڙي ويون هيون. بهرحال اسپتال جي عملي پاران سٺي سارسنڀال سبب اسين نسبتا ٿوري وقت ۾ ڪافي بهتر ٿي پياسين. پينٽينسيئاريئا جا محافظ پنهنجي عام ڪرت ۾ نهايت سخت هئا. اسان کي صبح جو ساڍي ستين وڳي کولين مان ڪڍيو ويندو هو ۽ شام جو ساڍي پنجين وڳي بند ڪيو ويندو هو. اونهاري جي اوج تي هڻڻ سبب سرن سان ٺهيل اها ننڍي کولي ڄڻ ٻرندڙ تندور بڻجي ويندي هئي. پنهنجا پورا ڪپڙا لاهيندي به اسان کي هتي ايڏي گهڻي وقت لاءِ رهڻو پوندو هو جو انهيءَ سان ڪو به فرق نه پوندو هو. اسان جي حالت انهن راتين ۾ ڏسڻ وٽان هوندي هئي جڏهن اسان جي پيٽن ۾ گڙٻڙ ٿيندي هئي، جيڪا گهڻو ڪري هوندي هئي. جيئن ته اسان کي ٻاهر نڪرڻ جي اجازت نه هوندي هئي، تنهن ڪري پاڻ کي کوليءَ منجهه ئي هلڪو ڪرڻو پوندو هو.
ڏينهن ساڳي طرح هڪجهڙا پئي گذريا. کولين جا در کوليا ويندا هئا، حاضري ٿيندي هئي، هٿ منهن ڌوئبا هئا، کولين ۽ گهتين کي صاف ڪندا هئاسين، نيرن ملندي هئي، رات جو کاڌو ملندو هو ۽ شام جي ساڍي پنجين وڳي اندر بند ڪيو ويندو هو. ڪڏهن ڪڏهن اٺين ساڍي اٺين وڳي محافظن طرفان در ڏهن منٽن کن لاءِ وري کوليو ويندو هو ته جيئن قيدي گهٽ ۾ گهٽ پيشاب ڪري سگهن. اها ساڳي ڪرت ڪڏهن صبح جو ٿيندي هئي، جڏهن اردلي انهن همراهن ۾ دوائون ورهائڻ ايندا هئا جن کي ڊاڪٽرن اهي لکي ڏنيون هيون.