چنڊ سان ڪچهري
چنڊ...” ابا عاشقڙا مان ھڪ چنڊ ڪنھن ڪنهن جا نياپا پڄايان ڪنهن ڪنهن کي سندي محبوبائن جو حوال ڏيان, مان سندي چانڊوڪي تي ديهان ڏيان يا اوهان عاشقن جا ڪم ڪريان.
”اي چنڊ ڀلا ھڪ سوال جو جواب ڏيندين.
”ھا پڇ.
”جي تونکان تنهجي چانڊوڪي کسي وڃي ته پوءِ ڇا ٿي سگھي ٿو. چنڊ...
”مان جي چنڊ آھيان ته چانڊوڪيءَ جي بدولت بنا چانڊوڪيءَ جي ته مان ڌرتي کان ظاهر ئي نه ٿيندس, پوءِ ته صرف مان هڪ گمنام وجود بڻجي رهجي ويندس, چانڊوڪيءَ ته منهجي سونھن آھي منهجو روح آهي جئين پياس لاءِ پاڻي، چاندوڪي تـه منجهي وجد جي نشاني آهي.
”پوءِ ٻڌ جئين تون بنا چانڊوڪيءَ جي هڪ گمنام وجود آھين، ته مان به سواءِ سندي محبوب جي هڪ گمنام وجود آھيان هوءَ منهجي من ۾ سمايل آھي، مان سندي سونهن کان ڪي ڪوھ ڏور آھيان تڏھن ئي ته تو آڏو مجبور آھيان.
چنڊ...”اي چريا مجنون سياستدان آھين ڇا ڀلا؟
مونکي گميگين ڪري سندي سورن جو حل ڳولهين ٿو، بس,,, گھڻا در نه کول پنهجي دردن جا ڪٿي مان روئي نه پوان ۽ ھيٺ ڌرتيءَ ۾ رھندڙ مخلوق پريشان نه ٿئي ته آسمان ۾ ڪڪر به ناهي، گجگوڙ به ناهي پوءِ بارش ڪئين ٿي وسي، ۽ ڪي عقل جا انڌا اُن کي موجزو نه ٺاھي وٺن هنن کي ڪھڙي ڪل ته ھڪ مجنو جي سڪ چنڊ جي اکين جا بند ٽوڙيا آھن ۽ چنڊ روئي ڏنو آھي, مان توکي تنهجي محبوب جو حوال آڻي ٿو ڏيان.
ٿوري ڌير کانپوءِ چنڊ چيو... ”اي مجنون مون آڏو ته وڏو الميو ٿي پيو آھي.
”اڙي چنڊ تنهجي آڏو الميو آھي، عجيب ڳالھ آھي. مون کائينس پڇيو.
”ها مجنون تو تـه مونکي اُلهجنن منجهه ڦاسائي ڇڏيو آهي هيٺ ڌرتي تي ته هزارين حُسناڪيون آھن تنهن منجھ تنهجي محبوب کي ڳولھڻ وڏو مسئلو آھي.
”اڙي چنڊ اهو ڪو وڏو الميو ناهي..
”اهو ڪئين مجنون.، چنڊ حيران ٿي پڇيو.
”اي چنڊ اُنهن منجهان هڪ هڪ ڏانھن نظر ڦيرائي ۽ جتي توکي تنهجي چانڊوڪي موٽ ۾ ملي اُتي سمجھ منهجو محبوب آھي . هوءَ تو جيان چمڪندي آھي بلڪل تنهجي چانڊوڪيءَ جيان هن جي چهري تي به چانڊوڪي سمايل آھي. جي اُن حُسناڪ کي تو سان گڏ بيهاريو وڃي ته ڌرتي ۾ رھندڙ مخلوخ ضرور چوندي ته اڄ آسمان ۾ ٻه چنڊ آھن, پوءِ اُتي اهو الميو به پيش ٿي سگھئي ٿو ته متان تنهجي چانڊوڪيءَ کي وساري منهجي محبوب جي چمڪڻ ڏانھن ڌيان ڌرين ڇو ته تو ۾ داغ آھي ۽ منهجي محبوب جي سونھن خالص آھي ھر داغ کان پاڪ آهي.