مُرشِد سائين
خير جونهو مونسان گڏ ھو اسين واٽ سان پئي وياسن ته سوءَ سوا وِک تي اسان کي وڏيري جي اوطاق تي خلقت نظر آئي. جونهي فقير جو وات پٽجي ويو ۽ چيائين....
”يار لڳي ٿو ڪنهجو ٽيھجو آھي.
مون کيس چيو..... ”نه فقير ڀُليو آهين, ٽيهجو نه ٿئي, ڪنهن وڏي منصوبا بندي لاءِ ماڻھون ڪٺي ٿيا آھن.
جهوني چيو.... ”توکي ڪهڙي خبر ته ٽيهجو ناهي؟
مون چيو.... ”جونها فقير اُهو اُنڪري جو اسان جي قوم جا ٽيھجا اسڪولن ۾ ٿيندا آھن هتي وڏرين جي اوطاقن تي صرف سندي ئي مفادن واريون گڏجاڻيون ٿينديون اٿئي!
جهوني چيو... ”هائو با، پر يار ميٽنگ وري ڇا جي آھي؟
مون چيو......”جونھا اها پڪ ته ڪونه اٿم!
پوءِ ڀلا هلي ڏسون ته صحيع.
ائين ئي مان ۽ جونھو فقير وڏيري جي اوطاق طرف وياسين ۽ ڏٺوسين ته سڀ ماڻھو قطارن ۾ کٽ تي ويٺل ھئا ۽ سامهون فوم وارا صوفا پيل هئا, جنهن ۾ وڏيرو ۽ ان جا مهمان ويٺل هئا اُهو مهمان مونکي ڏٺل ٿئي لڳو گھڻو ذھن تي زور ڏنو پر ياد نه ٿئي آيو شايد ڏٺي ڪجھ گڻھو عرصو ٿي چڪو هو. پوءِ مان ڀر سان بيٺل هڪ ھمراھ کان پڇيو....,
”ادا اُهو همراھ ڪير آھي جيڪو وڏيري جي ڀر ۾ ويٺل آھي؟
اهو همراھ ڄڻڪ چڙي ويو ۽ چيائين....
”اڙي چرٻٽ انڌو آهين ڇا..؟ نباڳا تون سائين کي نٿو سڃاڻين.
مون چيو......”پر يار ڪهڙو سائين آھي هيءَ, مان سچ ۾ ھِن کي نٿو سڃاڻان!
اُن چيو.... ”اڙي انڌا هي اسانجو مرشد آھي ۽ ھِن تڪ جو ايم پي اي به رهي چڪو آھي,,
مون چيو......”اڇا ها ها... بلڪل ڀائو هاڻي ياد آيو اٿم ته تووارو سائين مون پنج سال پهريان ڏٺو هو هِتڙي آيو هو وڏيري جي اوطاق تي، پر ڀائو سائين ڇو آيو آھي؟,
اُن چيو.... ”ڇورا وڏو ڪو نباڳو آهين, سائين سالن کانپوءِ اسانجي ڪکن ۾ قدم ڀريو آھي ۽ تون چوين ٿو ته سائين ڇو آيو آھي, بڪواس بند ڪر نت لِتر کائيندين.
اُن آدمي جي ڀڀڪن کان مان ڊڄي حيسائجي ويس ۽ چپ کڻي ڪيم پوءِ ميٽنگ جي ڪاروائي کي ٻُڌس.
وڏيرو اُٿي بيٺو ۽ چوڻ لڳو...
”منهجا پيارا ڀائرو ۽ ڳوٺ واروءَ اسانجو روحاني رهبر, اسانجو سائين مُرشِد ڪروڙين قدم ڀري اسانجي هن بدبخت ڪکڙن ۾ لڙي آيو آھي, اوهان ڀائرن کي خبر آھي ته هر دفعي جيان سائين جن هن دفعي به اسانجي ئي تڪ تي بيٺل آھن, ۽ مونکي خبر آھي ته اوهان ۽ اسان پنهجي قامل مُرشِد کان ڪڏھن به پاسو مٽائي نٿا سگهون, مان ته سائين کي پهريان ئي چئي ڇڏيو هو ته قبله اسين اوهانجا ئي آھيون اُنڪري اوهان اسان ڏي اچڻ جي تڪلف نه ڪريو, پر سائين جن منهجي ڳالھ کي رد ڪندي چيو ته مونکي خبر آھي ته اوهين سب منهجا مريد آھيو, منهجي هڪ حُڪم تي سندا ڪنڌ به ڪپي سگهو ٿا پر مان پنهجي مريدن جا ڪکُ ڏسڻ ٿو چاهيان اُنهن کي پنهجو ديدار ڪرائڻ ٿو چاهيان, ۽ اڄُ اسانجو قامل مُرشِد اسانجي وچ ۾ آھي.
وڏيري جي لمبي تقرير تي ڳوٺهاڻن تاڙيون وڄايون ۽ اُتي بيٺل هڪ ٿُلهي متاري همراھ وڏا ريحاٽ ڪري سائين جي شان ۾ نعرا هنيا پوءِ وڏيري سائين کي ڪجھ شبد ڳالهائڻ جي درخواست ڪئي, ۽ سائين جن ويٺي ئي تقرير ڪئي سائين جن چيو...
”اسانجو ۽ توهانجو رِشتو ٻنهن جهانن جو رِشتو آھي, مونکي خبر آھي ته اوهين مونکي هر دفعي جيان هيل به کٽائيندوءَ, ڇو ته اوهين منهجا خاص مريد آھيو. ايتري ۾ ساڳئي ٿُلهي ماڻھو وري ريحاٽ ڪيا ۽ سائين جا نعرا هنيا.
پوءِ سائين وڏيري سان گڏ سندي پراڊو ڏانھن ويو ۽ سب ڳوٺ وارا به سائين سان گڏ ھئا, صوفي کان وٺي سائين جي پراڊو تائين پٽ تي برٿ ڀريل رِليون وڇايل هيون اُنهن رلين منجها مون هڪ رلي ڏٺل ٿي لڳي. ڪجهه ڌير سوچڻ سان ياد آيم تـه سڃاتي اُها رلي منهجي ڀيڻ ٻاگُهل منهجي شادي لاءِ ٺاهي هئي کيس اُن رلي ٺاھڻ ۾ ڏھ مھينا لڳي ويا هُئس ٻاگُهل جي خواهش هئي تـه منهجي شادي تي اها رلي منهجو سيج ڪري وڇايا. ٻاگُهل منهجي پياري ڀيڻ آهي ڏاڍي هونهار آهي سندس برٿ ڀريل هڪ رلي هڪ ڪزار تائين وڪامجندي آهي پر اُن رلي جا ٻاگهل کي ٻـه هزارر ٿئي مليا پر ٻاگهل نه وڪي هئي ڇو تـه اها رلي ٻاگهل منهجي لاءِ ٺاهي هئي اڄ ان رلي تي مون بخشو, ولو,مولو موالي ۽ انهن جي سائين جا پير ڏٺا اڄ ٻاگهل جي ارمانن کي موالين ۽ لوفرن جي جوتين هيٺان لتاڙجندي ڏٺم دل تـه چيو دود بڻجي سندس ارمانن کي بچايا پر پوءِ خبر پئي تـه اها رلي وڏيري جي حُڪم تي منهجو بابا کڻي آيو هو پوءِ سوچيم تـه دودي سان سندي ڀاءُ چنيسر ڪئي پر مونسان منهجي پيءُ ڪئي.