مڌائتي محبت
تڏھن چوندي هئي....
”چرٻٽ اُهو پل ئي ناهي هوندو جڏھن مان توکي ياد ڪرڻ ڇڏي ڏيان، چرٻٽ جنھن ڏنھن توکي ياد ڪرڻ ڇڏي ڏيان تنهن وقت سمجهجان ته صنم ڄڻڪ هِن جهان منجهان آلاپي وئي!
ائين ئي هيل جڏھن مان صنم کي فون ڪيو. هِن ڀيري به مونکان نه سبب پڇيائين نه ئي ڪا عُزُر ورتائين. مان سوچيو ته صنم شايد منهجي اندر جي آواز کان بخوبي واقف آھي پر هيل جڏھن مان کائينس پڇيو...
”صنم مونکي ياد ڪندي آھين؟
ته هو چوڻ لڳي... ” نه !
مان اندر منجهان ڇِرڪي پيس ۽ پڪ نه پئي ٿي مون کائينس وري پڇيو...
”ڇا صنم مونکي ياد ناهين ڪندي؟
وري به چيائين...”نه!
منهجو دل پگرڻ لڳو، جئين جون جولاءِ جي اُس تي برف جو ڪو ٽڪڙو رکيل هجي، مان سوچيو هڪ دفعو به پڇجيس من سامت ۾ اچي، شايد غصي ۾ آهي. ھوئين به شريت ۾ ٽي دفعا چوڻ سان طلاق ٿيندو آھي مون کائنس اڃا ٻه دفعا مس پڇيو ھو. مون کائينس وري پڇيو...” صنم سچي ٻڌاءِ ڇا تو مونکي سچ پچ وساري ڇڏيو آھي؟
وري به صنم چيو... ”ھا! مون توکي وساري ڇڏيو آھي.
”پر ڪڏھن کان مونکي وسارڻ شروع ڪئيي!
”بس آھسته آھسته وسرندو وڃي ٿو! صنم جواب ۾ چيو.
مان کيس ڇا چوان، مان شڪجي پيس، مان سوچيس پئي ته اِها محبت ناهي جيڪا مونسان صنم ڪئي آھي ڇو ته محبت ڪندڙ پنهجي پڌمڙن کي تاقيامت ياد ڪندا آھن. ڪي ته ستن جنمن جي ساٿ نڀائڻ جو قسم کڻندا آھن پر صنم جي مونسان محبت موبائل نيٽورڪ جي پيڪيج جيان آھي، جيڪا محدود مُڌت لاءِ آهي، جنهن جي مُڌت صرف هڪ مهيني تائين آھي. اڄ جي محبت کي مون ڏٺو ٿئي اُها يا تـه محبت ئي ناهي يا ٻين محبتن کان مختلف محبت آھي. ڇو ته مونکي محبت جي مهان پُرُشن جا قِصا ياد آھن. جن پنهجي محبت لاءِ ڪڏھن به وقت يا محدود مُڌت نه رکي، اُهي پيار جا پرستار جن جا ڪي فوٽو به نه آھن. صرف هُنن جا ڪي مشھور قِصا آھن. جن اڃا تائين اُنهن کي زنده رکيو آھي.
پر صنم منهجي محبت جو ڳلو هڪ مهيني ۾ ئي ڌٻائي ڇڏيو ڄڻڪ منهجي محبت سقراط ۾ ھئي. اُن محبت جي ڪھڙي ضرورت جنھن جي عمر وڌ ۾ وڌ ھڪ مهينو هجي. اهڙي محبت کي محبت نه دل وندرائڻ چئجي، کن پل جي خوشي چئجي. مان صنم کي چيو...
”صنم اِهو سٺو عمل آھي جو مان توکان وسرندو ٿو وڃا، اڄ کان پوءِ مان به توکي وساري ڇڏيندس ڇو ته منهجو صنم مري چڪي آھي، جيڪا چوندي هئي. زاهد مان توکي تڏھن ئي وساري سگهان ٿي جڏھن مان مري وڃان، اڄ لڳو اٿم ته منهجو صنم هي جهان آلاپي ويو آھي، اُنڪري براءِ مهرباني آئينده مونکي فون نه ڪجو، ڇو ته اسانجي محبت جو پيڪيج ختم ٿي چڪو آھي!
ايتري ۾ مون ڪال ڪٽي ۽ اکين جي بندن جا آواندا ٻڌڻ لڳُس، وڏا ريحاٽ ڪري رنس، روئي هلڪو ٿيس، برهال موکي اڄ سُڌ پئي آھي ته مڌائتي محبت به ڪئي ويندي آھي.