او خدايـه هيٺ لهي آ
هن ڪجھ ڳالهايو پئي پر مان ٻڌي نه پئي سگهيس ڇو ته فوٽ پاٿ وارن جو آواز راھ ويندڙ ناهن ٻڌي سگهندا اهو هن ملڪ ۾ دستور رھيو آھي انڪري فوٽ پاٿ جو آواز ٻڌڻ لاءِ منهجو فوٽ پاٿ تي ويھڻ ضروري هو اُنڪري مان به فوٽ پاٿ تي ويهي رهيس ان ٻار جي بس ٿورو ئي پرتي ويهي رهيس، هن معصوم چھري ڪجھ ڳالھايو پئي پر ڪنهن سان؟ اُن ڳالھ کان مان اڃا اڻواقف هئس ڇو ته راھ ويندڙ ماڻھن جاڪن ڍڪيل ها شايد شديد سردي جي ڪري، مون ديوارن ڏانھن به غور سان ڏٺو ۽ جاچيو ديوارن کي به ڪن نه هئا پوءِ هن ٻار ڪنھن سان پئي ڳالھايو اهو منهجي سمجھڻ کان ٻاھر هئو پر جڏھن مون ان کي ڪنڌ کڻي مٿي ڏسندي ڏٺو ته پوءِ ڪل پيم ته شايد هو مٿي خدا سان ڳالهائي رھيو آھي ها حقيقت ۾ ھو خدا سان ڳالھائي رھيو ھو مان خدا جا جواب ته نه ٻڌي سگهيس پر معصوم چهري جا سوال ضرور ٻڌي پئي سگهيس هن خدا کي پئي چيو...
”اي خدا تو روزي جو ته ظمو کنيو آهي پر هن سردي جو ظمو ڪير کڻندو اي منهجا رب تو مونکان منهجو بابو کسيو مان نه ڪڇيس, تو مونکان منهجي ماءُ کسي ته به مان نـ ڪڇيس هي دنيا مون لاءِ دوزخ بڻيل آھي هتي انسانن منجھ ھڪ وڏو فرق آھي ڪي انسان خاص آھن ته ڪي عام، هي جيڪي ڪارن ۾ گمھن ٿا اُهي خاص ماڻھو آھن پر اُهي ڪنهجا ماڻھو آھن تنهجا يا شيطان جا، جي تنهجا آھن ته پوءِ تون هنن کي چئو نه ته مونکي سرسي ٿو ٿئي, مان بک تي ويٺو آھيان مونکي ڪجھ کارائن ڇو نٿا, مونکي ڪير پڙھائي ڇو نٿو مان روز ڏسندو آھيان ته مون جھڙا ئي بلڪل مونجهڙا هنن جا ٻار صبح جو ڪارن ۾ ويٺي اسڪول ويندا آھن مان انهن ٻارن کي غور سان ڏسندو آھيان متان مون کان ڪجھ مختلف هجن پر هو مون جھڙا هوندا آھن ها صرف اُهي مون جيان گدلا ناهن هوندا اُهي صاف سٿرا هوندا آھن باقي ڪن نڪ ساڳيو ئي هوندو اٿن جئين مونکي آھي، جڏھن تو به ڪو فرق ناهي رکيو ته پوءِ هي ايڏو فرق ڇو ٿا رکن تون ھنن کي ڪجھ به نٿو چوين،
انھيءَ ڏنھن مون ھڪ ڪار واري کي چيو سائين الله جي نالي خيرات ڏيو اُن ھڪ رپيو ڏنو ائين ناهي ته ان وٽ هڪ روپيي کانسواءِ ڪجھ به نه هو ڇو ته مونکان پوءِ هن پنهجي پٽ کي سئو روپيا ڏنا ته پڪوڙا وٺي اچ، مون تڏھن سوچيو ته خدا ڪيڏو نه سستو آھي هڪ رپيو ملھ اٿس تو هنن کي ڪروڙين روپيا ڏنا آهن ۽ هو توکي هڪ روپيو ٿا ڏين پر مونکي پئسو نه کپي مان لالچي ناهيان مونکي ملڪيت ناهي ٺاھڻي مونکي ته پڙھڻو آھي ڪجھ ٿيڻو آھي پر مان نه ٿي سگهندس ڇو ته مون وٽ هڪ ٽڪو به ڪونھي هلانڪي مان ان ڏنھن سرڪاري اسڪول به ويو هئس پڙھڻ لاءِ پر ماستر مونکي ڌڙڪا ڏئي ڪڍي ڇڏيو ۽ چيائين ته وڃ وڃي پهريان پنهجي پيءُ جو شناختي ڪارڊ کڻي اچ بنا شناختي ڪارڊ جي سرڪار داخلا نٿي ڏئي، اي خدا مان پنهجي بابا کي ڪڏهن ڏٺو ئي ناهي تـ انجو ڪارڊ ڪٿان آڻيان پر تون ته ڄاڻي ٿو نه ته منهجو بابو هن دنيا ۾ ڪونھي تو کي سب خبر آھي ته منهجو بابو ڪير ھو پوءِ تون هن ماستر کي ڇو نٿو چوين ته مونکي داخلا ڏئي مان پڙڻ ٿو چاهيان منجها خدا يا تون لھي اچ يا بابا کي موڪل مان پڙھڻ ٿو چاهيان هن وقت به مونکي سردي ٿي رهيو آھي مونکي يا ته ڪو گرم ڪپڙو اڇري ڏئي يا وري هن سردي کي گھٽ ڪر برهال ڪجھ ته ڪر منهجي لاءِ منهجا رب هن دنيا ۾ ته ڄڻڪ سب ٻوڙا آھن ڪنھن کي به منهجو فڪر ڪونھي پر هي دنيا ڇو فڪر ڪندي هي ته مطلبي دنيا آھي ۽ مون وٽ اھڙو ڪجھ به ڪونھي جنهن سان هي دنيا مون منجھ مطلب رکي.
هي دانھن ٻڌڻ کان بلڪل به قاصر آھن هن دنيا جي ماڻھن کي ڄڻڪ ڪن ئي ناهن اي خدا تون ئي ٻڌاءِ مان ڇا ڪريان ڪيڏانھن وڃا ڪنھن کي چوان اچ هيٺ لهي اچ ۽ پنهجو جوڙيل جھان ڏسي وڃ اچي ڏس ته رات جو تنهجي گھر کي تالا ڪئين لڳندا آھن ۽ تنهجا ئي ماڻھون فوٽ پاٿن تي ڪئين سمهندا آھن ۽ ھن سخت سردي کي ڪئين سنهدا آھن انڪري منهجو مڃ ھيڪر ھليا مونسان گڏ ھل ماستر سان ڳالھائي ۽ منهجي داخلا ڪرائي ۽ هلي پنهجي گھر جي مينيجر کي چئو ته رات جو مونکي تنهجي گھر ۾ رھڻ ڏي ۽ ٻڌائينس ته مان تنهجو ئي پيدا ڪيل بندو آھيان مون هڪ ملان کي خطبو ڏيندي ٻڌو هو ته مسجد جي اندر سمھڻ گناھ آھي پر فوٽ پاٿ تي سمھڻ گناھ ڪونھي انڪري هلي آ خدايه هلي آ,....!
ائين چئي اُهو ٻالڪ سڏڪا ڀرڻ لڳو ڳلن تان ڳوڙا ڳڙھي رھيا هئس ۽ پنهجا لڙڪ پنهجي ميري فاٽل چوليءَ سان پاڻ ئي اگھي رھيو ھو پر مان نه رنس ڇو ته مان انسانن منجهان هئس ۽ ھتان جا انسان دل جا ڏاڍا پڪا آھن انڪري سندن ڳلن تان ڳوڙا ناهن ڪرندا ۽ مونکي اميد آھي ته توهان کي به هن ڪٿا سان روئڻ نه ايندو ڇو ته توهان به هن جهان جا آيو.