اُلجهن
تون مون لاءِ ائين آھين ڄڻڪ ڪو وظيفو هر رات توکي ساري سمهندو آھيان اکيون ڇت تي ٽڪيل هونديون آھن ۽ مان توسان پيو رڻ ريگستان گمهندو آھيان ۽ جڏھن صبح سانجهي اکيون کلنديون آھن تڏھن سب کان پهريان مونکي تون ائين ياد ايندي آھين جئين موذن کي آذان ياد ايندو آھي. سچ ته اهو آھي مونکي تنهجو اثر ٿي ويو آھي ڄڻڪ مان توتي فنا ٿيڻ گهران ٿو پنهجو پاڻ ارپڻ چاهيان ٿو تون منهجي من جي مندر جي مورتي آھين جنهن کان مان روز محبت جي بخشا وٺندو آھيان تون مون منجھ سمايل آھين جڏھن مان هلندو آھيان تڏھن پنهجي پاڇي ۾ توکي ڀائيندو آھين تون منهجي روح جو حصو آھين منهجو روح توسان ڳتڙيل آھي.
برهال هاڻ تون ئي فيصلو ڪر ته مان ڇا ڪريان هن الجهن مان ڪيئن نڪران توکي چئي ڏيان ياچپ رهان پر خوف به اٿم ته ڪٿي منهجي محبت توکي گستاخي نه لڳي ۽ مذھب عشق جا عالم مونکي ڪافر قرار نه ڏئي ڇڏين ان لاءِ ھاڻ پڳ توتي رکيو آھي جيئن وڻئي فيصلو ڪر فقط هن ويڳاڻپ جو ڪو ته هل ڳول مان سوچن جي سحرا ۾ گوتا کائي رهيو آھيان انڪري مونتي ڪرپا ڪر ۽ ڪنارن کي مونڏانھن سوري اچ ۽ مونکي مرڻ کان بچاءِ مان توسان گڏ اڃا ڪي پل جيئڻ ٿو چاهيان هٿ ۾ هٿ ڏئي سمنڊ ڪناري هلڻ ٿو چاهيان هي زندگي تنهجي ناءُ ڪرڻ ٿو چاھيان انڪري مون تي ڪرپا ڪر مون کي صحيع رستو ڏيکار جئين مان دل ۽ دماغ کي مطئمن ڪري سگهان.