ٻيهر ڀٽائيءَ تي نه ويندُس
سمبارا ڪاوڙ ۾ چيو... ”ڇاپئي ڪيئي چٻا؟
چيم... ” سُتو پيو هُئس سمبارا!
هوءَ حيران ٿي ۽ پڇيائين...
”پر ٽائيم ڏٺو ٿئي خير ته آھي نه جو هِن مهل تائين ننڍ پيل ھُئين؟
”ها سمبارا خير آھي! بس يار رات ڀٽائي سرڪار جي ميلي تي ويو هُئس اُنڪري اُتان ڌير سان موٽيس.
”اڇا ته اوهان ڀٽائي تي ويا هيو.
”جي سمبارا!
”پر سرمد تون ته ميلن ۾ ڪڏھن به ناهين ويندو!
”بلڪل سمبارا! مان پهريون دفعو ئي ويو هُئس،
اڇا ته پوءِ ڪئين رهي انجوائمينٽ مزو ته آھيو نه!
مزي جي ته خبر ڪونه اٿم، پر عجوبه ضرور نظر ٿئي آيا، مان سوچيو هُئس ته وڃي ڀٽائي کي دانھن ڏيندس پر ڏئي نه سگهيس!
ڇو نه ڏئي سگهين؟
ڇو ته ڀٽائي کي ماڻھو گيهري ويٺا ھئا، وڏي رش ھئي اُنڪري مان ڀٽائي سان ملي نه سگهيس!
”اڇا ڀلا ڪھڙا عجوبه ڏٺئي؟
پهريون عجوبو ته اِهو ڏٺم، ته اتان جا هوٽل ايترا تـ مهانگا هئا جو ڄڻڪ دبئي جا هوٽل هجن، ٻيو عجوبو اِهو ڏٺم ته لانگ بوٽن سان ڪجھ ماڻھون ڀٽائي جي اڱڻ تي گُمھي رهيا هئا، ٽيون عجوبو اِهو ڏٺم ته هڪ ڪارو ماڻھو وڏين مُڇن سان شيخ اياز جي قبر مٿان ويٺل هئو. مان اُن شخص کي چيو...
”ڀاءُ ڪجھ ته خيال ڪريو هي اسانجو قومي شاعر آھي!
هن ڪاري متاري چيو...”هي قبر آھي ڇا؟
”ها ڀائو هي قبر آھي! جنهن جي مٿان توهين تپ ڏئي ويٺا آھيو.
پوءِ اُھو ھمراھ لڄي ٿيو ۽ اُتان لهي هليو ويو، پوءِ شيخ اياز مونسان ڳالهايو...
”ڇا چيو توکي شيخ اياز؟
اياز چيو...”گونجار ڪندي جا مونکان پوءِ،
تنھن جندڙيءَ جو مان جهرڻو هان،
مان ورڻو ھان، مان ورڻو هان“
کيس چيو مانس...”شيخ هي قوم گونجار نٿي ڪرئي، بيشڪ تون هِن جندڙيءَ جو تون جهرڻو آن، پر جيڪڏهن منهجو مڃي ته وري نه ورجان، هي قوم جيڪا تنهجي قبر مٿان ويهي ٿي اُها گونجار ڪٿان ڪندي.
پوءِ سمبارا چيو... ”اياز ورڻ کان موڙيو؟
هِن ڪو به جواب نه ڏنو، پر مونکي خبر آھي ته هو نه مڙندو، ڇو ته اُن اياز چيو هو... ”عشق کان ڪو نٿو موڙين اڄ به، اي اياز ڪيترو نه لوڙيو ٿئي“
جيڪو عشق کان نٿو مُڙي اُهو ورڻ کان ڪٿي مڙندو؟
”ڀلا ٻيا ڪھڙا عجوبه ڏٺئي؟
”ڪي ته عجوبه توکي ٻڌائڻ جھڙا ناهن، بس جيڪي ٻڌائڻ جي قابل هئا توکي ٻڌائي ڇڏيا، اهڙا عجوبه ڏٺم جيڪي بيان نٿا ڪري سگهجن. برهال ٻيھر ڀٽائيءَ جي ميلي تي نه ويندُس.