بايـــوسي
هڪ ڏنھن کيس ڪرڪيٽ کيڏيندي پُٺاڻن ۾ اچي سور پيس کيس ائين محسوس ٿي رهيو هئو ڄڻڪ ڪا سُئي سندس اندر ۾ چبندي هجي, ۽ اُهو سور هن کي هڪ ٻئي ڏنھن پوندو رهندو هو, جنهن سبب هي پريشاني ۾ مبتلا ٿي ويو سندس ٻھڪندڙ چهرو سڄي ۽ مايوسي جي ور چڙي ويوهُئس.
اهڙي ريت سندس ناخوشگوار ۽ چڙيل چھري کي ڏسي سندس والدين به پريشان ٿيڻ لڳا هئا, آخر سليم جي والدين سندي وھم جي وضاحت لاءِ سليم کي شھر جي هڪ بهترين ڊاڪٽر ڏانھن وٺي ويا ۽ اُتي جڏھن سليم ۽ سندس والدين ڊاڪٽر جي آفيس ۾ ويا جتي ڊاڪٽر سليم کي چڪاسڻ کان پوءِ چيو ته...
”سليم توهان ٻاھر وڃو!
۽ ھو اچي ٻاھر ويٺو ڪجھ پل گذرندا رهيا, هونڏانهن سليم سندي والدين جي انتظار ۾ ھئو ته هيڏانھن وري سليم جي والدين ۽ ڊاڪٽر جي وچ ۾ ڳنڀير ڳالهيون ٿي رهيو هيون. سليم جي پيءُ چيو...
”ڊاڪٽر صاحب خير ته آھي نه.!
ڊاڪٽر... ”ادا ڳالھ ٻڌ! زندگي موت ته رب ڪريم جي وس آھي, اسين انسان ته صرف ڪوشش ڪندا آھيون. برهال رب پاڪ اوهان جي پٽ کي وڏي ڄمار عطا فرمائي، باقي هڪ ڊاڪٽر جي حثيت سان مونکي لڳي ٿو ته اوهان جو پٽ ھن جهان ۾ باقي ڪجھ ڏنھن آھي, ڇو ته هن جون بڪيون بلڪل به ڪم نٿيون ڪن, هن جون بڪيون ڄڻڪ زيرو تي بيٺل آھن.
ڊاڪٽر جي چيل انهن چئن شبدن هن جي اندر کي ڌوڻي ڇڏيو جنهن ۾ ھن جا اندريان سب عضوا ڪري ڇڻي پيا هئا جئين ڪنهن وڻ مان سڪل پن ڪرندا آھن, تنهن وقت هڪ پيءُ جو هال ڪهڙو ٿي ٿو سگهي, سليم جو پيءُ خوفناڪ وسوسن جي رڻ ۾ بٽڪي رهيو هئو, سليم جي پيءُ ڊاڪٽر کي گمگين آواز ۾ چيو...
“ڊاڪٽر صاحب اُنجو ڪو نه ڪو علاج ته هوندونه..!
ڊاڪٽر... ”ڪجھ نه ٿو چئي سگهجي.
اوهين ائين ڪريو جو ڪراچي هليا وڃو متان اُتي ان جو مسئلو هل ٿي سهگي!
ايتري ۾ ھن جا والدين پريشان نظر ٿئي آيا اُن کانپوءِ سليم جا والدين
ڊاڪٽر جي آفيس مان ٻاھر نڪتا ٻاھر نڪرڻ کانپوءِ سندن چهرن ۾ چڙچڙاھٽ ھئي ڄڻڪ اندر ۾ باھ ڀڙڪا ڏئي اُٿيو هجين, ائين ئي سليم جا والدين سليم ڏانھن اچي سليم جي نرڙ تي چميون پاتيون ۽ چيائون ته.....
” پٽ رب توکي وڏي ڄمار ڏئي!
سليم جڏھن والدين جي اکين ڏانهن ڏٺو ته کيس والدين جي اکين منجھ ڏک جو سنديش نظر آيو ڇو ته انهن جا نيڻ نمدار هئا. ايتري ۾ سليم حيران و پريشان ٿي سندي بابا کان پڇو....
”بابا خير ته آھي نه.! ڇا چيو آھي ڊاڪٽر ڇ چيو آهي؟,
” بابا اوهين ائين پريشان ڇو آھيو؟
سليم جي مايوسي وارن سوالن تي ھن جي بابا سندي چهري تي ڪوڙي مسڪراھٽ جي وکير آڻي وراڻيو...
“منهجا ٻچا ڪجھ به ناهي, تون پريشان نٿي ڊاڪٽر چيو ته سليم کي سور ڪمزوري جي ڪري ٿئي ٿو,, اُن لاءِ توهان سليم کي ڪراچي وٺي وڃو جتي هن کي رت جو ٿهليون چڙھنديون.
پوءِ سليم جا والدين کيس گهر وٺي آيا,,,اهو سليم کٽ تي پيل هوندو هو جيڪو ڪرڪيٽ ۾ چڱي ڀلي بالر کي ڇڪا هڻندو هئو,,,سليم کي سندي بيماري جي سڌ ته ڪان پئي هئي پر هي ان معماملي مطعلق پريشان ضروي هئو, گهڻي قدر هن جي گهر ۾ ٿيندڙ زالن جي سس پس هن کي گهڻو الجنن ۾ وجھندو هو,, ڪڏھن ڪڏھن سليم زائفائن جي واتان اهي لفظ به ٻڌندو هئو ته ”ادي ڇوڪرو ڪونه بچندو!
پوءِ آخر سليم کي پنهجو پيءُ ڪراچي وٺي ويو علاج لاءِ ۽ جڏھن هو اتي پهتا ۽ ڊاڪٽر کي ڏيکاريائون، ڊاڪٽر سليم جي چڪاس ڪرڻ کان پوءِ چيو ته...
”سليم هڪ طريقي سان ٺيڪ ٿي ٿو سگهي نت ٻئي صورت ۾ کيس گردي جي ضرورت پوندي ۽ ھي علاج صرف اسان وٽ آھي باقي سڄي ملڪ ۾ اوھان کي ڳولڻ سان به نه ملندو، اُنڪري اوهان لاءِ بهتر اهو آھي ته اوهين سندي مريض کي هتي ئي رهايو ۽ ھا اوهين پئسي جي بلڪل به چنتا نه ڪريو ڇو ته هي اسپتال في سبيل الله آھي, اوهين بس همٿ ۽ حوصلو رکو باقي رب پاڪ بهتر ڪندو.
ائين چئي ڊاڪٽر خاموش ٿي ويو ايتري ۾ سليم جو پيءُ به آفيس مان ٻاھر ويو, جتي ويٽنگ روم ۾ سليم ۽ اُنجو ڀاءُ ويٺل هئا سليم جي پيءُ سليم جي ڀاءُ حيدر کي چيو ته....
”پٽ حيدر ٿورو هيڏانھن ته اچ
حيدر يڪدم پنهجي پيءُ جي سڏ تي هن ڏانهن ويو
حيدر چيو....
“بابا حڪم ڪيو خير ته آھي نه.!
سليم جي پيءُ چيو......
“ها پٽ خير آھي پر ڊاڪٽر چيو ته اوهين سندي مريض کي هتي داخل ڪرايو,,پٽ مان سوچان ٿو ته هي سرڪاري اسپتال آھي الله نه ڪري منهجي ٻچڙي کي ڪجھ ٿي پوي ته لوڪ مھڻن جو مينهن وسائيندو مون مٿان ماڻھون چواندا ته پٽ جي اعلاج ۾ به ڪنجوسپائي ڪيائين, پٽ سليم کان مٿي پئسو ناهي, پر وري ڊاڪٽر چيو ته ”هن جو اعلاج سڄي ملڪ ۾ صرف مون وٽ آھي, اوهين ڀل ٻئي هنڌ وڃو پر وري به موٽي مون وٽ ايندو. پٽ پيءُ جو روح آ اولاد جو درد نٿو ڏسجي سليم منهجو دل آ ۽ مان دل کان سواءِ نٿو رهي سگهان.
ائين چئي سليم جو پيءُ روئڻ لڳو ڳوڙا سندس اکين منجهان بي قابو ٿي برسڻ لڳا اهي ڳوڙا ايترا ته زهريلا پئي لڳي رهياهئا جي ناگ پئيي ها ته شايد اھو به ڪو نه بچي ها ڇو ته ان ڳوڙھن ۾ جوان پٽ جو درد سمايل هو. پيءُ جا ڳوڙي اگهندين حيدر به گمگين ٿي ويو.
پر پاڻ سنڀالي ويو ۽ سندي پيءُ کي آٿت ڏيندي چيائين....
”بابا فڪر نه ڪر الله وڏو آھي پاڻ بهتر ڪندو. اسين ته بس ذريعا آھيون باقي سڀ خدا جي وس آھي، بابا ادا کي هتي ئي داخل ڪرائجي ته بهتر ٿيندو, مان ٻڌو آھي ته هتي تقريبن مريض ٺيڪ ٿي ويندا آھن.
سليم جي پيءُ چيو,,, ”پٽ ھي هڪ ئي واحد رستو آھي, ٻيو پاڻ ڪري به ڇا ٿا سگهون.
اُن گمگين مرحلي کانپوءِ ٻنهين بڄِ ڍُڪِ ڪري سليم کي داخل ڪرايو ,سليم ڪجھ ڏنھن اسپتال ۾ رھيو ۽ اُن دوران هِن جون خاص چڪاسو ٿينديون رهيون, سليم جي ٽيسٽن جي مطابق ڊاڪٽر سليم جي پيءُ کي صلاح ڏني ته...
”هن جو پٽ ٺيڪ ٿي سگهي ٿو پر بشرط اُن جي ته سليم جي بايوسي ٿيندي,
ڊاڪٽر سليم جي پيءُ کي مايوس ڏسي کائنس پڇيو ته...
“ڇا توهان متفق آھيو ته سليم جي بايوسي ڪئي وڃي؟
سليم جي پيءُ چيو...”ڊاڪٽر آءُ مور نه ڄاڻا اُن بايوسي مان، مونکي صرف ايترو ٻڌايو ته منهجو ٻچو ٺيڪ ته ٿي ويندو نه!
ڊاڪٽر سليم جي پيءُ جو سوال ٻڌي کيس جواب ڏنائينس ته....
”توهان پريشان نه ٿيو, بايوسي ڪو آپريشن وغيره ناهي, بايوس ۾ ھڪ انجيڪشن جي ڊريعي گڙدن مان رت ڪڍيو ويندو آھي,,, باقي ڪنهن جي زندگي جي گرنٽي مان نٿو ڏئي سگان ڇو ته مونکي منهجي حياتي جي ئي پڪ ڪانهي,,,باقي سليم جي صحتيابي لاءِ ھر ممڪن ڪوشش ڪنداسين, برهال اسين اوهان جي اجازت جي بغير بايوسي نٿا ڪري سگهون!
ڊاڪٽر جا اهر درديلا جملا ٻڌي سندس چپن تي خاموشي ڇائنجي وئي ڪجھ پلن لاءِ خيالن جي دنيا ۾ هليو ويو شايد پنهجي پٽ جي وڇوڙي واري درد کي توري رهيو هو. وري ٻيھر ڊاڪٽر جي آواز سندس درديلي خيالن کي ٽوڙيو.
“سائين ٻڌايو ته جئين اسين ڪو حتمي فيصلو وٺي سگهون.
سليم جي پيءُ چيو...
”ٺيڪ آ ڊاڪٽر مان سڀ ڪجھ رب تي رکيو آھي ڇو ته اهو ئي منجهي درد کي پرکي سگهي ٿو, هو ڄاڻي ٿو ته سليم منهجي لاءِ ڇاهي. اُن کانپوءِ هي پنهجي ۽ ھو پنهجي تيارين ۾ لڳي ويا, جڏھن سليم جي پيءُ سندي پٽ حيدر کي سڄو قصو سمجهايو ته حيدر به گمگين ٿي ويو ۽ پنهجي پيءُ کي چيائين ته....
”بابا پوءِ ڀلا امان ۽ ادي وارن کي گهران گُهرايون هتڙي؟
تنهن ۾ حيدر جي پيءُ چيو...
”انهن کي ٻڌائيجان به نه! اُهي گمگين ٿيندا ۽ تنهجي ماءُ اٽيڪ ۾ نه مري پوي, خبر اٿئي نه ته تنهجو ڀاءُ ڪيترو پيارو آھي ماڻس کي، هڪ دفعو هي بايوسي ٿي وڃي پوءِ کين ٻڌائنداسين.
پيءُ جي تلقين تي حيدر راضپو ڏيکاريو. پوءِ اسپتال جي انتظاميه طرفان ڪاغذي ڪاروائي ٿي جنهن ۾ ھن سليم جي پيءُ سميت خود سليم کان لکت ورتي وئي.
جڏھن سليم کي بايوسي لاءِ نيو پئي ويو تڏھن هڪ نرس اچي سليم جي پيءُ کي چيو ته ....”سر توهان پنهجي مريض کان موڪلائي سگهو ٿا.!
نرس جا اهي لفظ ڄڻڪ وزندار هئا. سليم جو پيءُ ۽ سندس ڀاءُ ڪجھ ويک وڌي سليم تائين ويا سليم جي پيءُ سليم جي وارن تي هٿ ڦيري کيس نرڙ تي چمي پاتي ۽ چيو ته....
”پٽ مونکي خبر آ ته تون منهجو بهادر ٻچو آھين الله توکي وڏي ڄمار ڏي!
ايتري ۾ ٽئي روئڻ لڳا، ڄڻڪ نيڻن جا ڪڪر بارش برسائي رهيا هئا. وقت جي تقاضا کي ڏسي نرس سليم کي بايوسي روم ڏانھن وٺي ويا. سليم جڏھن بايوسي روم ۾ پهتو ته ويتر مايوس ٿيو ڊاڪٽرن جا تِکا اوزار ڏسي پريشان ٿيڻ لڳو. سليم کي بيڊ تي سمهاري کائنس ڊاڪٽر پڇيو ته...
”پٽ ڇا تون خوشي راضپي سان بايوسي ڪرائين ٿو توتي ڪنهن جو دٻاءُ ته وغيره ته ڪونهي نـه!
”بابا ڇا چيو آھي؟
”توهانجو بابا راضي آھي.
”جي بابا راضي آهي ته مان به راضي آهيان!
اُن کانپوءِ سليم ماٺ پئجي ويو ۽ ڊاڪٽر پنهجي ڪروائن ۾ رڌل رهيا سليم کي مڪمل طريقي سان نشو ڏنو ويو ۽ پوء ڊاڪٽر ڀر ۾ پيل هڪ سئي کنئي جيڪا وار جيتري سنهي ۽ ڇھ انچ ڊگهي هئي جيڪا ڊاڪٽر سليم جي پٺي تي هنئي جا گردي تي وڃي پهتي اهڙي ريت اُنهن پنهجيون ڪاروايون پئي ڪيون ته هوڏانهن وري سليم جو پيءُ ۽ سندس ڀاءُ پيرن فقيرن کي ٻاڏائي رهيا هئا.
ائين ئي ڪجھ خلاصي وقت جي گذر کانپوءِ جڏھن سليم جو آپريشن وغيره پنهجي اختتام تي پهچي چڪو هو هاڻي جي انتظار هئو ته بس سليم جي اکين جي کولڻ سندس مٽ اُن جي اوسئيڙي منجهه هئا. سليم جي پيءُ ۽ سندس ڀاءُ کي اڃا تائين کائنس ملڻ نه ڏنو يو هو ڇو ته ڊاڪٽر جو منعي ٿيل هئو ته جيسين سليم کي هوش نٿو اچي تيسين اوهين ان سان ملي نٿا سگهو. گھڻن ئي ڪلاڪن کان پوءِ آخر سليم اکيون کوليون ۽ ڏٺائين ته ڪئيي مريض سندس ئي جيان بيڊ تي پيل هئا ته ائين ئي هڪ نرس سليم کي چيو...
”اوهان وٽ اوهانجي ڀاءُ يا پيءُ جو نمبر آھي؟
سليم خماريل ۽ ڪمزور آواز ۾ چيو ته....
”اتي منهجي ڀر ۾ ھڪ پرچي پيل هئي ڏسو ان ۾ ھوندو شايد,
نرس يڪدم اها پرچي کنئي ۽ اهو نمبر ڏسي هن جي ڀاءُ ڏي ڪال ڪيائين ۽ چيائين ته.....
”اوهان پنهجي ڀاءُ کي گھر وٺي وڃي سگهو ٿا.
ائين ئي سليم جو ڀاءُ ڏاڍو خوش ٿيو ۽ بيقابو ٿي سليم ڏانھن رک ڪيائين, هي به سليم وٽ پهتو ته هنجو پيءُ به اچي پهتو, اتي هنن سليم کان حال حوال ورتا. سليم جي پيءُ جڏھن سليم جي پيت سان وڙھيل پٽي ڏٺي ته ٻئي پيءُ پٽ پاڻ ۾ آھسته آواز ۾ سس پس ڪرڻ لڳا ۽ سليم کي لڳوٿئي ته بابا وارا ڇا ٿا پيا چون، ڪٿي ڊاڪٽر منهجو گردو ته ناهي ڪڍيو. اهڙي ريت سليم جي پيءُ کي ڊاڪٽر پنهجي آفيس ۾ گھرايو ۽ چائين ته....
“ائين نه سمجھ ته بايوسي سان تنهجو پٽ ٺيڪ ٿي ويو. بايوسي مطلب گردي کي دڪو, پوءِ وڌيڪ گردن جي مرضي ته اُهي چالو ٿين يا نه ٿين, مان دوائون لکيون آھن ڇوڪري کي مهينو دوا وغيره کارائي پوءِ وري مونڏانھن وٺي اچجوس. آءُ ٽيسٽون ڏسي پنهجو حتمي فيصلو ٻڌائيندس.
سليم جي پيءُ وراڻيو...”ٺيڪ آھي ڊاڪٽر! خدا ڀلي ڪندو.
ڊاڪٽر...”ها ۽ چوويھ ڪلاڪن کان بعد ڇوڪري جي پٽي لاءِ ڇڏجو!
”جي ڊاڪٽر! سليم جي پيءُ مُتفق ٿي چيو...
پوءِ سليم جو پيءُ سليم کي وٺي پنهجي دوست جي گهر آيو جيڪو اسپتال کان اٺن ڪلوميٽرن جي مفاصلي تي رهندو هئو. هي هڪ رات کن ترسيل هئا جتي سليم کي چوويھ ڪلاڪ ٿي چڪا هئا. پوءءِحيدر پنهجي پيءُ کي چيو ته....
“بابا هاڻي اسان کي سليم جي پٽي لاهڻ گهرجي کيس چوويھ ڪلاڪ ٿي چڪا آھن.
سليم جي پيءُ چيو.... ”ها پٽ ڀلي هاڻي لاهي ڇڏينس.
جڏھن حيدر سليم جي پٽي پئي لاٿي ته سليم زور زور سان رڙيون پئي ڪيون سليم جي ذھن ۾ اُهو تصور هو ته شايد ڊاڪٽرن هن جو آپريشن ڪيو آھي پر جڏھن پيٽ تان پٽي لٿي ته پوءِ سليم کي به سڌ پئي ته ڊاڪٽرن انجيڪشن ذريعي علاج ڪيو آھي اُنهن آپريشن نه ڪيو, سليم ڏاڍو خوش ھو پر سندس پيءُ جي چهري تي اڃا گمگيني ڇنايل هئي, ڇو ته سليم کي صرف مهيني جو وقت مليل هو مهيني کانپوءِ جي هن جي گردن ڪم ڪرڻ شروع ڪيو ته پوءِ آپريشن جي ضرورت نه پوندي.
سليم وارا آخر پنهجي گهر آيا جتي هن کان دوست يار سڀ تبيت پڇڻ ايندا رهيا ۽ سليم وچارو دوائن جي سهاري هلندو رهيو، هي ڏنھن ۾ تقريبن ٽيھ ٽيھ ٽيبليت کائيندو هو ٽيبليٽن جا ٻڪ ڀري پنجهي وات ۾ وجھندو هو, ائين ئي هڪ مهينو گذري ويو ته سليم جي پيءُ سليم ۽ حيدر کي ساڻ ڪري ڪراچي روانو ٿيو. اُتي پهچي سليم جي چڪاس ڪرايائين پوءِ اُهي رپورٽون ڊاڪٽر کي ڏيکاريائين. ڊاڪٽر اُهي رپورٽ غور سان ڏسي سليم جي پيءُ ڏانهن نهاري مُسڪرايو ۽ چيو...
”مبارڪون هجنو سليم جا گردا هاڻي ڪم ڪرڻ لڳا آھن, هاڻي سليم خطري کان خالي آھي!
اُهي چند شبد ڄڻڪ رحمت جا شبد هئا جن سليم جي پيءُ جي اکين مان ڳوڙا آندا فرق صرف ايترو هو جو اهي ڳوڙھا هن ڀيري خوشي جا ڳوڙھا هئا . سليم جي پيءُ نماڻين نيڻن سان مٿي ڏسي چيو...
”اي خدا تون وري مون تي ڪروڙي وڙھ ڪيا منجها مولا تو سچ ۾ رحمان آھين, رحيم آھين, ٻاجهارو آھين.