بـرٿڊي
ائين ئي وقت گذرندي آخر وڃي ٻارنهن ٿيا پر پروگرام جو ته امڪان ئي نه هئو پر ڪنهن دوست وات سان به نه چيو تـ ”هيپي برٿڊي“ منهجي اندر ۾ ڪاوڙ سمائجڻ شروع ٿيو پر ڪاوڙ ڇالاءِ ڪيان ها اُن لاءِ ته دوستن منهجي برٿ ڊي نه ملائي, سڀ دوست چرچاگيري ۾ مصروف هئا ته مان دوست کي چيو جيڪو اُتي ئي منهجي سامهون ويٺل هو جنهجو مونسان گڏ جنم ڏنهن هو اُن جا به عجيب ڀاڳ هئا جو ڄمڻ ۾ به ريس ڪيائين هو منهجو پيارو دوست هئو سمجهه ته ڪلاسميٽ ئي هيو مان هن ڏانھن ميسج موڪليو ”هيپي ڀرٿ ڊي“ جڏھن اُن پڙھيو ته ڪنڌ مٿي ڪري مونڏانھن ڏٺو ۽ چپڙن تي مسڪراهٽ جي وکير آندآئين ائين لڳو پئي ڄڻڪ ھو روح سان خوش ٿيو هجي اُن مون ڏانهن جوابي ميسيج ۾ ”سيم ٽو يو“ لکي موکليو اُنجي مسيج ته يقينن مان به ڏاڍو خوش ٿيس دل کي هڪ آرمده سڪون محسوس ٿيو روح کي ڄڻڪ راحت ملي ۽ سوچي خوش پئي ٿيم ته آخر ڪنهن ته دوست مونکي جنم ڏڻ جون واڌايون ڏنيون آھن.
ائين ئي هڪ دوست چيو ته اُٿو هاڻي هلون سڀاڻي پيپر به ته ڏيڻو آھي نه....! سوير سمهنداسين تڏھن ته پيپر لاءِ صبح جو سُجاڳ ٿينداسين, اسان به اُن جي ها ۾ ها ملائي ڪينٽين کان سندي هاسٽلن ڏي وڃڻ لاءِ روانه ٿياسين ڪجھ دوست دڳ ۾ ئي الوداع چئي سندي هاسٽلن ڏانھن ويا ۽ ڪجھ دوست ان هاسٽل ۾ رهندا هئا جتي مان رهندو هُئس رستي تان هلندي هڪ ٻئي جي ڪُلهن تي هٿ ۽ بي سوري آوازن ۾ گهونجدڙ گانا انهن گهونجدڙ گانن منجهان بس هڪ آواز سريلو هيو اُهو اُن شخص جو هو جنهن کي مان پيار منجهان ڪڪڙ سڏيندو هُئس.
برهال مزاق مستي ڪندي مان دوستن سا گڏ اچي پنهجي هاسٽل پهتس منهجو ڪمرو منهجي دوستن جي ڪمري جي بلڪل ئي درميان هيو اسين هڪ ٻئي کي ”چڱو هاڻي يارو ياري“ چئي سندي روم ڏانھن وڌياسين مان پنهجي روم تي پهتس ٿورو ساھ پٽي پوءِ ڪپڙا تبديل ڪيا سرٽ ٽائوذر پائي منهن دوئڻ لاءِ واش روم ويُس هٿ منهن دوئي روم جي دروازي کي ڪُنڊي ڏئي مان اچي پنهجي بستر تي ليٽي پيُس ائين ئي اُٿلندي پُٿلندي ھڪ منٽ گذري ويو ته اچتو ئي دروازي کان ڪڙ ڪڙ جو آواز ٿئي آيو شايد ڪو شخص دروازو کڙڪائي رهيو هو مان ٽپ ڏئي اُٿيس ۽ دروازي ڏانهن وڌيس جئين مون دروازو کوليو ته سامهون منهجو هڪ دوست بيٺل هو مان کائينس پڇيو جاني ”خير ته آھي نه.....
هن چيو.......” جي بلڪل خير آهي. ٻڌ شناختي ڪارڊ اٿئي.
مون چيو.... ”جي بلڪل آھي.
هن چيو... ”يار پنهجو ڪارڊ ته ڏيکار!
مان چيو...”جي بلڪل ڏيکاريائين ٿو.
ائين چئي مان سيلف ڏانهن ويُس جتي هينگر تي منهجو خميس ٽنگيل هيو اُن خميس جي خيسي ۾ منهجو پرس هيو جنهن ۾ منهجو شناختي ڪارڊ پيل هو, مان پرس تان ڪارڊ ڪڍي دوست جي هٿ ۾ ڏنم دوست پهريان ڪارڊ کي غور سان ڏٺو ۽ باقائده پڙھيو جئين ڪجهه نوٽ ڪبو آھي,,, منهجي دوست ڪارڊ کي ڏسي چيو ته...
”يار تنهجي ڪارڊ ۾ جنهڊو آھي مونواري ۾ جنهڊو ناهي ان لاءِ ڏسڻ آيو هئس. ائين چئي هو هليو ويو ۽ مان اُن کي ڪو به جواب نه ڏئي سگهي ڇو ته مان اُن سوچ ۾ غم هُئس ته ائين به ٿي سگهي ٿو ڇا ته منهجي شناختي ڪارڊ ۾ جنهڊو آھي ۽ اُنجي ڪارڊ ۾ جھنڊو ناهي پر جي ائين هجي ها ته اُن جي روم تي پنج ڏڻا ٻيا به تـه رهندا آھن. پوءِ اُنهن جا ڪارڊ ڇو نه ڀيٽيائين ڇا اُنهن مان ڪنهن وٽ به ڄڻڪ ڪارڊ ڪون هئو ائين ممڪن ئي ڪونهي ضرور اُن جي ذھن ۾ ڪجھ آھي.
ائين ئي مان گهڻي قدر اُن جي حرامپائي کان اندروني طرح واقف ٿي چڪو هُئس. سوچن جي دنيا مان نڪري هڪ دفعو وري اچي سندي هنڌ تي ڪريس, اُٿلندي پُٿلندي عجيب وسوسا ذھن ۾ جنمبا رهيا ڪجھ دنياوي معاملن تي سوچيندو رهيس ته ڪجھ سڄڻن جي سورن سوگهو ڪيو هو آخر ڪنهن پل اگهور ننڍ پاڻ ڏانهن ڇڪي وئي.
ننڍ به عجيب دنيا سان متعارف ڪرائي ٿي جتي حقيقت ۾ وڃڻ نا ممڪن آھي ننڍ هڪ سڪون جي دنيا آھي جتي جا سپنا عجيب و غريب رنگ ڏيکارين ٿا. صبح جي ڦٽندڙ پرڀات سان گڏ منجهي موبائل ۾ سيٽ ٿيل الارم جي گهنٽي مونکي اگهور ننڍ مان ڇڪي اٿاريو.
اکيون مهٽندي اُٿيس ۽ واشروم ويس سنعان ڪرڻ لاءِ ڇو جو مونکي پيپر تي وڃڻو هو اُنڪري تڙ ڪري بقائده تيار ٿي پيپر لاءِ روانو ٿيس لال شھباز کان آءِ بي اي تائين پنڌ به پير پيڙھيندو هو پر رب پاڪ جي ڪرمن سان هِن دفعي پيپر صبح جو هئا ۽ ايتري خاص گرمي به نه هئي ڄامشوري جي ھوا اُن گرمي کي لکيندي ئي نه هئي اُها هوا ايتري ته آزاد هئي جو عاشقن کي اُلهجنن ۾ وجهندڙ حُسناڪ ڇوڪرين جي ڪاريهر جيان ڪاري وارن کي اُڏائيندي هئي, اُهو هوا جو انداز هڪ وڻندڙ پل کي جنميدو هيو.
ائين ئي آءُ وڃي سندي ڊپارٽمينٽ ۾ ساھ پٽيو, مونکان اڳُ اُتي ڪئي ڇوڙواڳ ڇوڪرا بيٺل هئا ڊپارٽمينٽ جو اندريون گيٽ اڃا بند هو ڇو ته پيپر ۾ ڪي چند منٽ پيل هئا,
ان لاءِ سڀ ڇوڪرا ٻاھر بيٺل هئا ڪي ٽولن ۾ هئا ته ڪي وري رٽي ۾ رڌل هئا ڇوڪرين جو قطارون لڳل هيون ڪي ڪتابن ۾ ڪريل هيون ته ڪي وري ڇوڪرن سان ڪچهرين ۾ رڌل هيون, اُن ڇوڪرين ۾ مون کي ڪئي چهرا نوا پئي لڳا شايد هو پيپر ڏيڻ لاءِ آيون هيون.
آءُ حيران به هيس ته پريشان به, حيران ڪيو هو نون چهرن ته وري پريشان ڪيو هئو پيپر جي پيڙآھ , هڪ وسوسو هيو ته الاءِ استاد ڪهڙو حشر ڪندو, ائين گيٽ جي کُلڻ جو آواز ڪنن تي اچي پهتو ته اکين به اوڏانھ ڏٺو ۽ پوءِ پيرن به ڪلاس ڏانھن قدم وڌايو ۽ وڃي هڪ ڪرسي ولاري ڪجھ ئي منٽن ۾ پيپر شروع ٿيو,
ڪشچن پيپر کي ڏسي ڪي پگهرجي ويا ته ڪي وري ڌيرائي سان سندا چپ ويکري مسڪرائيندا رها جنهن مان صاف واضع ٿي رهيو هو ته ڪنهن ڪيتري تياري ڪئي آھي پر پوءِ به هرڪو پنهجي ڪمشڪش ۾ ھو.
ائين ئي ٻن گنٽن جي ڳنڀيرتا کانپوءِ پيپر جو اختتام ٿيو جڏھن مان ميڊم کي پنهجو پيپر ڏئي نڪتس ته ڪاريڊور ۾ رڳو پيپر جو چهچٽو پئي هليو شاگرد هڪ ٻئي سان پيپر جو سور ونڊي رهيا هئا ته ڪي وري استادن تي تنقيدون ڪري رهيا,,,
ائين ئي مان اُن دردن جي دنيا مان نڪري سندي هاسٽل جو رُک ڪيو ۽ وڃي سندي روم تي ساھ پٽيو ڪپڙا وغيرا تبديل ڪيا هٿ منهن دوئي کٽ تي ليٽي پيس پوءِ ننڍ خوابن جي دنيا ڏانهن گيهلي وئي جتي عجيب رنگ ڏسڻ ۾ ايندا آھن جتي ڪو به اُلڪو ناھي هوندو جتي ڪڏھن ڪڏھن اُهي مناظر ڏسبا آھن جيڪي حقيقي دنيا ۾ تصور به مڪمن ناهي هوندو.
ٽڪ ٽڪ جي آواز ننڍ جي گهرائي کي ٽوڙي مونکي اتان ٻاھر ڪڍي آيو.
اکيون اڃا خوماريل هيون پر ٽڪ ٽڪ جو آواز منهجي ٻڻڪ جو ٻاهر نڪرڻ جي منتظر هئي.
ها! هڪ منٽ، مون چيو.
منهجي آواز ٽڪ ٽڪ کي مٺائي ڇڏيو. مان دروازي تي وڃي دروازو کوليو ته ٻاھر منهجو دوست بيٺل هيو اُهو دوست جيڪو اڄ مونسان گڏ ڄائو هو مطلب ته اُن جي به مونسان گڏ اُنهيءَ ئي ڏنهن يعني پنج مئي تي برٿ ڊي هئي,منهجي ڪجھ چوڻ کان پهريان مونکي چوڻ لڳو ...
”يار ننڍ هئين ڇا, يار سوري هربروھ مان تنهجي ننڍ ڦٽائي آھي.
مون کيس وراڻيو.....
“ نه جاني ڪا ڳالھ ناهي بس ائين لٽيو پيو هُئس.
مان هن کي ويهڻ جو چيو ۽ هو کٽ تي ويهي رهيو.
”ڏي حوال ڀلا ڀليو آھين ڇا؟
”نه ڀلهيو ناهيان! راحت وارن ميسج ڪيو آهي ته اچ هلڻو آهي ٻاھر سو ان لاءِ هتي آيس ته اُنهن جو وري روم بند آھي , پوءِ دل چيو ته ايڪياسي تي وڃي يار سان ڪچهري ڪيان. ائين ئي منهجي موبائل منجهان ڊو ڊو جو آواز آھيو. موبائل ڏانھن ڏٺس ته راحت جو ئي ميسيج لڳل هو ”ته تيار ٿي وٺ هلڻو آھي ٻاھر.
مان اُهو ميسيج مونسان ويٺل دوست کي پڙھي ٻڌايو ۽ چيو..... ..
”يار راحت ته مونڏانھن به ميسيج ڪيو آھي,,,ائين ڪر تون هتي ويھ ته مان هٿ منهن ڌوئي اچان!
دوست وراڻيو... . ”ٺيڪ آ.
مان واش روم وڃي هٿ منهن ڌوئي آيس ۽ ڪپڙا پائي تيار ٿيس ڇو جو اُن ٻاهر چوڻ لاءِ چيو هو اُن لاءِ تيار ٿي دوست سان گڏ کٽ تي ويٺس ۽ چار ٻول چوريا مس ته دروازو هڪ ڀيرو وري کڙڪيو,,, ڪُنڊي ته کليل هئي پر ڪو به ڇوڪرو بنا کڙڪائڻ جي ڪنهن ٻئي جي روم ۾ داخل نه ٿيندو هو اُنڪري اُن قائدي تحت دروازي جو کڙڪڻ واجب هو دروازي جي ٽڪ ٽڪ واري آواز سان مون ورندي ڏني ”ييس.“ ته دروازو يڪدم ئي کلي ويو ڄڻڪ شبد جي انتظار ۾ ھيو.
دروازي تي منهجو دوست جنهن ميسيج ڪيو هو اُهو راحت بيٺل هيو, راحت مونکي چوڻ لڳو...
”ڏيو حوال ڇا پروگرام آھي, تيار آھيو, هلون ٻاھر.
مان کائينس پڇيو..... ”ڪاڏي ڪاھ ڪئي اٿئو؟
وراڻيائين... ”يار سنگت پروگرام ٺاھيو آھي حيدرآباد جو,,,,گمهڻ لاءِ ھلون ٿا!
مون چيو...”اوڇا ڪير ڪير ٿا هلو؟
راحت چيو.... ”سڀ سنگت تيار آهي.
اُھو ته ٺيڪ آهي راحت پر ايترا ماڻھون ڇاتي هلنداسين؟ بائيڪ ته صرف هڪڙي آھي توواري!,
راحت چيو... ”نه ٻي به آھي! رحمان واري بائيڪ
مون چيو...”ٺيڪ ته پوء هلو.
ائين مان سندو روم بند ڪري اُنهن سان گڏ نڪتس ٻاھر نڪتاسين ته راحت چيو... ”هلو يار توهان ٻئي ٻه منٽ منهجي روم تي ويهو ته مان واشروم ڏانھن ٿي اچان.
اسين ٿوري هٻڪ کانپوءِ اُن جي روم جي دروازي تي وڃي بيٺاسين, ڇو ته اُن جو روم بند هيو روم کي تعالو لڳل هيوهن مونکي چاٻيون ڏنيون ۽ چيو...
”تعالو کولي اندر وڃي ويهو, آءُ واشروم ڏانھن ٿي اچان ٿو.!
سندس چوڻ موجب مون تعالو کوليو,, ۽ دروازي کي آھستي آھستي کولڻ لاءِ دِڪيو. روم ۾ اونهو اونڌآھ ھو. ڪا به شيءَ نظر نه پئي آھيو. جڏھن مون دروازو مڪمل کوليو ته ڪجھ ميڻ بتيون ٻريون پئي ۽ ائين ئي اوچتي تاڙين جي تڙ تڙ سان گڏو گڏ ھڪ آواز گونجيو... ”هيپي برٿ ڊي ٽو يو,“ هيپي برٿ ڊي ٽو يو, هيپي برٿ ڊي ڊئير ثاقي.
ڪمرو يڪدم روشن ٿي ويو اُن روشنائي جي روشني سان سامهون رکيل ميز ۽ اُن تي پيل ڪيڪ نظر آيو ۽ مٿان کان ڪجھ دوست بيٺل ھيا جيڪي تاڙين سان گڏ گنگنائي رهيا هئا,اُن وقت منهجو روح روئي رهيو هو خوشي مان اکيون نمدار ٿي پيون ھيون پاڻ کي خوشنصيب پئي محسوس ڪري رهيو هُيس, ۽ خدا جو شڪر ڪري رهيو هئس ته مالڪ جا ڪروڙين ڪرم جنهن اهڙا دوست ڏنا اٿم.
ائين منهجي خوشي کي مٺمزاجي بڻائڻ لاء دوستن باڪر پاتا. اُها خوشي هڪ عظيم خوشي هئي جنهن کي منهجي من هميشه لاءِ اُن پل کي اُتي ئي روڪڻ ٿئي چاهيو, پر مان هڪ عام انسان هيس خدا نه، مان ميڻ بتين کي ڦوڪ ڏئي ڪيڪ ڪاٽيو ۽ دوست ساڳي طرح سان گنگنائيندا رهيا. مان ڪيڪ سڀين دوستن کي کارايو ائين سڀني مونکي کارايو, اُهو ڪيڪ صرف هڪ ڪيڪ نه هو اُهو چاهتن محبتن جو ٺھيل هڪ تصور هو جنهن منهجي دماغ جي يادگيرن واري ڪوني منجهه جڳھ ٺاھيو. ان کان پوءِ ڪجھ پل لاءِ ٻار ٿياسين هڪ ٻئي کي منهن تي ڪيڪ ٿپيو سين.
۽ ائين ئي جڏھن ٿڪجي پياسين ته هيٺ پيل فوم تي ويھي رهياسين, ڪجھ چهچتا ڀوڳ مزاقون, تنقيدو, بيسوري گنگناهٽ ۾ مگن رهياسين, تقريبن اڌ گهڙي گزرڻ کانپوءِ دوست چيو ته اُٿو اڄ المنظر هلون ٿا ۽ ائين ئي سڀ اُٿي بيٺاسين اسين پاڻ ۾ ڇھ ڄڻا هئاسين ۽ اسان وٽ ٻه بائيڪون موجود هيون جنهن تي اسين ٽي ٽي ڄڻا ٿي ويٺاسين.
رستي ۾ به نادانيت واريون شرارتو هيون هڪ ٻئي جو اڳُ ڪڍڻ,, گاڏي تيز بڄائڻ,,, جنهن تي مان فڪرمند ٿيندو رهيس,,, آخر ڪير ڄمڻ واري تاريخ تي مرڻ پسند ڪندو آھي, نادانيت سان گڏ نيٺ المنظر تي وڃي پهتاسين ۽ سنڌوءَ جي ڪناري فوٽو ڪڍرئيندا رهياسين, دوستن جي نادانيت وارن حرڪتن جو سلسلو جاري هيو.
ته مان سنڌوءَ کي چوندو رهيس ,ته... ” اي سنڌو ماءُ جئين تنجهي ڇولين ۾ موج آھي ائين ئي خدا پاڪ منهجا دوست به سندن زندگين ۾ موجون ماڻين, جئين تو ٻھڪندڙ پاڻي سان تارو تار آھين ائين منهجا دوست خوشين سان تارو تار هجن ۽ توجيان سدائين چاڙھ ۾ رهن“ ,,,,