ڪڏهن تــه ملنداسين
عائشه منهجي ڪلاس ميٽ آھي ۽ اسانجا روح ڳنڍيل آھن ڳتڙيل آهن جن کي هڪ ٻئي کان آجو ڪرڻ آدم زاد جي وس ڪونهي ڪو, اسانجا روح ته شايد بچپن کان ئي مليل هئا يا ڄڻڪ وجود کان ئي ڳتڙيل ھئا تڏھن ته اسان محبت جي رڻ پٽ ۾ هڪ ٻئي جي روحاني سڳنڌ جي ڪشش سان اوچتو هڪ ڏنھن مليا هئاسين ۽ اھو منهجي ۽ عائيشه جي ملياپ ۽ پريم ڪٿا جو پهريون ڏنھن هو, جڏھن ڪلاس جي اختتام تي منهجو نظرون عائيشه جي پرنم نظرن سان مليون هيون, تڏانھن فضا ۾ ڪڪرن گجگوڙ ڪيو هو هوائن حرڪتون ڪيون ۽ آسمان کنوڻن جي گرجڻ سان ٽمٽار نظر ٿي آيو.
تڏھن ئي عائشه جي پرنم نگاهن جي نمڪين نيڻن جي محبت ڀري مھڪ منهجي اندر ۾ عائشه جو عڪس ٺاھي ڇڏيو ۽ دل تي سندس نالو مڙھي ڇڏيو هو تڏھن منهجي روح عائشه جي جسم جي سڳند کي سنگهي ورتو هو. تڏھن ٻين جسمن ۾ ھڪ روح جو قيام ٿيو هو. عائشه منهجي لاءِ مخلص هئي ۽ مان عائشه لاءِ اسين هڪ ٻئي کان سواءِ اڌوري احساس جيان هئاسين عائشه مونکي بيباڪ ڀائيندي هئي ۽ مان کيس بيتاهشا ڀائيندو هئس اسان جو رشتو ڳنڀير هئو .
هاڻي چار سال گذري چڪا آھن اڄ عائشه ۽ منهجو آخري ڏنھن آھي, منهجي من جي مندر ۾ عائشه جي مورتي رکيل آھي ۽ ان مندر ۾ وسوسن ۽ وهمن جا گنڊ گونجي رهيا آھن . هيترو ڳچ وقت هڪ پنڪي ۾ پورو ٿي ويو اڃا ته مان پنهجي ارپنا کي ڏسي رهيو هئس هڪ اک ڇنڀ وقت کي اڳتي ورائي ڇڏيو اڃا ته مان محبوب جي مُرڪ تي مجروح ٿي رهيو هُئس.
عجيب وسوسا جي کي جنجوڙي رهيا هيا ته اوچتي ملهم لفظن جي سڳنڌ ڪن تي پئي ڄڻڪ تاريخ مان ڪنهن هير, ڪنهن ليلا, ڪنهن سهڻي سندي مهيار کي پڙلاءِ ڏنو هجي,
”ثاقي!
سندس لهجي ۾ ڄڻڪ ماکي جا ڊرم هاريل اٿس
او ثاقي!
هن جي سوچ کي ڇڏيم هن سان مخاطبت لاءِ ۽ کيس وراڻيم...
” جي سھڻي!
”تو اڄ تائين مونکي هڪ سوال جو جواب ناهي ڏنو؟
”منهجو من توکان اوجهل ناهي سهڻي. مون کيس ورانيو..
”اڄ تائين تو مونکي ناهي ٻڌايو ته تون مونکي سھڻي ڇو سڏيندو آھين؟
”بس ائين سڏيندو آھيان!
”پوءِ ھيل تائين مونکي ڳجھ ۾ ڇو رکيو هئي؟
ڇو ته هيل تائين وضاحتن جي تلاش ۾ ھُئس.
پوءِ وضاحت هٿ ڪيئي؟
”نه...! مون کيس وراڻيو.
”ڇو؟ اکين جي اِشاري ساان پڇيائين.
”ڇو ته ڪا گُنجائش ئي ڪونهي!
”ڇو ڪونهي گُنجائش؟
”ڇو ته سھڻي شبد تنجهي ميراث آھي!
هو کِلي، ٻھڪي، ته سندس ڳلڙن تي ٻه ننڍڙا ڊيم ٺھي آيا. مان دل ۾ سوچيم ته سهڻي جي اُهي ڊيم تنهجي ڳلڙن بدارن سنڌوءَ جي سيني تي ٺھن ها ته مان آڏو بغاوت جو ڀِت ضرور بڻجان هان ۽ نامنظور نامنظور جا نعرا نروار ڪيان ها.
,پر تون ته سند پرست آھين ڌرتي جي مٽي جيان پاڪ آھين تون ئي ته منهجي سنڌو آھين تون اُن ماتا جيان معصوم آھين جنهن جي پاڪ مٽي جو مون مٿي تي محراب ٺاھيو آھي نرڙ تي تِلڪ لڳايو آھي. جئين ڪالھ ھوشو شيدي لڳايو هئو جئين ڪالھ ھيمو ڪالاڻي لڳايو هو ۽ جئين ڪالھ دودي سومري لڳايو هو جنهن جي مهانتا آڏو خلجي نِستُ و نابوت ٿي ويا هئا.
مان سنڌ جي تاريخ ۾ بي منزلي مسافر جيان ڀٽڪندو رهيس ڪڏھن موئن آباد جي گهٽين ۾ پئي گُمهيس ته ڪڏھن وري اروڙ جي اڻھاگين ۾ ڦاٿس پئي. اوچتي سنڌو جي چانڊاڻ چهري مونکي پنجهي حال جي قدمن ۾ اُڇليو. سهڻي ناراشان ھُئي, وياڪل ھُئي اداس ٿئي نظر آئي.
مون کيس چيو... ”سهڻي ڇو چهري جي استري گونجائي اٿئي؟
هوءَ مسڪرائي,وري وياڪل ٿي وئي.
”يار اڄ آخري ڏنھن آھي.
مون کيس چيو...”عائشه تنهجا اهي لفظ اندر ۾ نيوڪلئير بم ڪرائن ٿا, الائي ڇو مان حقيقت کان منهن لوائڻ ٿو چاهيان سچ کي ڪوڙو ڪرڻ جي جستجو اٿم اندر ۾ ھڪ ارمان اٿم.
”ڪھڙو ارمان؟ عائيشـه حيران ٿي پڇيو..
”ارمان اٿم ته ڪاش وقت کي ريورس ڪري سگهان هان.
”اڙي چريا, ڀلا ڪير وقت کي ڄڻڪ روڪي سگهيو آھي ڇا؟ عائيشـه مُسڪرائيندي چيو....
”اهو ته ارمان اٿم عائيشـه! جي مونکا اڳ ڪير روڪي سگهي ها ته کيس ساري جڳ جهان ۾ ايتري قدر جو پاتال ۾ به ڳولهي لاهنس ها. پوءِ کائينس وقت روڪڻ جا فن پرايانس ها.
عائيشـه وڏا ٽهڪ ڏنا ۽ منهجي من ۾ اهي ٽهڪ قلندر جي رڪس جيان هئا.
”يار تون صفا چريو آھين!
”جي اُهي تنهجا روحاني شبد آھن ته مان ترديد نه ڪندس. مون وراڻيو..
مُسڪرائي چيائين....”اڙي چريا! تون چريو ناهين.
”مان ڄاڻان ٿو ته سهڻي چرين سان محبت ناهي ڪندي.
پوءِ ھو مُسڪرائي، ٿوري ڌير لاءِ خاموشي جو سهارو ورتائين, پوءِ وري سندس ٻِڻڪن ٻھڪو ڪيو ۽ چيائين...,
”يار ما تو سوا ڪئين رهي سگهنديس!
”سهڻي اُهو ته ممڪن ئي ناهي.
”ڪيئن ممڪن ناهي؟
مون کيس چيو...”ساھ ماھ کان تڏھن ئي جدا ٿي سگهي ٿو جڏھن موت پرسٿت ٿئي, باقي دنيا جون ڪٺور ريتو رسمون به روحاني رشتن آڏو گوڏا کوڙي ڇڏينديون آھن
”يار ڀلا وساري ته نه ڇڏيندين نه؟
”ها هڪ وقت جي واقعيت تي توکي وساري سگهان ٿو سهڻي!
”ڪهڙي وقت؟ عائيشـه پڇيو
جڏھن تتل ۽ تيز اُس جي حاضريت ۾ وڏ ڦڻن جو وسڪار ٿئي ۽ آسمان ۾ ڪي به ڪارا ڪڪر نه هجن, جڏھن سنڌوءَ جي سيني منجهان فصلن جا لاڀ ٿين, جڏھن سنڌوءَ جو جهل پئيڻ کي ماڻھون خودڪشي سمجهن, جڏھن ڀٽائي جي ڀيتن کي سمجھڻ وارو ڪو به نه هجي, جڏھن موئن دڙي جي ديوارن تي لکيل شبد ڪي اڄوڪا فرد سمجهي سگهين
تڏھن سمجهي سگهين ٿي ته ڪنهن جي دل تي مڙھيل تنهجو نالو وقت جي دز سان مٽجي ويو آھي. باقي توکي وسارڻ ڪبيرا گناھ آھي. عشق جي مذھب ۾ کفر مثل آھي.
”ايتري محبت ڪندو آھين مونسان؟
”سھڻي توسان محبت لامحدود آهي, توسان پريت جو ڪو به حد مون طع ناهي ڪيو, انترِڪش ڏانھن ڏِس ۽ پوءِ وري اُفق ڏانهن ڏِسُ جتي توکي آسمان زمين سان ڳنڍيل ڏسجي اُتان اسانجي محبت جي حد نڪتل هوندي.
”چئن سالن ۾ مونسان ايتري محبت ٿي وئي اٿئي؟
”سهڻي اسانجو پيار قديم آھي, ياد ڪر! جڏھن اسين موئن آباد جي گھٽين ۾ راند رچائيندا هئاسين. اسانجي ڪٿا اوائلي آھي اسان جي عشق کي ورهيه وهامي ويا, اسين هر جنم ۾ ھڪ ٻئي سان ملندا ٿا اچون, ڪنهن جنم ۾ ليلا مجنون ٿي جنميون ٿا, ته ڪنهن جنم ۾ ھير رانجها ٿي. پر هر جنم ۾ ڏونگر ڏولاوا سر تي سھڻا ٿا پون,
”ٻڌ! ثاقي.
”جي منهجي سهڻي .
”يار مان سڀاڻي گھر وينديس سندي پراڻي ڏيھ.
”سھڻي مان اهڙن وهمن کان اڳئي واقف هُئس,!
”يار مان توسان روز ڳالهائي نه سگهنديس .
”پر ڇو سھڻي ايڏي ازيتناڪ سزا!
”ثاقي تون ته ڄاڻي ٿو ته مان ڪهڙي ماحول جي پليل آھيان .
”بلڪل مان ڄاڻآن ٿو ته تنهجي گهر ۾ دنيا جو سخت ترين آئين نافظ ٿيل آھي ,
پر پوءِ به ڪڏھن ڪڏھن مان چوررڇپي توسان فون تي ڳالهئيندي رهنديس، تنهجي محبت ۽ ماڻھپي خاطر ايترا ڪشالا ته ڪاٽي ٿي سگهان نه!,
اوچتو جڏھن پوائينٽ جي پاپا جو آواز پراڏا ڪندي فضا ۾ گونججڻ لڳو ته ڪئي عاشقن جو جسم ڪنبجڻ لڳو سندن روح جهوري پيا، اسان سان گڏ ڪئي عاشقن جو آخري ڏنھن هو هي پوائنٽ بس جو هارن جدائي جو سنڪيت ڏئي چڪو هو , اُن جدائي جي سنڪت اسانجي چهرن کي چِٻو ڪري ڇڏيو هو روح روح کان ڇِڄي ڌار ٿي رهيو هو , محبتن جا جنازا نڪري رهيا ھئا. موسم ماٺ متل ھئي ڄڻڪ گمگين آھي بادل بڄ ڊُڪ ڪري رهيا ھئا.
منهجي سهڻي عائشه آخري دفعو مونسان هٿ ملائي پوائنٽ بس جي سيٽ تي ويٺي ھئي مان پوائنٽ بس سان ٽيڪ ڏيون بيٺو هُئس, عائشه گمگين هئي، ناراشا ھئي, وياڪل ھئي, هو لڙڪڻ کي مونکان لڪائڻ جي ڪوشش ڪري رهي ھئي پر سندس اکين جا بند ڊھي لڙڪن سان وهي آيا ھئا عائشه جي اکين مان آبشاري جاري و ساري ھئي هيڏانھن مون مجنون جو به ساڳيو هال هُئم. اسان سان گڏ آسمان به نراشا آھي ۽ ھوائون به روئن ٿيو ائين ٿو لڳي ڄڻ سڳوار ماحول آھي.
اندر مان اُٿندڙ درد جي ڪا انتها ڪونهي هئي اوچتو وڇوڙي پنهجا پر کوليا ۽ اُڏامڻ شروع ڪيو. پوائنٽ بس هلڻ لڳي، بس جي سِلو رفتار سان ما به ڊوڙڻ لڳُس ۽ چوڻ لڳُس.....
”عائيشه عائيشه او عائيشه,! منهجي سھڻي.
مان تيز آواز ۾ چيو.......” سهڻي وري ڪڏھن ملندين,,,,؟
ايتري ۾ بس تيز ٿيڻ لڳو، منهجا هٿ بس تان ڇڏائجي ويا ۽ مان چند قدم بس کان پوئتي رهجي ويس. عائيشه بس جي دروازي تي بيهي وڏي آواز ۾ چيو...
او, ثاقي!
”,ڪڏھن ته ملنداسين“.