بيوفا ڇوڪري
”نانگ جو کاڌل نوڙي کان ڊڄي“,,
اهڙي ريت هن فقير سان به ڪجھ اھڙو ئي حادثو پيش ٿيل آھي جنهن هنجي دل کي ڌوڻي ڇڏيو آهي ۽ انڪري هن فقير جا حواس هينگ ٿي ويا آهن. اصل ۾ زاهد هڪ پڙاھو ٻار هو, ۽ سڌائين ڪتابن جي اندر رهندو ھو. کيس دنيا جي ڪلابازين کان اڻواقفيت هئي. پنهجي ڪم سان ڪم رکندڙ زاهد ڪنهن سان نه ڊيگهه رکندو هو نه ئي ڪا گهرائپ پر چوندا آھن ته مرد جي ڪمزوري عورت آھي. زاهد عشق جي شروعات ادي شبد سان ڪئي, هئي. هوئين ادي شبد آھي ته مقدس ۽ پاڪيزه, پر ڇڙو ڇانڊ لاءِ ڄڻڪ ڊم ڊم جو ڪاردوس آھي. اهڙي ريت ڇوڪرا ادي صرف ماءُ جي پيٽ ڄائي ڀيڻ کي چوندا آھن.
سو زاهد کي ڪهڙي سُڌ ھئي ته اُها ادي هن جي محبوبه ٿيندي. صنم ۽ زاهد وڃي عاشق محبوب تائين پهتي, هوئين به ڇوڪرا ڇوڪرين کي سيٽسفائي ڪرڻ ۾ ماهر هوندا آھن ڄڻڪ اُن فيلڊ ۾ پي ايڇ ڊي ٿيل اٿن, هڪ دفعي صنم زاهد کي ميسيج ۾ چيو هو ته....
”زاهد ياد ڪيو توهان مونکي هڪ چڪر ادي ڪوٺيو هو.
زاهد کيس ورندي ڏنيدي چيو ته... ”صنم عِشق جي شروعات ادي شبد کان ائين ٿيندي آهي.
ائين ئي وقت جي تقاضا سان زاهد صنم جي محبت ڏانهن مائل ٿيندو ويو ۽ پهريون چڪر عشق ڏانھن مجروح ٿيل مرد پنهجي پاڻ کي عشق جي کوه آڙاه ۾ دڪيندو ويو، ائين ئي صنم بـه زاهد جي پيار ۾ پئجي وئي, ڪڏھن ڪڏھن اڌ رات جو زاهد جو ننڍ حرام ڪندي هئي ۽ چوندي هئي.
”ته جانو مونکي ننڍ نٿي اچي.!
پوءِ ڳالهائييندي ڳالهائيندي جڏھن ننڍ جا جهٽڪا ايندا هئس ته اُن خمار ۾ وفلندي هئي,
زاهد کي الاءِ ڇا ڇا چئي ويندي هئي. پوءِ جڏھن زاهد کيس صبح ته ڏسيندو هو ته صنم رات وارين ڳالهين جي ترديد ڪندي هئي, ائين ئي زاهد ۽ صنم جو قصو هلندو رهيو. زاهد جيڪو صفا پڙھاڪو پٽ ھيو کيس عشق هڏحرام ڪري ڇڏيو هئس,
زاهد پڙھائي کان وڌ صنم کي وقت ڏيڻ لڳو. زاهد کي صنم جي عشق سوشل ورڪر بڻائي ڇڏيو هو, صنم جي ڪم ڪارن جي ڪري هي سندا ڪلاس ڇڏي صنم پٺيان پيو ڦرندو هئو, پاتال منجهان واستا ڪڍي صنم لاءِ سورس هڻائيندو هو جيڪو ڪم مهينن ۾ ٿيڻو هوندو هو اهو هي عاشق ڪلاڪن ۾ ڪرائيندو هو. زاهد ڪمالي قربانيون ڏيندو هيو.
ايتري قدر جو پنهجا پريزنٽيشن ڇڏي صنم جي ڪاغذي ڪمن پٺيان لڳي ويندو هو, ائين ئي عشق جي دريا منجھ صنم زاهد کي آسرا ڏيندي رهي ته بس ٻن وکن تي ڪنارو آھي, زاهد تون ترندو رھ,, ۽ آخر ۾ پاڻ گم ٿي وئي,, زاهد جيڪو عشق جي درياه منجهه پهريون دفعو تري رهيو هو. سو اُن ئي دريا ۾ ٻڏي غرق ٿي ويو. جڏھن ٻن مهينن لاءِ يونيورسٽي جون موڪلون ٿيڻ تي هيون تڏهن صنم وياڪل ٿي زاهد کي چيو,,
”يار مان توکان سوا ڪئين رهي سگهنديس ۽ جڏھن موڪليون ٿيون ته هي رابطي ۾ ڍرائپ ڪرڻ لڳي.
زاهد ويچارو روز هن لاءِ واٽسپ تي اسٽيٽس رکندو هو. صنم سان رابطي ڪرڻ جي ڪوشش ڪندو هو, پوء وقت جي تقاضا سان ٻن مهينن جون موڪلون پنهجي اختتام تي پهتيون ۽ زاهد شھر جانا يعني سنڌ يونيورسٽي پهتو. يونيورسٽي پهچڻ کانپوءِ هن فورن صنم سان رابطي ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي, پر صنم طرفان کيس ڪو به جواب نه مليو, پوءِ ٻن ڏنهين کانپوءِ ھن صنم جي واٽسپ تي اسٽيٽس ڏٺو, ”ٽريولننگ ٽو ڄامشورو“,
زاهد اندر منجهان ادمي پيو, کيس ڏاڍو ڏک ٿيو پوء ٻئي ڏنهن تي زاهد ۽ صنم ڪئمپس ۾ ٽڪريا, هنن هڪٻئي کي دعا سلام ڪيو پوءِ صنم چيو ....”زاهد مونکي ٿوري ٽڪڙ آھي, پوءِ مان توسان فون تي ڳالهايان ٿي.
هڪ مجبور عاشق محبوب جي حڪم تي ها ئي چئي سگهي ٿو ۽ زاهد به پرمپرا کي اپنائيندي ها ڪيو پوء زاهد ڪئپس کان هاسٽل آھيو ۽ سندس رابطو صنم سان ٿيو. هن صنم جي طرفان ڪيل فون رسيو ڪيو ۽ چيو....”ٻڌ صنم! آخر تون مونکان ڇو ٿي لنوائي, ٿو ٿي منهن موڙين.
”زاهد, يار ڪجھ پرابلم آھن!
”صنم آخر توسان ڪهڙا پرابلم آھن جو صفا کڻي منهن ڦيريئي,؟
”زاهد اصل ۾ مسئلو اُهو آھي جو منهجي مڳڻي ٿي وئي آھي, پنهجي سڳي سوءَٽ حيدر سان, هو انجنئيرنگ جو شاگرد آھي, اُنڪري, هاڻي مان توسان ڳالهائي نٿي سگهان.
صنم جا چيل اُهي لفظ ڄڻڪ تيز تکي ڌار جيان هئا جيڪي زاهد جي سيني کي چِڪنا چور ڪري ويا, ڄڻڪ زاهد جو دل هيٺ پٽ تي ڪري پيو هجي, زاهد ويڳاڻو ۽ وياڪل ٿي ويو, ڪيئي ڏنھن هو صنم جي ڏِنل ڏُک کي ڏوريندو رهيو پوءِ ڳچ عرصي کانپوءِ صنم کيس وري فون ڪيو, هن فون رسيو ڪيو, ۽ صنم کان هال هوال ورتائين پوءِ صنم هن کي حقيقت ڪئي ته منهجي ڪا به مڳڻي ناهي ٿي.
هي ويتر صدمي جي ور چڙھي ويو ۽ هڪ مجبوري کي رد ڪري بيوفائي جو داغ ڏنائينس. پوءِ آھستي هلندي هلندي صنم کيس صفا ويساري ڇڏيو ايتري قدر جو کيس واٽسپ تي بـه بلاڪ ڪري ڇڏيائين.
اُن کانپوءِ ھمراھ عشق کي فضول ڪم ٿو سمجهي ۽ عورت کي بيوفا,,,,,,