لـنـڊن
مانواري وينا شرنگي،
نمستي،
حق موجود سلام ۽ جيئي سنڌ،
منهنجي لاءِ اِها سُٺي خبر آهي ته اوهين اَمريڪا ياترا کانپوءِ لنڊن پيا اچو، پڪ سان مُلاقات ٿيندي ‐ هتي به هزارين سنڌي رهن پيا، اُنهن جا ڪميونٽي سينٽر به آهن، هتي ٻه سنڌي ميلا مون به اٽينڊ ڪيا آهن. سنڌي ونش ڏسي اُستاد بخاريءَ جا ٻول ‐ سنڌ جيئندي سدا سنڌ جيئندي سدا! ڏاڍا ياد آيا ‐ پر هڪُ اهم مسئلو آهي ته پنهنجي ميلي ۾ هڪُ به سنڌي لفظ استعمال نه ڪيو رڳو پيا هڪ ٻئي سان انگريزيءَ ۾ ڳالهايون! ۽ گيت به فلمي گيت، اُردوءَ ۾ هلايون. اوهان اچي انهن کي سمجھايو پنهنجي شادي مُرادي ميلن وغيره ۾ گيت ته سنڌيءَ ۾ هلائن! ميلي ۾ مون کين ۽ سندن نوجوان نسل کي موٽيويٽ ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي ته لنڊن جا سنڌي گھڻي ڀاڱي بزنيس ڪميونٽي جا آهن، روزانو هڪُ ڪلاڪ ريڊيو تي سنڌيءَ ۾ پروگرام خريد ڪن ۽ ڪنهنجو ڪجھ خرچ نه ايندو. ريڊيو جي مئنيجمينٽ / يا ٽي.وي. تي پنهنجا اشتهار باءِ‐لئنگويج (سنڌي ۽ انگريزيءَ) ۾ هلايو!
اِن خط جي موٽ ۾ صرف اِهو چوندس :
منهنجو وسُ واڪا ٻُـڌڻ ڪمُ ٻروچ جو.
اسپين ۾ به ڏياريءَ جي فنڪشن جو اهو ئي حال هو. لنڊن ۾ بدر صاحب سان دعا سلام کانپوءِ مون چيو‐ مونکي شيڪسپيئر جو ڳوٺ ضرور ڏسڻو آهي، من ۾ خواهش آهي ته اهڙي عظيم ليکڪ جي رهائشگاھ ڏسان. سومري صاحب وراڻيو، سڀاڻي جو پروگرام ٺاهيون ٿا. مون ان وچـ۾ پنهنجن ٻين واقفڪارن سان فون تي دعا سلام ڪيو. انکانپوءِ ٻيهر فون آيو، هُن چيو سڀاڻي جو پروگرام طئه ٿيو آهي، توهان تيار ٿي ويهجو ته سوير ئي نڪري هلنداسين. رات جو ثريا مخدوم جو فون آيو اُن سان ڪافي دير ڪچهري ٿي. کائي پي وڃي آرامي ٿيس.