سفرنامه

وايون وڻجارنِ جون

هي ڪتاب ھند جي نامياري ليکڪا وينا شرنگي جو اسپين، پورچگال، پئرس، آمريڪا ۽ لنڊن جي سفر تي آڌارت سفرنامو آهي. پرڀو وفا ڇڳاڻي لکي ٿو:
”وينا جو هيءُ سفرنامو مونکي بيحد وڻيو. سندس ٻولي عالماڻي، مِٺي ۽ مؤثر سهڻي ۽ سپڪ آهي. سفرنامي کي دلچسپ ۽ دلڪش بڻائڻ ۾ وينا ڪافي محنت ڪئي آهي. مونکي نه صرف اُميد آهي پر يقين آهي ته مون وانگر ٻين پاٺڪن کي به هي سفرنامو دلچسپ لڳندو ۽ سنڌي جاتي هن جو خيرمقدم ڪندي.“
  • 4.5/5.0
  • 2092
  • 593
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • وينا شرنگي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book وايون وڻجارنِ جون

بـرٽـش مـيوزم

لنڊن وڃي جنهن برٽش ميوزم نه ڏٺي ته ائين سمجھي ڄـڻُ اُن جو دورو اڌورو رهيو. اتي هر سال ست لک سيلاني ايندا آهن. (65) پنجهٺ لک ڪلا ڪرتيون رکيل آهن. مان هر ڀيري ڪلاڪن جا ڪلاڪ ميوزم جي مختلف حصن کي ڏسندي گذاريان خاص طور تي مصر واري گئلريءَ کي جتي مَـمِـيز آهن. مصر واسين جو اعتقاد هو ته اُهي وري زنده ٿيندا تنهن ڪري پنهنجي بتن کي ڪفنن ۾ محفوظ ڪرائي سنڀالي رکندا هئا، جنهن جي جھڙي صورت اُن جي ڪفن جي باڪس مٿان اُن طرح جي صورت زيور روپ رنگ ڍيلُ ڍول نظر ايندا، (مصرين) ايجپشن جو اُن دور جي رهواسين جو مذهبي عقيدو هو ته جيڪو هيءُ سوريه ديوتا سان آڪاش جو طويل سفر آهي، اُها منزل ماڻڻ ڄمڻ ۽ مرڻ ۽ وري ساڳي جُـوڻُ حاصل ڪرڻ تڏهن ممڪن ٿيندو جڏهن اُنهن جو بُـتُ يعني جسم جي محفوظ هئڻ سان وري جنم وٺي سگھبو، جنهن ڪري اُهي پنهنجي جسمن کي مَـمِـيز جي روپ ۾ محفوظ ڪري ڇڏيندا هئا. ميوزم ۾ انهن مَـمِـيز کي تمام ئي سنڀالي رکيو ويو آهي. اتي ٽن هزارن سالن جي مصر جي تاريخ جي سمجھاڻي ڏني وئي آهي، جيڪا پيرامڊ جي دور کان رومن جي قبضي تائين ڦهليل آهي. مصر جا پيرامڊ دنيا جي ستن عجوبن مان آهن، اندر ايئرڪنڊيشن جيان ٿـڌا آهن. هڪ جي دفن ڪرڻ واري اُن دور جي سلسلي لاءِ سوين پورهيتن جو پورهيو درڪار هو. (1250 بي.سي.) ٻارهان سئو پنجاھ بي.سي. جو باڪس ۽ ڌن جي ديوي جي باري ۾ (1300 بي.سي.) تيرهان سئو بي.سي. جو سنه بيان ڪيو ويو آهي، سندس ڪنن ۾ سُھڻا ٽاپس ۽ انهن مَـمِـيز کي سنهو ڪپڙو ويڙهيل جنهن سلسلي کي پورو ڪرڻ وارو تمام طويل مرحلو هو. 1250 بي.سي.، 1850 بي.سي. ان طرح الڳ الڳ دورن جي اهم شخصيتن، جنهن ۾ عورتون، مرد، پريسٽ (ٻاوا) ۽ ٻارن وغيره جون مَـمِـيز نظر اينديون. هڪ مرد جو ننگو جسم هڪ شيشي جي باڪس ۾ ڪُرونڊرو ٿيل، هيٺان واري (ريتي) پيل هال اندر نظر ايندو. ان جي خاص ڳالھ اها هئي ته ان جي ڪنن تي جيڪي وار هئا سي صاف نظر پئي آيا، ان جي ڀر ۾ هڪُ لوٽو (ٺڪر جو ٿانو) ۽ لٺ موجود آهي، مون ان جي تصوير ڪڍي ۽ جڏهن به تصوير تي نظر پوي خوزده ٿي وڃان، ڪئي راتيون ننڊ حرام ٿي وڃي، چوندا آهن هيري سندي هير ٽنگ ڀڳي به نه لهي! جسمن کي محفوظ ڪرڻ واري مرحلي دوران پراڻين جي دل ڇڏي باقي اندران ماس ۽ ٻيا عضوا اهڙيءَ طرح ڪوري ڪڍن جو لکه ئي نه پوي، جسم جي ڪنهن به حصي کي خارج نه ڪن ۽ اُهي سُڪائي مرتبانن ۾ محفوظ ڪري رکي ڇڏين جيڪي مقبرن ۾ دفنائي ڇڏين. مَـمِـيز جي ڪفن لاءِ گارو، لينن (ڪپڙو)، ۽ پلاسٽر جو استعمال ڪندا هئا. مئڪسيڪو جي لوريٽا شهر ۾ جوليا نالي هڪ عورت جنهن جي خاندان ۾ هڪ اهڙي بيماري پيڙي در پيڙي هلندي پئي اچي، جنهن سان سندن سڄي جسم تي بُج (وار) لومڙيءَ جيان مُنهن سندس قد ساڍا چار فُٽ هو ۽ کيس پُٽ ڄائو اُهو به ان طرح جڏهن جوليا جو موت ٿيو ته سندس گھوٽ ڪمائي خاطر هن جي جسم ۾ ڀوسي (پلالُ) ڀري هن جي ممي ٺاهي ماڻهن کي ڏيکاريندو هو، تماشي ڏسڻ لاءِ ڪئي ماڻهو گڏ ٿي ويندا هئا. چيو وڃي ٿو ته جوليا ۾ ايڪس‐وائي وارو جين موجود هو جنهن ڪري اُن جي جسم تي ان طرح جي گھاٽي بج هئي، هڪ ايڪس ‐ ايڪس جين ٿيندو آهي ۽ ٻيو ايڪس ‐ وائي جين. جوليا ۽ سندس خاندان جي ڪن ڀاتين ۾ ايڪس‐وائي جين موجود هئڻ ڪري گھاٽي بج (وارن) جانورن جي روپ وارا پيدا ٿيا.
ڪاڪي ڀيرومل قديم سنڌ ۾ لکيو آهي ته مصر واسي ڍڪڻ لاءِ سنڌ جي نفيس ملايم ململ گھرائيندا هئا. مصر جو هڪُ راجا پاڻ کي سوريه ديوتا جو پُـٽ چوائيندو هو ۽ پنهنجي پوڄا لاءِ عوام کي مختلف طريقن سان آماده ۽ مجبور ڪندو هو، هُن کان اڳ جنهن ديوتا جي پوڄا ٿيندي هئي تنهن تي روڪ لڳائي پر اُتي جا ماڻهو لڪي ڇُـپي پوڄا ڪندا هئا، هن سوريه ديوتا جي آرتي به لکي. سندس راڻي ۽ پاڻ ٻئي گڏجي شاهي محل مان عوام تي سونن سِڪن جا وسڪارا ڪندا هئا، ۽ ماڻهو سندس گُــڻُ گان ڪندا هئا، اتي ديويءَ جي ٻلي چاڙهڻ وارا ثبوت پڻ ملن ٿا. ڀتين ۽ باڪس (ڪاٺ جي پيتين) تي پکين پسن جون تصويرون شاهي ڪرسين جي پسمنظر ۾ سوريه جو نشان ڏسڻ وٽان ملندو. ڪاڪو ڀيرومل لکي ٿو آڳاٽي آرين وانگر يهودي ۽ قديم مصر جا رهاڪو سوريه ديوتا جي پوڄا ڪندا هئا. قران شريف ۾ ٽن بُـتن جا نالا ڄاڻايل آهن تقدير يا قسمت، جنهن کي هندو وڌاتا سڏيندا آهن، زهره يا شڪر ديوتا وينس آهي. لات سج جي ديوي ساوتري يا گايتري، ٽنهي ديوين جا مندر عربستان ۾ هئا. اُتي الڳ الڳ دورن جون شيون موجود آهن. يونان، روم، رومن‐برٽش، وچ واري دور، جديد دور، اولھ ايشيا، وغيره وغيره. گريڪ وارن جو چوڻ آهي ته اسان جو قيمتي سرمايو لُـٽي برطانيون کنيو آهي. اسان کي پنهنجون شيون واپس ملڻ گھرجن. هندوستان واري گئلري، ڀر ۾ ئي مهاتما ٻُـڌ ۽ اُن جي دور، هر هڪُ سيڪشن ڏسڻ وٽان آهي، پئينٽنگس، سِڪا، ميڊلس وغيره تمام وڏو ذخيرو آهي، تمام سُھڻي نموني سنڀالي رکيو ويو آهي، هڪ ڳالھ چئجي انهن جي ڪن ملڪن جا ناياب تاريخي ذخيره جي کنيا آهن ته اُنهن جي سارسنڀال به سُٺي ڪئي آهي. ڏسڻ جي ڪا قيمت نه رکي وئي آهي، ٻاهر دان جي پيٽي رکيل آهي اگر اوهان جو پـڄاءُ پوي ته اُن ۾ وجھو، چاهي توهان وٽ ڪهڙي به مُلڪ جو سڪو ڇو نه هجي. پنهنجا تاثرات ڏيڻ لاءِ فارم وٺي توهان ڀري ڏيئي سگھو ٿا. برٽش لائبريري ڏسڻ وٽان آهي اُتي جي هڪ سنڌي لئبريرين ڀيڻ سان مُلاقات ٿي، تمام سُٺي، ڪزنس وٽ ملڻ به آئي، کيس سنڌيءَ سان بيحد لڳاءُ، سنڌي ٻارن، نوجوان ڇوڪرن ڇوڪرين ۾ مضمون چـٽاڀيٽيءَ لاءِ پنهنجو صلاحون ڏنائين، مارئي طرفان ان پروجيڪٽ لاءِ پريـڻـڻا به ڏنائين. کيس ڏسي مونکي هيءُ احساس ٿيو :‐
وطن ويو جن هٿان ناهي تن آرام
ڪڏهن وسري ڪين ڪي ڪنهن کان پنهنجو گام