اڄ ماڻھو! ماڻھو! مورت آ
اڄ ماڻھو ماڻھو
مورت آ ڄڻ پٿر جي
انساني احساس الائي ڪاڏي ويا.
ھا! ڪالھه اڃان،
چؤنرن جي مٿان،
ٿي چانديءَ جھڙا چنڊ کڙيا،
ڳالھه ڳالھه تي ڳوٺاڻن جا،
ڪيڏا چنچل ٽھڪ ٽڙيا،
ھر ھردي ۾ ھٻڪار ھئي،
ماڻھوءَ ماڻھوءَ جي من ۾،
ڄڻ مُگري جي مھڪار ھئي،
اڄ وستيءَ وستيءَ ويراني آ،
واس الائي ڪاڏي ويا،
انساني احساس الائي ڪاڏي ويا.
ڪلھه ڇا ته ڇپر ۾ ڇيڄ ھئي،
ڇا تاري تاري تيج ھئي،
آڪاش به ھو جھرمر جھومر،
ڄڻ ڪنھن سوڍي جي سيج ھئي،
ڇا حُب ھئي ڇا ھيج ھئي،
اڄ اھڙائي آڪاش الائي ڪاڏي ويا،
انساني احساس الائي ڪاڏي ويا.