واعظ
اسان جي رُت جون،
سڀ ريتون روايتون به الڳ،
اسان جي سھپ،
صبر ۽ شڪايتون به الڳ،
اسان جي دين جا خطبا
۽ ڌرم جون پوٿيون،
گھنڊ گيتا به الڳ،
۽ قيامتون به الڳ.
جھان ساري ۾،
پن ڇڻ کان پوءِ بھار وري،
اسر جي ويل،
ماڪ جي موکي،
گُل گُل جي اکين ۾ کيپ ڀري،
۽ روز
شفق جي لالاڻ،
تن کي تلڪ ھڻي،
۽ پنھنجي ڀاڱي ۾،
آھي ته بس سرءُ آھي!؟
گل گل جون رڳون يادون!
ٻيا تصوف ۽ خواب،
دل جي ڪشڪول ۾،
ڪھڙو گلن جو دان مليو!؟
چند سُوچن جا سڪا،
ٻه ٽي ڪي ”حسن حُباب“
اکين کي انتظار جي بدلي،
رولڙي، رات ۽ رڃ ساڻ ڍڪيل
سڃا رستا،
ٻيو سوجھري جو سراب.
روح جي شاھي قلعي جي،
وفا اسيرن کي،
مليا ته درد مليا،
ٻيا وفا، جفا جا عذاب.
نه ڪا به مڌ، نڪا مُرڪ
نه ڪا ماڪ ملي،
اکين مان اوتيون ويٺا،
رڳو سورن جو شراب.
۽ روز،
شھر جو ملان چوي ٿو واعظ ۾،
”اڃا به ڏينھن قيامت“
اسان کان ٿيندو حساب!؟