آفريڪي شاعر بنجمن مولانس جي قتل تي
اداس ڌرتي جا مظلوم،
نماڻا شاعر!
مان تنھنجي موت جو اسرار خوب ڄاڻان ٿو،
تنھنجي قاتل،
تنھنجي جلاد کي سڃاڻان ٿو.
مان تنھنجي موت جي عذاب کان،
اڻڄاڻ سھي،
مان تنھنجي موت جو اعزاز خوب ڄاڻان ٿو،
اھو اعزاز،
جيڪو ڌرتيءَ جي،
ھر نئين نسل جي امانت آ،
سھاڳ رات جي خوابن جي امانت وانگر،
يا تنھنجي ڏيل ڏکويل کي ڏنل،
سوين ڏنڀن جي عذابن وانگر.
مان ڄاڻان ٿو ته
جڏھين ڪو ڏاڍو
اچي ٿو ھيڻي تي بندوق سَڃي،
ته ڪائنات جي ضمير جيان
حساس ذھن جي لوڻاٺيل سمونڊن ۾
سچ جي پوپري ڦٿڪي ٿي پوي.
مان ڄاڻان ٿو ته
ڏات جي ديوي
جڏھين تخليق جي
آزر کي برغلائي ٿي
۽ جڏھين ذھن ۾ قيامتون ٿيون برپا ٿين،
۽ جڏھين قلم جي تيشي ۾ ڪا جنبش ٿي اچي،
ته پوءِ دل جي صنم خانن ۾
ھزارين بت تراشجي ٿا پون،
پيار جا،
سونھن جا،
آزادين جا نعرن جا،
سچ جي سوڀ سان،
انصاف جي وقارن جا،
امن جي رنگ جا،
احساس جي بھارن جا،
عقل ادارڪ جا،
علم ۽ فڪارن جا،
پوءِ اھي بت،
اھي صنم خانا،
پنھنجي تخليق جو دليل ڏئي،
ھڻن ٿا چغلي پنھنجي خالق تي،
۽ موت سان مام سٽي،
ھي به دشمن وانگر،
يا وعدي معاف گواھن وانگر،
پنھنجي خالق کي پنھنجي موجد کي
وجھي گردن ۾.
سچ جون سنگھرون،
مقتلِ عشق ۾ گھليو ٿا اچن،
۽ تِھان پوءِ پنھنجي آذر کي،
پنھنجي خالق کي، پنھنجي شاعر کي،
وفا نگر ۾ سنسار ڪري،
اکيون ڪڍائي، سردار ڪري،
وڏي غرور سان مرڪي ٿا پون،
پنھنجي تخليق جي قيمت ٿا وٺن.
اداس ڌرتي جا مظلوم نماڻا شاعر!
مان تنھنجي موت جو اسرار خوب ڄاڻان ٿو،
تنھنجي قاتل،
تنھنجي جلاد کي سڃاڻان ٿو.