ھڪ سپني جي ساڀيا خاطر
ھڪ سپنو!
جنھن جي ساڀيا خاطر،
پنھنجي نيڻن جي صليبن تي ٽنگيل،
سوين سپنن کي گُھٽا ڏيئي اسان ماريو آ،
پاڻ تي ظلم ڪري پاڻ کي جياريو آ.
اھو سپنو!
سھاڳ رات جي جوڙي جيان،
ٻھڪيل ٻھڪيل.
سھاڳ رات جي ميندي جيان،
خوشبو، خوشبو.
سھاڳ رات جي ڳچين جيان،
سادو، سادو.
سھاڳ رات جي لمحن جيان،
جاڳيل جاڳيل.
اھوسپنو!
جنھن جي ساڀيا خاطر،
پنھنجي جيون جي ھر چوسول مٿي،
ڪنھن ٿري ٻار جي پُر پياس نگاھن جھڙيون،
اسان پنھنجي سھاڳ جون راتيون،
ڪنھن ننڍڙي واڪ تي نيلام ڪيون،
سو به سِرعام ڪيون.
پنھنجي ھر آرزو ۽ چاھ جي چاٻين جا ڳُڇا،
سنڌوءَ جي پيٽ ۾ اڇلائي ڇڏيا،
۽ پنھنجي موه جا ننگا لاشا،
پنھنجي خوشين جي جنازن وانگر
بنا ڪفن جي دفنائي ڇڏيا.
سرير پنھنجي ۾ صدين کان سجيل،
صنم ڪدن کي لڳائي تيلي،
وٺي بدلو اسان محرومين کان،
پنھنجي ناڪامين جو جشن ڪيو،
رڳو ھڪ سپني جي ساڀيا خاطر.
رڳو ھڪ سپني جي ساڀيا خاطر،
رشتن، ناتن جي رب کان منڪر ٿي،
باغي ٿي،
ڪفر ڪري، ڪافر ٿي،
تتل واريءَ کي،
پيرڦلڻن جا،
زھر ڪٽورين کي
چپڙن جا،
رڻن جي رڃ کي به
نظرن جا،
ڪيڏا ناياب ڏناسين تحفا،
لطيف جي ڪلام جا نسخا،
۽ بيقرار من جي جوڳيءَ کي،
رات جي زخمي ڪيل روڳيءَ کي،
لکين تنھائين جا تياڳ ڏئي،
دل جي ھر ساز کي،
دردن ڀريو آواز ڏئي،
ضمير پنھنجي کي،
ماريءَ جھڙو انداز ڏئي،
پنھنجي احساس جي منصورن کي،
پاڻ ئي پنھنجي ھٿن ساڻ،
سوريءَ تي چاڙھيو،
پنھنجي خوشين جي حقن کي ماريو.
پنھنجي ھر آتما ڪنگال ڪري،
ڪڍي ڏيوالو پنھنجي لڙڪن جو،
پاڻ کي حال مان بيحال ڪري،
انھيءَ سپني کي،
انھيءَ خواب کي ماڻڻ خاطر،
اَڀاڳي نينگريءَ جي،
ڪنھن لڪل گناھ جيان،
پنھنجي ويري شعور جي ڪُک ۾،
نياپو، تانيو، پاليو آ،
رڳو ھڪ سپني جي ساڀيا خاطر،
ڪيڏو دکڙو اسان جاليو آھي.
اھو سپنو،
ان عذاب جيان،
ڪنھن ڪنواريءَ جي پاپ ۽ پڃ جو،
ڪو ڊنل راز نه آ.
پنھنجي ناڪرده گناھن جو ھڪ انداز سھي،
شھر جي ڪچرا، گھرن مان ايندڙ،
ڪا دٻيل چيخ نه آ،
ڪو گُھٽيل آواز نه آ.
اھو سپنو!
سھاڳ رات جي جھرمر جھڙو،
ڏاڍو واضع، ڏاڍو روشن آھي،
اھو سپنو آھي،
ڏور، آڪاش جي ڀاڪر ۾ ٻکيل،
ڪبوترن جي وڳر کي محو پرواز ڏسون.
پنھنجي نيڻن جي خوشي جو،
نئون انداز ڏسون.
سج جي روشني جو مرھم کڻي،
پنھنجي ٻوساٽيل ڦڦڙن کي ھڻون.
سموري شڪتي کي مرڪوز ڪري سيني ۾،
کُليل آزاد ھوائن ۾ وڏا ساھ کڻون،
۽ تھان پوءِ اکيون بند ڪري،
پکيڙي مُرڪ، خشڪ چپڙن تي،
ڏيئي جندڙيءَ کي الوداعي چُمي،
موت جي اڻ ڏٺل منزل ڏي تڻون،
موت جي سامھون ڳاٽ اوچو کڻون،
۽ ”پنھنجي آئيندي کي،
اڄ ئي وڻون.“